ဥပါလိသိမ္မွအျပန္…(၂၀၁၃ ဧျပီလထုတ္ ဂမီ ၻရမဂၢဇင္း )

ဥပါလိသိမ္ေတာ္၊ ပုဂံ

ျမင္းလွည္းေလးမွာ တခြပ္ခြပ္ေျပးလို႔ေနသည္ ။ မိုးကုန္စ မိုးေႏွာင္းကာလျဖစ္ေသာ္လည္း ပုဂံမွေကာင္းကင္တြင္ မိုး တိမ္ျဖဴျဖဴမ်ားကို ေတြ႕ျမင္ေနရသည္ ။ ပုဂံ…ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမွဳအႏုသုခုမေတြကို ႏိုင္ငံတကာသိေအာင္ အထင္ကရတည္ရွိ ေနေသာ ပုဂံ ။ ‘လွည္း၀င္ရုိးသံတညံညံ ပုဂံဘုရားေပါင္း…’ဟူသည့္အတိုင္း ဘယ္ေနရာေမွ်ာ္ၾကည့္ေမွ်ာ္ၾကည့္ ဘုရားေတြ ဖူး မလြဲ ။ ဘယ္ေနရာ လက္ညႇိဳးညႊန္ညႊန္ ဘုရားေက်ာင္းဂူပုထိုးေစတီေတြ ရွိမလြဲ ။ ပုဂံေဒသကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ေရွးျမန္မာ မင္းမ်ားလက္ထက္က ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား အင္မတန္ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ခဲ့သည္မွာ သိသာထင္ရွားလွသည္ ။ မုဆိုးမပင္ ဘုရား တည္ႏိုင္သည္ဟု ေဖေဖေျပာျပ၍ သိခဲ့ရေသာထုိစကားေလးအေပၚတြင္ ကြ်န္မ ဂုဏ္ယူလို႔ မဆံုး ။ ျမင္းခြာသံက တခြပ္ခြပ္ ၊ ဘီးလည္သံက တဂ်က္ဂ်က္ ၊ ေလရူးက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ သုန္ခနဲတုိက္ခတ္ ၊ အေ၀းဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္ျပန္ေတာ့ ျဖဴစိမ္းနီ ညိဳျမင္ကြင္းအစံု ။ ျမင္ျမင္သမွ်အားလံုးက ကြ်န္မ့စိတ္အာရံုကို ညႇိဳ႕ငင္ဖမ္းစားေနေတာ့သည္ ။
“ အေမ…ဒါလားဟင္ ဥပါလိသိမ္ဆုိတာ ။”
အုတ္ခံုျဖဴျဖဴတြင္ ဥပါလိသိမ္ဟုေရးထား၍ ကြ်န္မက ေမေမ့ကို ေမးလိုက္မိျခင္းျဖစ္သည္ ။ ေမေမက ဟုတ္မွန္ေၾကာင္းေျပာ၍ ကြ်န္မလည္း သတင္းၾကီးေနေသာဥပါလိသိမ္ကို အေသအခ်ာလွမ္းၾကည့္ေနမိသည္ ။ ဥပါသိမ္သည္ ထူးထူးျခားျခားၾကီး မဟုတ္ ။ အျခားပုဂံဘုရားပုထိုးမ်ားကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္၏ ။ လာေရာက္ၾကည့္ရွဳေလ့လာေနေသာ ႏိုင္ငံျခားသားအခ်ိဳ႕ ၊ ေစ်းသည္ အခ်ိဳ႕ျဖင့္ စည္ကားလ်က္ ရွိသည္ ။
“ ဦးေလး…ဥပါလိသိမ္က ဟိုအရင္က ဥစၥာေစာင့္ေတြ တေစ ၦေတြ ရွိတယ္ဆို ဟုတ္လား ။ ဦးေလးေရာ ၾကံဳဖူးလား ။”
ျမင္းလွည္းေမာင္းေနေသာအသက္ငါးဆယ္အရြယ္ခန္႔ ဦးေလးၾကီးကို ကြ်န္မက သိခ်င္သမွ် ဒဲ့သာေမးခ်လိုက္သည္ ။ ဦးေလး ၾကီးက ျမင္းလွည္းေမာင္းေနရာမွ ေနာက္သို႔တစ္ခ်က္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လုိက္ျပီး…
“ ဟုတ္ပါေရာ သမီးရယ္ ။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ သံုးဆယ္ေလာက္မ်ားကဆိုရင္ ပုဂံမွာ ဒီလို ဆိုင္ကယ္ေတြကားေတြ
ဘယ္ေပါဦးမလဲ ။ ျမင္းလွည္းေလး ႏြားလွည္းေလး အလြန္ဆံုးစက္ဘီးေလးနဲ႔ပဲ ဟိုဟိုဒီဒီသြားၾကရတာေပါ့ ။ ဦးေလးတို႔
မ်ား ဟိုဘက္ရြာဒီဘက္ရြာ ဘုရားပြဲေတြမ်ား ရွိရင္ သူငယ္ခ်င္းအပ်ိဳမေတြ အိမ္သြားျပီး ဟဲ့ နင္တို႔ လုိက္ၾကဦးမလား ဘာ
လား ေခၚေပါ့ ။ လိုက္ၾကတဲ့အခါလည္း ရွိ မလုိက္ၾကတဲ့အခါလည္း တစ္ကိုယ္တည္း သြားေပါ့ ။ ဟိုဘက္ရြာက ဘုရားပြဲ
ကိုသြားတုိင္း ဒီဥပါလိသိမ္နားကပဲ ျဖတ္ျဖတ္သြားရတယ္ေလ ။ သမီး ေစာေစာကေမးတဲ့ ဥစၥာေစာင့္နဲ႔ ႏွစ္ခါေလာက္ဆံုဖူး
တယ္ ။ သိပ္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူးကြယ္ ။ ပထမတစ္ေခါက္က တစ္ေယာက္တည္း ဘုရားပြဲကုိ ျမင္းလွည္းငွားတဲ့သူ
မ်ား ရွိမလားအေတြးနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ျပီး သြားတာ ။ ဥပါလိသိမ္နားေရာက္ေတာ့ သစ္ပင္ရိပ္ကေန မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္ထြက္
လာျပီး ျမင္းလွည္းကို တားတယ္ ။ ဘုရားပြဲကို လုိက္ပို႔ေပးပါတဲ့ ။ ေကာင္မေလးက ျဖဴေခ်ာေနေရာ…။ အသားက ၀ါ၀ါ
ညက္ညက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကို လွတာ ။ အစိမ္း၀မ္းဆက္၀တ္ျပီး တစ္ကိုယ္လံုး ေရႊေတြ၀တ္ထားတာလည္း ညႊတ္လို႔…။ ဦး
ေလးက ေျပာတာေပါ့ ။ ဟဲ့…ႏွမ ဒီအခ်ိန္ၾကီး မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တည္းလည္း သြားေသး…ေရႊေတြလည္း ၀တ္လို႔
စားလုိ႔ ။ မသမာသူေတြနဲ႔ေတြ႕ရင္ နင္ ဒုကၡေရာက္မယ္လို႔ေျပာမိေတာ့ သူက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ခပ္ျပံဳးျပံဳးပဲေနတယ္ ။
ဘုရားပြဲ ေရာက္ေတာ့ ေက်းဇူးပါပဲ ေမာင္ၾကီးရယ္ဆိုျပီး ငါးက်ပ္တန္ကို ရက္ရက္ေရာေရာေပးသြားတယ္ ။ ဦးေလးလည္း
ေစ်းဦးေပါက္က တစ္ညလံုးစာမကေတာ့ ၀မ္းသာျပီး ပြဲေလွ်ာက္ၾကည့္မုန္႔ေလွ်ာက္စားနဲ႔ ႏွစ္က်ပ္ေက်ာ္ကို သံုးလိုက္တာ
သံုးက်ပ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္ ။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သံုးက်ပ္မဟုတ္ဘဲ သစ္ရြက္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္ ။ ဦး
ေလးလည္း နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ပဲ ။ ၾကည့္ရတာ သူတို႔က ပိုက္ဆံကုိ တစ္ညပဲ ေပးသံုးတယ္ ထင္ရဲ႕ ။ ဦးေလးလည္း
ညက ေျပာင္ေအာင္သံုးလိုက္ရေကာင္းသားဆိုျပီး တႏံု႔ႏံု႔ျဖစ္ေနမိတာေပါ့ ။ ဒါက ပထမတစ္ေခါက္ ။”
ဦးေလးၾကီးက စကားကို ခဏရပ္ထားလိုက္ျပီး ေနာက္ကခရီးသြားကားၾကီး ေက်ာ္တက္ရန္အတြက္ ျမင္းလွည္းကို လမ္းေဘး ခ်ေပးလုိက္သည္ ။ ကားက နံပါတ္အျပာျဖစ္၍ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား စီးနင္းလိုက္ပါလာေသာကားျဖစ္၏ ။ ကားၾကီးေက်ာ္တက္ သြားေသာအခါ ကားေပၚမွႏိုင္ငံျခားသားမ်ားက ကြ်န္မတို႔ကို ငံု႔ၾကည့္ကာ ျပံဳးျပႏွဳတ္ဆက္သြားၾကသည္ ။
“ ဒီလိုပဲ ေနာက္တစ္ေခါက္လည္း ဟိုဘက္ရြာ ဘုရားပြဲသြားတာပဲ ။ ဘုရားပြဲကို လုိက္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမႏွစ္ေယာက္
လည္း ပါတယ္ ။ ဥပါလိသိမ္နားေရာက္ေတာ့ အပင္ေအာက္ကေန မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ျမင္းလွည္းကို ထြက္တားျပီး
လမ္းၾကံဳလုိက္ပါရေစ…တဲ့ ။ ပိုက္ဆံလည္း ေပးပါ့မယ္…တဲ့ ။ ဦးေလးကေတာ့ သိလိုက္ျပီ ။ ဒါေပမဲ့လည္း လိုက္ပါေစဆို
ျပီး တက္တက္ဆိုေတာ့ ေနာက္ကသူငယ္ခ်င္းမေတြနဲ႔အတူ ေရာထုိင္ျပီး လိုက္လာတယ္ ။ ဘုရားပြဲကိုေရာက္ေတာ့ ေငြ
ေပးေသးတယ္ ။ ဦးေလးလည္း ေနပါေစ ႏွမရယ္ဆိုလို႔ သူလည္း ျပံဳးျပႏွဳတ္ဆက္ျပီး လူအုပ္ထဲ၀င္သြားပါေရာ ။ ဦးေလး
လည္း သူငယ္ခ်င္းမႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ဘုရားေစ်း ပတ္ ၊ အေၾကာ္ဆုိင္ထုိင္ေတာ့ သူတို႔က ဦးေလးကို ရွင္းခိုင္းတာေပါ့ ။ ဦး
ေလးက ဟဲ့ ဒီမွာ ငါ ပိုက္ဆံမပါဘူးဆိုျပီး အိတ္ကို ျပလိုက္ေတာ့ အိတ္ထဲမွာ ငါးက်ပ္တန္တစ္ရြက္ ေရာက္ေနေလရဲ႕ ။
မထူးဆန္းဘူးလား သမီးရယ္ ။ ဥစၥာေစာင့္ေတြက သူတုိ႔အေပၚေကာင္းရင္ ေကာင္းရွာပါတယ္ ။ ဒါေပမဲ့ တခ်ိဳ႕ကေတာ့
ရိသဲ့သဲ့လုပ္ျပီး ပိုးၾကပန္းၾကရင္ေတာ့ သူတို႔တံု႔ျပန္ပံုက နည္းနည္းေၾကာက္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္ ။ ဦးေလး သူငယ္ခ်င္းပဲ ။
ဖိုးထိန္…တဲ့ ။ သူက ဒီလိုပါပဲကြယ္ ။ ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ။ မိန္းကေလးျမင္ရင္ ရိသဲ့သဲ့လုပ္ခ်င္ ပိုးခ်င္ပန္းခ်င္
တာပါ ။ တစ္ေန႔ ဘုရားပြဲကို စက္ဘီးေလးနဲ႔သြားရင္ ဥပါလိသိမ္နားမွာ ဥစၥာေစာင့္နဲ႔ ေတြ႕ပါေရာ ။ သူကေတာ့ ဥစၥာေစာင့္
ရယ္လို႔ ဘယ္သိပါ့မလဲ ။ မိန္းမေခ်ာေခ်ာျမင္ရင္ ပိုးခ်င္ပန္းခ်င္တဲ့စိတ္က ရွိေတာ့ အတင္းသြားျပီး လက္ဆြဲေခၚတယ္ ။
သူနဲ႔ ဘုရားပြဲကို လမ္းၾကံဳလိုက္ခဲ့ပါ…တဲ့ ။ ေကာင္မေလးကလည္း ျငင္းမရေတာ့ လိုက္လာရတာေပါ့ ။ အဲ…လမ္းေရာက္
ေတာ့ ခ်စ္စကားၾကိဳက္စကားေတြ ေျပာေရာ ။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေကာင္မေလးက မတံု႔ျပန္လို႔ ေနာက္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့
အေမြးအမွ်င္ေတြနဲ႔ မည္းမည္းအေကာင္ၾကီးက သူ႔စက္ဘီးေနာက္မွာ ငုတ္တုတ္ထုိင္ေနတာ…တဲ့ ။ သူလည္း စက္ဘီးကို
ပစ္ခ်ျပီး ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ေျပးတာ ဟိုဘက္ရြာေရာက္တဲ့အထိပဲ ။ ဟိုဘက္ရြာေရာက္ေတာ့ ဘာျဖစ္လာလဲ ဘာလဲ
လံုး၀ ေမးမရေတာ့ဘူး ။ ေငါင္ေတာင္ေတာင္ၾကီးျဖစ္ေနတာ အထက္ဆရာ ေအာက္ဆရာ ေဆးဆရာအစံုနဲ႔ တစ္လနီးပါး
ေလာက္ ကုလိုက္မွပဲ ေပ်ာက္သြားေတာ့တယ္ ။ ေရာဂါလည္းေပ်ာက္ေရာ သူလည္း ေၾကာက္တာနဲ႔ ဘုန္းၾကီး၀တ္သြား
တာ ခုထက္ထိပဲ ။ ဘုန္းၾကီးဘ၀မွာ ေျပာျပလို႔သာ ဦးေလး သိခဲ့ရတာ ။ ေဟာ…ေရွ႕မွာ ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႔ ေလာကနႏၵာ
ဘုရား ေရာက္ေတာ့မယ္ ။”
ဦးေလးၾကီးစကားဆံုးေတာ့ ျမင္းလွည္းေလးက ေလာကနႏၵာေစတီေတာ္ၾကီးရွိရာ ဧရာ၀တီျမစ္ေဘးလမ္းကေလးအတိုင္း တေရြ႕ေရြ႕သြားေန၏ ။ အျပန္က် မဇီးကြက္အမွတ္တရေက်ာက္တုိင္တြင္ အရပ္ ဆင္းတုိင္းမည္ဟုဆို၍ အားလံုးက ရယ္ၾက သည္ ။ အစ္မလတ္က နင္က မဇီးကြက္ေလာက္ေတာ့ အရပ္မရွည္ပါဘူးဟယ္ဟု အရႊန္းေဖာက္လိုက္၏ ။
ထုိေန႔က ျမင္းလွည္းႏွင့္ ေလာကနႏၵာ ၊ မႏူဟာ ၊ ကန္ေတာ့ပလႅင္ ၊ မဟာေဗာဓိ ၊ အာနႏၵာ ၊ သဗၺညဳ ၊ ဓမၼရံၾကီး ၊ ျမေစတီ ၊ ဂူေျပာက္ၾကီး စသည့္ဘုရားအစံုကို ၀င္ေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ခဲ့ၾကသည္ ။ ပုဂံဘုရားမ်ားတြင္ ဂါ၀န္အျဖဴ မ်က္မွန္အနက္ ႏွင့္ဂ်ပန္မေလးမ်ားကိုေတြ႕တုိင္း ဆရာမဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ ေသြး၀တၳဳ၏ဇာတ္ေကာင္ယုမိစံကို သြား၍ သတိရမိသည္ ။ ဘုရားေစတီေတြကို မတ္တပ္ရပ္ေလးႏွင့္ ဖူးေမွ်ာ္ေနၾကသည့္ ဂ်ပန္ ကိုရီးယားအမ်ိဳးသမီးေလးမ်ားကိုေတြ႕တုိင္း စိတ္ထဲတြင္ ၾကည္ႏူးသြားမိသည္ ။ အေနာက္တိုင္းသားအမ်ားစုကေတာ့ ေလ့လာရံု ဓါတ္ပံုရိုက္ရံုသာ မ်ား၏ ။
ျမင္းလွည္းေမာင္းဦးေလးၾကီး၏ေျပာျပခ်က္အရ ပုပၸါးအဘထြက္ပြဲျပီး၍ တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ေလာက္အၾကာ ယခုခ်ိန္ခါတြင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးဘုရားဖူးမ်ား အလာက်ဲသြားျပီး ႏိုင္ငံျခားခရီးသြားမ်ား အလာမ်ားသည္ဟု ဆို၏ ။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္သည္ ။ ျမန္ မာဘုရားဖူးမ်ားကို သိပ္မေတြ႕ရ…။ ထုိင္း ၊ ကိုရီးယား ၊ ဂ်ပန္ႏွင့္ အေနာက္တိုင္းခရီးသည္မ်ားကိုသာ အမ်ားဆံုးေတြ႕ေနရ သည္ ။ ေနာက္ဆံုးပိတ္ ေရႊစည္းခံုေစတီေတာ္ၾကီးကို ၀င္ဖူးျပီးေနာက္ ျမင္းလွည္းျဖင့္ ခရီးထြက္ျခင္းဇာတ္လမ္း တစ္ခန္းရပ္ သြားေတာ့သည္ ။ မိုးလည္း ခ်ဳပ္ေလျပီ မဟုတ္လား ။
ညက် ေမေမ ဖ်ားေသးသည္ ။ တစ္ေန႔လံုး ေနပူလူပန္းရသည့္အထဲ ညေနစာကို အစံုသုပ္ ေရွာက္သီးသုပ္ ၾကက္ တက္ရြက္သုပ္ မုန္လာဥနီသုပ္ေတြကို ဆတ္သားေျခာက္ေၾကာ္ ပဲပင္ေပါက္ဟင္းခ်ိဳပူပူႏွင့္ အားပါးတရစားခဲ့မိ၍ ေမေမ ဗိုက္ပြ ကာ ေနမေကာင္းျဖစ္ျခင္းျဖစ္မည္ ။ ထုိညကေတာ့ ေမေမ့ကို ျပဳစုေပးေနရ၍ ကြ်န္မတုိ႔ ေရႊစည္းခံုဘုရားသို႔ မသြားျဖစ္ေတာ့ ဘဲ တည္းခိုခန္းတြင္သာ နားေနလိုက္ရသည္ ။
ပုဂံသုိ႔ ကြ်န္မ ငါးေခါက္ထက္မနည္း ေရာက္ခဲ့ဖူးပါ၏ ။ သို႔ေသာ္လည္း ယခုတစ္ေခါက္ခရီးစဥ္ေလာက္ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ ႏူးျခင္း မရွိခဲ့ ။ ယခင္အေခါက္ေတြတုန္းက ကားႏွင့္သာ လည္ခဲ့ဖူးသည္ ။ ကားခဏရပ္ ကားေပၚကဆင္း ဘုရား ခပ္သုတ္ သုတ္ဖူး ဓါတ္ပံု ခပ္ျမန္ျမန္ရိုက္ ကားေပၚ ျပန္တက္ႏွင့္ သည္ေလာက္ေပ်ာ္စရာမေကာင္း ။ ယခုေတာ့ မေန႔က ျမင္းလွည္းႏွင့္ လည္ရသည္ ။ ယေန႔လည္း စက္ဘီးေလးႏွင့္ လည္ရဦးမည္ ။
မိုးလင္းေတာ့ ေမေမ ေနေကာင္းသြားျပီ ။ ကြ်န္မတုိ႔ တည္းခိုခန္းေရွ႕မွလက္ဖက္ရည္ဆုိင္တြင္ပင္ မနက္စာစားျပီး ေရႊစည္း ခံုေစတီေတာ္ဆီသို႔ ထြက္ခဲ့ၾက၏ ။ ယခင္က ကားႏွင့္သြားလွ်င္ ေရႊစည္းခံုမုဒ္ဦးနားအေရာက္ ကားႏွင့္သြားရ၍ ေရႊစည္းခံုေစ တီၾကီးသည္ ေတာင္ေပၚတြင္ တည္ေနသည္မွန္း သိေသာ္လည္း သိသာ သိ၏ ။ မခံစားမိ ။ ယခုေတာ့ တည္းခိုခန္းေဘးမွ လမ္းကေလးအတုိင္း လမ္းေလွ်ာက္တက္ခဲ့ၾကသည္ ။ ေရွးကတည္ေဆာက္ခဲ့ေသာ ေဆာင္းတန္းေဟာင္းေလးကိုျမင္၍ ကား လမ္းမအတိုင္းသြား၍ရေသာ္လည္း မသြားဘဲ ထုိေဆာင္းတန္းအတုိင္း တက္လာခဲ့သည္ ။ ေဆာင္းတန္းသည္ ဘုရားတည္စဥ္ ကတည္းက ရွိခဲ့ေလသလား…အဂၤလိပ္မင္းလက္ထက္တြင္ ျပဳျပင္ထားျခင္းလား အေသအခ်ာေတာ့မသိ ။ ေဆာင္းတန္းေဘး အုတ္ခ်ပ္မ်ားတြင္ ေရးထုိးထားေသာ ကမၺည္းမွတ္တမ္းမ်ား၌ အလွဴရွင္၏နာမည္ ေနရပ္လိပ္စာႏွင့္ လွဴဒါန္းေငြမ်ားကို ေဖာ္ျပ ထားသည္ ။ ၁၅က်ပ္ဟူ၍ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသျဖင့္ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ အံ့ၾသၾကေသးသည္ ။
ေရႊစည္းခံုေစတီေတာ္ၾကီးသည္ နံနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္ေအာက္တြင္ ေရႊေရာင္တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ပလ်က္ရွိ၏ ။ ႏိုင္ငံ ျခားသားဧည့္သည္မ်ားျဖင့္လည္း အေတာ္စည္ကားလ်က္ရွိသည္ ။ မွတ္မွတ္ရရအေနႏွင့္ ကိုရီးယားခရီးသြားအုပ္စုထဲမွ ကိုရီး ယားသူတစ္ေယာက္ကို “အညာေဆးရိုး(အညဆယ္ေရာ)” သြားလုပ္မိ၍ သူကလည္း “မင္းဂေလာ္ေဘာ္(မဂၤလာပါ)ဟု ျပန္ ေျပာေသာအျဖစ္အပ်က္ေလးျဖစ္၏ ။ ကြ်န္မအရြယ္ ဂ်ပန္အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ကလည္း ပုဂံေဒသအေၾကာင္းကို စာတမ္း ျပဳစုဖို႔လား မေျပာတတ္ ။ ဧည့္လမ္းညႊန္ကို အေသးစိတ္ေမးျမန္းကာ ေစတီေတာ္ ၊ ၾကာေမွာက္ၾကာလွန္ ၊ ဘီလူးရုပ္…စတာ ေတြကို အေသအခ်ာမွတ္တမ္းတင္ဓါတ္ပံုရုိက္ယူေနသည္ကိုလည္း ေတြ႕ခဲ့ရ၏ ။ စိတ္မေကာင္းစရာတစ္ခုက ပိုက္ဆံလုိက္ ေတာင္းေနေသာ ေက်ာင္းစိမ္း၀တ္စံုႏွင့္ကေလးမ်ားကို ဘုရားေပၚတြင္ ေတြ႕ျမင္ရ၍ျဖစ္သည္ ။
ေစတီေတာ္ကို ဖူးေျမာ္ၾကည္ညိဳကာ လိုရာဆုေတာင္းျပီးေနာက္ သားအမိတစ္စု ဟိုဟုိသည္သည္ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကရာ ေက်ာက္နဂါးသို႔ဟူေသာဆိုင္းပုဒ္ကိုေတြ႕၍ ထုိဆုိင္းပုဒ္ညႊန္ရာဘက္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္ ။ အေဆာင္ငယ္ေလးတစ္ခုထဲတြင္ ေရႊရည္သုတ္ထားေသာ ေက်ာက္ဆစ္ထုနဂါးကိုယ္ထည္ပုိင္းသ႑ာန္တစ္ခုကို ေတြ႕ရ၍ အနီးအနားမွမိန္းမတစ္ေယာက္ကို ေမးျမန္းမိေတာ့ မၾကာေသးသည့္ ၂၀၀၉ခုနစ္ကပင္ ျပန္လည္ျပဳျပင္ထားေၾကာင္း ၊ ဆရာေတာ္ကို ေျမေအာက္တြင္ ႏွစ္မ်ားစြာ ေနရေသာေၾကာင့္ အသက္ရွဴမြန္းက်ပ္လွ၍ တူးေဖာ္ေပးပါရန္ ၊ ခုနစ္ရက္သားသမီးမ်ားကို ကယ္တင္ေစာင့္ေရွာက္ပါမည္ဟူ ေသာေၾကာင့္ အိပ္မက္အတိုင္း တူးေဖာ္ရာမွ ဤေက်ာက္နဂါးကို ေတြ႕ရွိခဲ့ေၾကာင္း ၊ လူငယ္အခ်ိဳ႕က မယံုမၾကည္ေျပာဆုိ သျဖင့္ လြန္ခဲ့ေသာသံုးေလးလကပင္ ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ဦး၏ဓါတ္ပံုတြင္း၌ ေစတီေတာ္ကို လွည့္ကာဖူးေျမာ္ေနသ႑ာန္ အျဖဴ ေရာင္အေငြ႕တန္းၾကီးအား ေတြ႕ရေၾကာင္း…စသည္ျဖင့္ စီကာပတ္ကံုး ေျပာျပေလသည္ ။ ေဖေဖက ကြ်န္မ့ကို နဂါးစာေကြ်း ခိုင္းသျဖင့္ နဂါးစာဟူ၍ေရာင္းေနေသာ ႏြားႏို႔ထဲ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္ထည့္ထားတဲ့ပန္းကန္တစ္ခ်ပ္ကို သြား၀ယ္ကာ နဂါးမင္း ၾကီးသို႔ ရည္စူးလ်က္ ေကြ်းလိုက္မိသည္ ။ ထုိဘက္ျခမ္းသို႔ ကြ်န္မတုိ႔တစ္ခါမွ် မေရာက္ဖူးေသး၍ အုတ္ခင္းလမ္းကေလး အတုိင္း ဆက္သြားမိေတာ့ ဧရာ၀တီျမစ္ၾကီးကို ေတြ႕ရ၏ ။ ျမစ္ကမ္းနားတြင္ စက္ေလွတစ္စင္း ဆုိက္ေနျပီး ေလွေပၚမွ ရြာသူ တခ်ိဳ႕ အထုပ္ေတြအပိုးေတြႏွင့္ ဆင္းလာကာ ေလွကားအတုိင္း တက္လာၾကသည္ ။ ေစ်းသည္မ်ား ျဖစ္မည္ ထင္၏ ။
“ ေနာင္ၾကီးတုိ႔က ဘယ္ကလာလဲ ။”
ေလွသမားက ေမး၍ ကြ်န္မ့ေဖေဖက ရန္ကုန္မွလာေၾကာင္းေျဖရင္း ေလွကားထိပ္တြင္ ျခေသၤ့တစ္ေကာင္သာ ရွိျပီး ျမစ္ဘက္ ျခမ္းတြင္ ျခေသၤ့မရွိသျဖင့္ ထုိအေၾကာင္းကို ရြာခံေလွသမားအား ေမးေလရာ…
“ ေၾသာ္…ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဒီျခေသၤ့ရုပ္ၾကီးက တစ္ေကာင္တည္းဗ် ။ က်န္တဲ့တစ္ေကာင္က ေရထဲ
က်သြားတယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕ ။ ဧရာ၀တီျမစ္က မုိးတြင္းဆို ဒီျခေသၤ့ၾကီးနားအထိေတာင္ ေရက တက္ခ်င္ခ်င္ ။ ေနာက္ထပ္ပံုတူ
ထပ္လုပ္ေသးတယ္ ။ ဒီလိုပဲ ပါပါသြားေတာ့ ေနာက္ဆံုး ျခေသၤ့ၾကီးက တစ္ေကာင္တည္းျဖစ္ေနတာေပါ့ ။ အထီးက်န္ျခ
ေသၤ့ၾကီးေပါ့ဗ်ာ ဟဲဟဲ ။”
“ ဦးေလးတို႔က ဟိုဘက္ကမ္းက လာၾကတာလား ။”
“ ဟုတ္တယ္ တူမၾကီး ။ ဟိုဘက္မွာ ရြာေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္ ။ ဒီကိုေတာ့ ေစ်းသမေတြ ေစ်းလာေရာင္းၾကတာမ်ားရဲ႕ ။”
ဦးေလးၾကီး၏အေျဖေၾကာင့္ မွဳန္ျပျပသာျမင္ရေသာတစ္ဖက္ကမ္းကို ေငးၾကည့္လိုက္မိသည္ ။ ညေနေစာင္းအခ်ိန္ နီက်င္ က်င္ေနေရာင္ေအာက္တြင္ တစ္ကိုယ္တည္းအထီးက်န္ေနရွာတဲ့ျခေသၤ့ၾကီးအနီး ေလွကားထစ္ေလးတြင္ထုိင္ရင္း ဧရာ၀တီ ျမစ္ၾကီးကို ေငးၾကည့္ရလွ်င္ အေတာ္လြမ္းစရာေကာင္းမွာပဲဟု ကြ်န္မ စိတ္ကူးယဥ္ေနမိသည္ ။ သို႔ေပမဲ့ ၾကာၾကာစိတ္မကူး လိုက္ရ ။ ကိုးနာရီခြဲေနျပီျဖစ္တာေၾကာင့္ ကြ်န္မတုိ႔ တည္းခိုခန္းသို႔ ျပန္ခဲ့ၾကသည္ ။
တစ္နာရီတြင္ ကြ်န္မတုိ႔ျပန္ၾကရမည္ျဖစ္၏ ။ မျပန္ခင္ ရရွိေသာအခ်ိန္ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ ေဖေဖက ငွက္ပစ္ ေတာင္ႏွင့္ မဟာဓမၼရာဇကသို႔ ဆုိင္ကယ္ႏွင့္သြားမည္ျဖစ္ျပီး ကြ်န္မတုိ႔ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ စက္ဘီးႏွစ္စီးႏွင့္ လမ္းမ တစ္ေလွ်ာက္ရွိ ေစတီပုထိုးမွန္သမွ် ၀င္ဖူးသြားၾကမယ္ဟဲ့ဟုရည္သန္ကာ ဘီးကေလးကိုယ္စီႏွင့္ ထြက္ခဲ့ၾကသည္ ။
ႏွစ္နာရီသာအခ်ိန္ရ၍ နင္းႏိုင္သမွ် နင္းၾကသည္ ။ မေန႔က နာမည္ၾကီးဘုရားမ်ားသာ ၀င္ဖူးခဲ့ရ၍ ယခုလမ္းတြင္ေတြ႕ သမွ် ဘုရားအစံုကို ၀င္ဖူးၾကသည္ ။ ၀င္ေလ့လာၾကသည္ ။ နင္းရင္း ၀င္ဖူးရင္း နင္းရင္း ၀င္ဖူးရင္းႏွင့္ သြားလိုက္ၾကတာ မင္း အိုခ်မ္းသာဘုရားသို႔ ေရာက္သြား၏ ။ ဆယ့္တစ္နာရီေက်ာ္ေနျပီ ။ လူကေတာ့ သိပ္မေမာေသးသလုိပင္…။ တစ္လမ္းလံုး လည္း ရယ္စရာမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရသည္ ။ ကြ်န္မ့အစ္မက အသားညိဳသည္ ။ ကြ်န္မက အသားျဖဴသည္ ။ ကြ်န္မ့အစ္မက ၀ယ္လာေသာေနကာမ်က္မွန္ၾကီး မသံုးလိုက္ရမည္စိုးေသာေၾကာင့္ ထုတ္တပ္ထားသည္ ။ ကြ်န္မက မွန္ေၾကာင္သမားမို႔ ပါ၀ါ မ်က္မွန္သာ တပ္ထား၏ ။ ရန္ကုန္သူတို႔ထံုးစံအတိုင္း ဆံပင္ကေတာ့ ေအာ္ရဂ်င္နယ္မ်ား မဟုတ္ၾက ။ သို႔ေပမဲ့ ဤအေျခ အေနေလာက္ႏွင့္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕တစ္ပတ္ပတ္ဦး…ဘာမွ် မဆန္းလွ ။ ဘယ္သူမွလည္း foreigner(ႏုိင္ငံျခားသား)ဟု ထင္မည္ မဟုတ္ ။ သုိ႔ေပမဲ့ ပုဂံတြင္က စက္ဘီးစီးေသာျမန္မာဘုရားဖူး ခပ္ရွားရွားထင္၏ ။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကလည္း အခ်င္းခ်င္းဟု ထင္ကာ ကြ်န္မတို႔ကို ႏွဳတ္ဆက္ၾက၏ ။ ျမန္မာေတြကလည္း ႏိုင္ငံျခားသားဟု ထင္ကာ ႏွဳတ္ဆက္ၾက၏ ။ ကြ်န္မတို႔လည္း အထင္ခံရနည္းလာဟု ေတြးကာ ရုပ္တည္ၾကီးႏွင့္ ျပန္ႏွဳတ္ဆက္ၾကသည္ ။ ျပန္ေတြးၾကည့္လွ်င္ ရယ္ခ်င္စရာၾကီး ။ တစ္ခါ ဆို…
“ Where are u from ? ”(မင္း ဘယ္ကလာလဲ ။ ဘယ္ႏိုင္ငံက လာလဲ ။)
ဟု ေမးေတာ့ ကြ်န္မ့အစ္မက …
“ From Burma .” ( ျမန္မာက )
ဟုျပန္ေအာ္ကာ စက္ဘီးကို နင္းေျပးရင္း ရယ္ၾကသည္ ။ ေပ်ာ္ဖုိ႔ အလြန္ေကာင္း၏ ။ မင္းအိုခ်မ္းသာဘုရားေရာက္ေတာ့ ဖရြန္ ဘားမမားႏုိင္ေတာ့ ။
“ တင္ပါ့ဘုရား…တပည့္ေတာ္တို႔ ဗမာေတြပါဘုရား ။”
…ဟု ျပန္ေလွ်ာက္ရသည္ ။ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးက ေလွ်ာက္လာရင္း လွမ္းေမးေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏ ။ ဘုန္းဘုန္းက
“ ခုခ်ိန္ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ လာတာ မ်ားေတာ့ စက္ဘီးနဲ႔လာရင္ ႏိုင္ငံျခားသားပဲ မွတ္ေနတာ ။ ယိုးဒယားေတြထင္လို႔ ။”
ဟု ျပန္မိန္႔၏ ။ ကြ်န္မတို႔ခရီးဆက္ၾကျပန္သည္ ။
“ အစ္မလတ္ ေရဘူးထဲမွာ ေရကုန္သြားျပီ ။”
ကြ်န္မက ေရဘူးကို ခါျပရင္း ေျပာလုိက္သည္ ။ နာရီက ဆယ့္တစ္နာရီေက်ာ္ေနျပီမုိ႔ ကြ်န္မတို႔ လာလမ္းအတုိင္း ျပန္လွည့္ရန္ ျပင္စဥ္ ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ေရကုိ ကြ်န္မ ေသာက္ပစ္လိုက္၍ ကုန္သြားျခင္းျဖစ္၏ ။ ကြ်န္မက ေရအလြန္ေသာက္သူမို႔ လမ္း မွာ ေရဆာမွာကို စိုးရိမ္ေနမိသည္ ။
“ ေအးပါ ။ စိတ္မပူပါနဲ႔ ။ လမ္းမွာ ၀ယ္တာေပါ့ ။”
ဟု အစ္မလတ္က အားေပးေသာ္လည္း တကယ့္တကယ္တမ္းက် တစ္လမ္းလံုး ဆိုင္လံုး၀မရွိ ။ ေရႊလိပ္တူးဟူေသာဘုရားသို႔ အသြားက မ၀င္ခဲ့ရ၍ ခဏ၀င္ေတာ့ ကြ်န္မ ေရအေတာ္ ဆာေနျပီ ။ သိၾကားပုန္းဘုရားသို႔ ၀င္ဖူးေတာ့လည္း ေရေရာင္းတာ မရွိ ။ ကားလမ္းမေဘးတစ္ေလွ်ာက္တြင္လည္း ဆိုင္ေသးေလးတစ္ဆိုင္ေတြ႕လို႔ ၀င္ၾကည့္မိရာ ဓါတ္ဆီဆိုင္ျဖစ္ေနသည္ ။
ဥပါလိသိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားခရီးသြားသံုးေယာက္ေလာက္ ေတြ႕ရသည္ ။ ျမင္းလွည္းႏွစ္စီး ရပ္ထားသည္ ။ ထို အနားတြင္ေတာ့ ဘယ္ကဘယ္လို လမ္းမွားေရာက္ေနသလဲမသိေသာ ေဖာ့ပံုး(ေရခဲပံုး)ႏွင့္ အသည္တစ္သည္ကို ေတြ႕၏ ။ ေရတစ္ပူး၀ယ္ကာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေသာက္ခ်လုိက္သည္ ။ ပါးစပ္ထဲတြင္ ဘာအခ်ိဳရည္ႏွင့္မွမလဲႏိုင္ေအာင္ အရသာရွိလွ၏ ။ ဆယ့္တစ္ခြဲေနျပီျဖစ္၍ ၾကာၾကာမနားေတာ့ဘဲ ခရီးဆက္ၾကေတာ့ ကြ်န္မစက္ဘီးက ေရွ႕က ၊ အစ္မက ေနာက္က ။ အသြား ကုန္းဆင္းေလးတုန္းက ၀ီခနဲ၀ီခနဲဖရီး(free)ရိုက္ဆင္းခဲ့တဲ့စက္ဘီး ခုကုန္းဆင္း ဖရီးရိုက္မိေတာ့ ေယာင္ေယာင္သာ ေရြ႕သ ျဖင့္ ကြ်န္မ အ့ံၾသသြားမိသည္ ။ အေနာက္မွလိုက္လာသည့္အစ္မကပင္…
“ ဟဲ့…ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ။ ရပ္မလို႔လား ။”
…ဟု နေဘးသို႔ ေက်ာ္တက္ကာ နင္းစရာမလုိဘဲ ဘရိတ္ညႇစ္၍ပင္ ေမးလုိက္သည္ ။ ကြ်န္မ နည္းနည္း အံ့ၾသသြားရသည္ ။
တစ္လမ္းလံုး ထုိအတိုင္း…။ ေျမညီတြင္ အားစိုက္နင္းရျပီး ကုန္းတက္မ်ားဆိုလွ်င္ အသက္ထြက္မတပ္ နင္းယူရသည္ ။ ဘာျဖစ္ေနမွန္း ကြ်န္မ မသိ…။ စက္ဘီး မေကာင္းေတာ့တာလား ။ ကြ်န္မပဲ အားပ်က္ေနလို႔လား ။ ဒါမွမဟုတ္…
“ အစ္မလတ္ေရ…ေျပာစရာရွိလို႔ ။”
သူက ေနာက္က ၊ ကြ်န္မက ေရွ႕က…ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ျဖစ္၍ ကြ်န္မ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေအာ္ေျပာလုိက္ေတာ့…
“ ေအး…ေျပာေလ ။”
ဟု အစ္မက စကားေထာက္သည္ ။
“ သမီးဘီးကို ေနာက္က တစ္ေယာက္ေယာက္ ဆြဲထားသလိုပဲ ။ သိပ္မေရြ႕ဘူးျဖစ္ေနတယ္ ။”
“ ေအး…ငါလည္း ေနာက္က သတိထားမိသားပဲ ။ စက္ဘီး သိပ္မေကာင္းတာ ေနမွာေပါ့ ။”
“ အသြားတုန္းက အေကာင္းၾကီး ။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ဥပါလိသိမ္နားေရာက္တဲ့အထိ အေကာင္းၾကီး ။ အဲ့ဒီ့ကထြက္မွ
ေကာက္ခါငင္ခါ ခုလိုျဖစ္သြားတာ ။ သမီး လံုး၀မေက်နပ္ဘူး ။ ဘုရားတိုင္းမွာလည္း အမွ်ေ၀ခဲ့ရဲ႕သားနဲ႔ ။ ဒီလိုေႏွာင့္
ယွက္စရာလား ။”
“ နင္ကလည္းဟယ္…။ စက္ဘီး ခ်ိဳ႕ယြင္းတာေနမွာပါ ။ စမုတ္တံေတြဘာေတြ မေကာင္းလို႔လားမွ မသိတာ ။”
“ မလတ္ ၾကည့္ေနေနာ္ ။ ေရွ႕ကဘုရားမွာ ၀င္ျပီး သမီး ၂၄ပစၥည္း ရြတ္မယ္ ။ ေႏွာင့္ယွက္ႏိုင္ေသးလား ၾကည့္ရဦးမွာ
ေပါ့ ။”
ဟု ကြ်န္မ ၾကံဳး၀ါးပစ္လုိက္သည္ ။ တကယ္ ဟုတ္မဟုတ္ကိုေတာ့ ကြ်န္မလည္း ေသခ်ာ မသိ ။ စက္ဘီးက ေနာက္ကတစ္ ေယာက္ေယာက္ဆြဲထားသလို ေလးေနတာေတာ့ အမွန္ ။
ကြ်န္မ အမွန္ပင္ ေရွ႕ကဘုရားတစ္ဆူတြင္ ၂၄ပစၥည္းပ႒ာန္းအက်ဥ္းကို ၀င္ရြတ္သည္ ။ ဘုရားတြင္ သမၼာေဒ၀နတ္ျမတ္ နတ္ေကာင္းမ်ားကို ေမတၱာပို႔တုိင္တည္ကာ အေႏွာင့္အယွက္ကင္းေ၀းရပါလို၏ဟု ဆုေတာင္းျပီး စက္ဘီးျပန္စီးသည္ ။ စိတ္ ထင္လားေတာ့ မေျပာတတ္ ။ okသြားသည္ ။ အစ္မကပင္ …
“ ေအးဟဲ့ ။ စက္ဘီးက သြက္ေနတာပဲ ။ ဂမ ၻီရဆရာမၾကီးေျပာတာ ငါေတာ့ ယံုခ်င္သြားျပီေတာ့ အဟစ္ဟစ္…”
ဟု ေနာက္သလိုလိုေျပာင္သလိုလိုေျပာသည္ ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကြ်န္မ စက္ဘီးကို ပင္ပင္ပန္းပန္းမနင္းရေတာ့ဘဲ တည္းခို ခန္းသို႔ ျပန္ေရာက္သြားခဲ့သည္ ။
တစ္ခါတစ္ရံ ထုိသို႔ေသာအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးေတြကို ၾကံဳၾကိဳက္ၾကလွ်င္ အမေလးဟယ္…ဆန္းလိုက္တာ လြန္ေရာဟု ထင္ မွတ္ယူဆၾက၏ ။ အမွန္ေတာ့ ထုိသတၱ၀ါတို႔သည္ သံုးဆယ့္တစ္ဘံုမွ ျပိတၱာအုပ္စုထဲကျဖစ္၍ အဆန္းတၾကယ္ မဟုတ္သလို မယံုၾကည္ျဖစ္စရာလည္း မလိုေပ ။ ၀ိညာဥ္ပရေလာကႏွင့္ပတ္သက္၍ ငယ္ခဲ့စဥ္က ကြ်န္မ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျငင္းခံုခဲ့ ဖူးသည္ ။ ယခုေတာ့ မည္သူႏွင့္မွ် ကြ်န္မ မျငင္းခံုလိုေတာ့ ။ ပရေလာကသားဟု ယူဆလုိ႔ ရသလို စက္၏ခ်ိဳ႕ယြင္းျခင္းဟူ၍ လည္း ယူဆလုိက ယူဆႏုိင္ပါသည္ ။ ေျပာရလွ်င္ ပုဂံကိုေရာက္ဖူးခဲ့သမွ်ထဲတြင္ ဤခရီးစဥ္ေလးသည္ ကြ်န္မအတြက္ ရင္ အခုန္ရဆံုး ၊ အေပ်ာ္ရႊင္ရဆံုး ၊ စိတ္ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့ဆံုးဆိုေသာအမွတ္တရမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့သည္ ခရီးစဥ္ေလးတစ္ခု အျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္လိုက္ရပါေတာ့သည္ ။

ေစတနာေရွ႕ထားလ်က္…
ဂါဦးႏြန္းကို

by သရဲအေၾကာင္းေျပာၾကမယ္