ကားတစီးေပးတဲ့ ဒုကၡ(ဇာတ္သိမ္း)

  ညတုန္းက အေၾကာက္ေၿပေဆးမွီဝဲလိုက္တာ လက္လြန္သြားေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ့ အိပ္ယာကမႏိုးဘူးဗ်။ အိပ္မက္ေတြကလည္း ကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာနဲ့ စိတ္ခ်မ္းသာစရာကို တခုမွမရွိဘူး။ အိပ္မက္ထဲမွာ က်ြန္ေတာ္တေယာက္တည္း
ဝပ္ေရွာ့ထဲၿပန္ဆင္းသြားတုန္း ကေလးငိုသံၾကားရလို့ အသံလာရာဆီကိုလွည့္ၾကည့္ေတာ့ မေလးအမ်ိဳးသမီးေတြ ၿခံဳေလ့ၿခံဳထရွိတဲ့ Baju Kurung ၾကီးၿခံဳထားတဲ့ မိန္းမတေယာက္ ကေလးကိုခ်ီရင္းနဲ့ ေခ်ာ့ေနတာေတြ့တယ္။ ခဏၾကာေတာ့ သူ့အက်ီၤကို အေပၚကိုမ တင္ၿပီး ကေလးကို ရင္ခြင္ထဲပိုက္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ........ ဆက္ေၿပာရမွာလည္း ရွက္ပါရဲ့။ က်ြန္ေတာ္ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းနဲ့ ၾကည့္ေနလိုက္တာ ေဘးဘီကိုလည္း သတိမထားမိေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ က်ြန္ေတာ့္နားရြက္တဖက္ကို အသားကုန္ဆြဲလိမ္ထားၿပီး က်ြန္ေတာ့္ကို ... ထစမ္း  ထစမ္း ဆိုၿပီးေဒါသတၾကီးနဲ့ ေအာ္ေနတာ။ က်ြန္ေတာ္လည္း ေၾကာက္ပါၿပီ..လြွတ္ပါဗ်.နာလြန္းလို့ပါ ေနာက္ကိုမၾကည့္ေတာ့ပါဘူး လို့ ေတာင္းပန္ရင္းနဲ့ နင္းကန္ေဆာင့္ရုန္းေနမိတယ္။ နားရြက္လည္း ေတာ္ေတာ္နာလြန္းလို့
မေလးလို Sakit(pain) ဆိုၿပီး ထေအာ္လိုက္မိတယ္။ ေ--ာက္ရူး ၊ကေယာင္ကတမ္းနဲ့ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေအာ္ေနတာလဲ။
ထေတာ့ ၊မိုးလင္းေနၿပီ ဆုိတဲ့ ငၿဖိဳးရဲ့ အသံၾကားမွပဲ က်ြန္ေတာ္ႏိုးလာေတာ့တယ္။ လက္စသပ္ေတာ့ မေန့ညက ေမာ့ထားတဲ့အရွိန္ေတြတက္ၿပီး အိပ္မက္မက္ေနမွန္း သိေတာ့တယ္။ ေဘးဘီကိုၾကည့္ေတာ့မွ ေနေတာင္ထြက္လာၿပီပဲ။ ဘယ္ေလာက္မ်ား အိပ္ေမာက်သြားလဲမသိပါဘူး။ က်ြန္ေတာ့္ကို ႏွိဳးေနတာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ မထလို့ နားရြက္ဆြဲၿပီး ႏွိဳးတာတဲ့။ က်ြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့လိုပဲမွတ္လိုက္တယ္။ အိပ္မက္မဟုတ္ပဲ တကယ္ဆိုရင္ မေခ်ာင္ဘူး။
 အားလံုးအိပ္ယာကႏိုးခ်ိန္မွာမေန့ညတုန္းက ဟိုေကာင္ေၿပးရင္းနဲ့ တိုက္ခ်သြားတာေတြၿပန္သိမ္းဖို့အတြက္ ဝပ္ေရွာ့ထဲကို တေခါက္ၿပန္ဆင္းရၿပန္ေရာ။ အိမ္မွာညလာအိပ္တဲ့ ဧည့္သည္ေတြလည္း ဝုိင္းကူမယ္ဆိုၿပီး က်ြန္ေတာ္တို့တားေနတဲ့ၾကားက ဇြတ္ လိုက္လာၾကတယ္။ဒီတခါေတာ့ ဝပ္ေရွာ့ေသာ့ေတြကုိင္ထားတဲ့ ဘၾကီးဦးလွမင္းလည္း မေန့ကဆင္းတဲ့ အတြင္းေလွကားကေန မဆင္းေတာ့ပဲေအာက္ထပ္ကိုဆင္းၿပီး အၿပင္ဖက္ကေနထြက္ၿပီး ရွိသမွ် တံခါးေတြအကုန္လံုးအရင္လိုက္ဖြင့္ၿပီးမွ အထဲကိုဝင္တယ္။

           ဝပ္ေရွာ့ထဲမွာလည္း မေန့ညကဝရုန္းသုန္းကားတက္ေၿပးထားၾကလို့ အေတာ့္ကိုပြစာၾကဲေနတာ နာဂစ္ဝင္ေမွြသြားသလား
မွတ္ရေလာက္တယ္။ ေအာက္ၿပဳတ္က်ေနတဲ့ စပန္နာ(Spanner) ေတြကို က်ြန္ေတာ္လိုက္ေကာက္ေနတုန္း ငၿဖိဳးက က်ြန္ေတာ့္ကို
လွမ္းေခၚတယ္။ သူ့နားေရာက္ေတာ့ တေနရာကို က်ြန္ေတာ့္ကိုလက္ညွိဳးထိုးၿပီးၿပတယ္။ ပါးစပ္ကေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ မေၿပာဘူး။
က်ြန္ေတာ္ၾကည့္မိေတာ့ လား..လား ဟိုေကာင္ ညီညီေၿပးရင္းနဲ့ တိုက္မိသြားလို့ ဖိတ္က်ထားတဲ့ အင္ဂ်င္ဝိုင္ကြက္မွာ ဖိနပ္ရာေတြ။
မေန့ညက က်ြန္ေတာ္တို့ အေပၚထပ္ကေန ကမန္းကတန္းေၿပးဆင္းလာၾကတုန္းက ဖိနပ္မစီးလာတာေတာ့ အေသအခ်ာပဲ။ ဖိနပ္ရာေတြက ဟြန္ဒါကားပ်က္ဆီကို ဦးတည္ေနတာ။ က်န္တဲ့လူေတြကိုပါ ေခၚလိုက္ၿပီး ကားနားကပ္ၾကည့္ေတာ့ ကားေပၚမွာလည္း အင္ဂ်င္ဝိုင္ေပေနတဲ့ ဖိနပ္ရာေတြ ေတြ့တယ္ဗ်။ ပိုၿပီးေတာ့ ထူးဆန္းတာက အင္ဂ်င္ဝိုင္ေတြေပေနတဲ့
ဖိနပ္ေလးတရံေၾကာင့္ပါ။ မေန့က မာလက်င္ကားကိုလာပို့တုန္းက ကားထဲမွာ က်ြန္ေတာ္တို့ေတြ့ခဲ့တဲ့ ေဒါက္ၿမင့္ဖိနပ္ေလးမွာ
အင္ဂ်င္ဝိုင္ေတြ ေပလို့။ ကားေရွ့ခန္းမွာ ၿပဳတ္က်ေနတဲ့ ဓါတ္ပံုေလးတပံုမွာေတာ့ ကေလးတေယာက္ကို မေလးဝတ္စံုဝတ္ထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ ခ်ီထားတာေတြ့တယ္။ မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာၾကည့္ဖို့ စဥ္းစားေပမယ့္ ဓါတ္ပံုမွာေသြးစေတြ ေပေနေတာ့ စိတ္ထဲမသတီတာေၾကာင့္ မၾကည့္လိုက္ေတာ့ဘူး။ သိမ္းစရာရွိတာေတြ ၿမန္ၿမန္သိမ္းၾကကြာ..ၿပီးရင္ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ခ်ရပ္စ္သြားၾကမယ္ ဆိုတဲ့ဘၾကီးစကားသံေၾကာင့္ က်ြန္ေတာ္တို့လူစု ဝပ္ေရွာ့ထဲမွာ သန့္ရွင္းေရးကို အၿမန္လုပ္ၾကတယ္။ သန့္ရွင္းေရးလုပ္ေနရင္းနဲ့ကိုထက္ပိုင္က သူ့နားမွာ ၾကမ္းေပၚက အင္ဂ်င္ဝိုင္ေတြကို သတင္းစာစကၠဴနဲ့ သုတ္ေနတဲ့ ကံမကိုလွမ္းေမးတယ္။ ကံမ ...မင္းတို့ ဝပ္ေရွာ့မွာ နတ္စင္လည္း မေတြ့ပါလား.?? မရွိဘူးလားဟ လို့ေမးတာကို ဥာဏ္ၾကီးရွင္ေမာင္ကံမ ၿပန္ေၿဖလိုက္ပံုက နတ္ေတြက စင္နဲ့မထားဘူး အစ္ကို။ လိုခ်င္ရင္ တူးေဘာက္ထဲမွာ ရွာၾကည့္လိုက္ေလ ဆိုပဲ။ သူ့စကားလည္းၾကားေရာကိုထက္ပိုင္ စိတ္ေတာ္ေတာ္ညစ္သြားတဲ့ မ်က္ႏွာၾကီးနဲ့ ငါေမးတာက မင္းတို့အလုပ္ရွင္သူေဌး သူတို့ကိုးကြယ္တဲ့ ရိုးရာနတ္စင္ကိုေမးတာဟ၊ မင္းတူးေဘာက္ထဲက နတ္ေတြကို ငါဘာလုပ္ရမွာလဲ လို့ ၿပန္ေၿပာေရာ။ ဒီေတာ့မွ ၾဆာကံမကက်ြန္ေတာ္တို့ဝပ္ေရွာ့မွာေတာ့ အဲ့ဒီနတ္စင္မရွိဘူး၊ အကိုလိုခ်င္ရင္ ဟိုဖက္လမ္းက ဘုရားပစၥည္းဆိုင္မွာ ရွိတယ္။ အဲ့မွာ သြားရွာရင္ေတာ့ ရမယ္ လို့ ထပ္ေၿပာတယ္။ ကံမ ေၿပာတာလည္း မမွားပါဘူး။ က်ြန္ေတာ္တို့သူေဌးက လူတမ်ိဳး။
ဘာသာေရးနဲ့ပတ္သက္လာရင္ ဘာတခုမွ အေလးအနက္မရွိဘူး။ သူမ်ားကိုးကြယ္တာကို မေဝဖန္တတ္ေပမယ့္
ဘာသာေရးကိစၥေတြမွာ သူကိုယ္တိုင္ ဟုတ္တိပတ္တိ ဘာမွလုပ္တာမေတြ့ရဘူး။ တၿခားဝပ္ေရွာ့ေတြမွာဆိုရင္ ေၿမစိုက္နတ္စင္ေလးေတြ သူေဌးတိုင္းလိုလို ထားတတ္ၾကတယ္။ အဲ့ဒီနတ္စင္မွာလည္း ဆီမီးတို့၊အေမြွးတိုင္တို့၊ တရုတ္မုန့္တို့ပူေဇာ္ထားတတ္ၾကတာ။က်ြန္ေတာ္တို့သူေဌးကေတာ့ အဲ့ဒါမ်ိဳးလံုးဝမရွိဘူး။ အလုပ္မလုပ္ပဲနဲ့ ဘုရားေတြ၊ နတ္ေတြကိုတေန့ ဆယ့္ရွစ္နာရီကန္ေတာ့ေနမယ္။အဲ့ဒါဆိုရင္ သူ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားၾကီးရမွာမို့လို့လားတဲ့။ ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္ရတာ။ အဲ့ဒါေတြ စိတ္မဝင္စားဘူးဆိုပဲ။ ကိုယ့္ထမင္းရွင္ဆိုေတာ့လည္း က်ြန္ေတာ္တို့ သူ့ကိုေစာဒကတက္ေနလို့လည္း မရႏိုင္မယ့္အတူတူ ကိုယ္ေတြေနတဲ့ အထပ္မွာကိုယ့္ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ေလးနဲ့ကိုယ္ ဘုရားပံုေတာ္ေတြကပ္ၿပီး ပူေဇာ္ကိုးကြယ္ခြင့္ရတာကိုပဲ သူ့ကိုၿပန္ၿပီး ေက်းဇူးတင္ေနရတယ္။ ကိုထက္ပိုင္က ဘၾကီးဦးလွမင္းကို ဘၾကီး က်ြန္ေတာ္ေတြ့ဖူးတဲ့ တရုတ္သူေဌးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အလုပ္မွာ နတ္စင္ေလးတစင္ေတာ့ ရွိၾကတာခ်ည္းပဲ။ ဘၾကီးတို့သူေဌးက ဘယ္လိုၾကီးလဲလို့ လွမ္းေမးတယ္။ ဘၾကီးက ငါလည္း သူတို့ကိစၥဆိုေတာ့ ေမးလည္း မေမးမိေတာ့ မသိဘူး ေမာင္ထက္ပိုင္ေရ လို့ပဲ ၿပန္ေၿဖတယ္။ ကိုထက္ပိုင္ကေတာ့ ထပ္ေၿပာရွာသား။ ဘၾကီး ဘယ္ဘာသာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ကိုယ္ကိုးကြယ္ရာဘာသာတရားနဲ့ပတ္သက္တာ တခုခုေတာ့ ရွိသင့္တယ္ေနာ္။ ဘၾကီးတို့အလုပ္ကလည္း ဘယ္လိုၾကီးလဲ??? ဆိုၿပီး ေၿပာတာပါ။ ဘၾကီးလည္း ေအးကြာ ငါလည္း နားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ လို့ပဲ ၿပန္ေၿဖၿပီး ကဲ ၿပီးရင္ တံခါးေတြပိတ္ၿပီး အေပၚၿပန္တက္ ေရခ်ိဳးၾက၊ ခ်ရပ္စ္သြားၾကမယ္ ဆိုၿပီး စကားကိုၿဖတ္လိုက္တယ္။ က်ြန္ေတာ္တို့ေတြလည္း အိမ္ေပၚတက္ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး တံခါးေတြ အေသအခ်ာပိတ္၊ အိမ္ေပၚထပ္က မီးခလုပ္ေတြ အကုန္လိုက္ပိတ္။ ပိုေသခ်ာေအာင္လို့ အိမ္ေပၚထပ္က မိန္းဆြစ္( Main Switch) ကိုပါ ခ်ခဲ့လိုက္တယ္။ ေအာက္ထပ္
ဝပ္ေရွာ့မိန္းကိုေတာ့ ခ်လို့မၿဖစ္လို့ ဒီတိုင္းထားခဲ့လိုက္တယ္။ မိန္းခ်လို့မၿဖစ္ၿခင္းအေၾကာင္းရင္းကေတာ့ သူေဌးတပ္ထားတဲ့
CCTV ကင္မရာေတြေၾကာင့္ပဲ။ က်ြန္ေတာ္တို့အလုပ္ကိုသူမလာၿဖစ္တဲ့အခါက်ရင္ ကင္မရာေတြထဲကေန က်ြန္ေတာ္တို့
ဘာေတြ ေသာက္တလြဲလုပ္ေနၾကတယ္ဆိုတာကို ဒင္းက ေခ်ာင္းေလ့ေခ်ာင္းထရွိတယ္ဗ်။ သူ့အိမ္ကေနအလုပ္ထဲကို လွမ္းၾကည့္လို့ရေအာင္ ဘာနဲ့ဆိုလား ခ်ိတ္ထားေလရဲ့။ ကင္မရာေတြတလံုးမွ active မၿဖစ္ရင္
အလကားေနရင္း နားဒုကၡခံေနရမွာေလ။

          ေအာက္ဆင္းလာေတာ့ က်ြန္ေတာ္တို့ဝပ္ေရွာ့နဲ့ေဘးကပ္လ်က္ ပဲၿပား၊ပဲႏို့ စက္ရံုက ၿမန္မာႏွစ္ေယာက္နဲ့ေတြ့လို့ က်ြန္ေတာ္တို့ ခ်ရပ္စ္မွာညသြားအိပ္မယ့္အေၾကာင္းနဲ့ အိမ္ဘက္ကို တခ်က္ေလာက္ ၾကည့္ေပးထားဖို့ အကူအညီေတာင္းခဲ့လိုက္တယ္။ သူတို့ႏွစ္ေယာက္လည္း ညက သူတို့ဘက္မွာ သူတို့ဧည့္သည္ေတြေရာက္ေနေတာ့
က်ြန္ေတာ္တို့ေၿပးပြဲၾကီးမွာ ဝင္မႏြဲွလိုက္ရတာ။ သူတို့ကိုေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ မေၿပာလိုက္ပါဘူး။ အေရးကိစၥရွိရင္ေတာ့
ဖုန္းလွမ္းဆက္ေပးပါလို့ပဲ မွာခဲ့လိုက္တယ္။ က်ြန္ေတာ္တို့လူစု လမ္းထိပ္ကိုေရာက္ေတာ့ လိုင္းကားေစာင့္ေနတာ ေတာ္ေတာ္နဲ့
မလာတာေၾကာင့္ တက္စီႏွစ္စီးငွားလိုက္ရတယ္။ ဒီလူအုပ္နဲ့ဆိုေတာ့ ကားတစီးတည္း ဘယ္မွာလာဆန့္လိမ့္မတုန္း။  မွတ္မွတ္ရရ အဲ့ဒီတနဂၤေႏြမနက္ခင္းက ေနသာတယ္ဗ်။

          လူက အိပ္ေရးလည္းပ်က္၊ အရက္နာလည္းက်ေနေတာ့ ေခါင္းကၾကည္ၾကည္လင္လင္မရွိတာနဲ့ ကားေနာက္ခန္းထိုင္ခံုေပၚမွာ ေခါင္းမွီရင္းကေန က်ြန္ေတာ္မေန့ညက ၿဖစ္ခဲ့တာေတြကို ၿပန္စဥ္းစားၾကည့္ေနမိတယ္။
မာလက်င္ကားပို့တုန္းက ေၿပာသြားတဲ့စကား....သူဆြဲလာတဲ့ကားမွာ အရိပ္မည္းမည္းေတြၿမင္ရတယ္ဆိုတာရယ္၊
ကားကိုဝပ္ေရွာ့ထဲမသြင္းခင္မွာ ဖိုးခြား ကားကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ေနတာေတြရယ္၊ ငၿဖိဳးေအာက္ဆင္းေတာ့
visitor room မွာ အဲယားကြန္းနဲ့ မီးေတြပြင့္ေနတာေတြကစလို့ အင္ဂ်င္ဝိုင္ကြက္ထဲက ေၿခရာေတြ ေတြ့တဲ့အထိကို
တဆင့္ခ်င္း ေတြးေနမိတာ။ မာလက်င္ တကယ္ပဲ မ်က္စိမေကာင္းလို့ အရိပ္ၿမင္တယ္လို့ ထားလိုက္။
ဖိုးခြားကားမွာ သရဲၿမင္တယ္ဆိုတာေရာ တကယ္ၿဖစ္ႏိုင္ရဲ့လား။ အဲ့ဒီအထိက သရဲတေစၦဆိုတာကို မဟုတ္ဘူးလို့ တြက္လို့ရေသးတယ္။ က်ြန္ေတာ္တို့အရက္ေသာက္ေနရင္းက ေတြ့လိုက္ၾကရတဲ့ အရိပ္ကေတာ့ ၿငင္းလို့မရတဲ့အခ်က္ၿဖစ္ေနတယ္။
ဒီထက္ပိုဆိုးတာက တံခါးထဲကို ၿဖတ္ဝင္သြားတဲ့ အရိပ္။ ၿပီးေတာ့ ပလတ္စတစ္ခံုအလိုလိုလဲက်သြားတာကေရာ။ညီညီေအာ္ၿပီး
ထြက္ေၿပးတာကိုေတာ့ က်ြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ဒီေကာင္အရက္ေသာက္ခ်င္လို့ ဂြင္ဆင္တာလည္း ၿဖစ္ႏိုင္တယ္လို့ သတ္မွတ္ထား
လိုက္တယ္။ ဒါဆိုရင္ ေနာက္ဆံုးတခ်က္က အင္ဂ်င္ဝိုင္စြန္းေနတဲ့ ေဒါက္ဖိနပ္ရာေတြ။ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ေနာက္ခ်င္လြန္းလို့
ေအာက္ကိုၿပန္ဆင္းၿပီး တေယာက္ေယာက္က အင္ဂ်င္ဝိုင္ေတြထဲမွာ ေဒါက္ဖိနပ္စီးၿပီးေလွ်ာက္ခ်င္လြန္းလွပါရဲ့ဆိုရင္ေတာင္မွ
အဲ့ဒီမိန္းမဖိနပ္ကို က်ြန္ေတာ္တို့ေၿခေထာက္ေတြမွာ စြပ္လို့မေတာ္တာေတာ့ အေသအခ်ာပဲ။ အိမ္မွာရွိတဲ့ ဖိနပ္ဆိုဒ္ေတြအားလံုးထက္ ေသးေနတဲ့ ဒီဖိနပ္က ဘယ္သူနဲ့မွ မေတာ္ႏိုင္တာရယ္၊ ဝပ္ေရွာ့ေသာ့ေတြက ဘၾကီးတေယာက္တည္း
မွာရွိေနတာေတြေၾကာင့္ ဘၾကီးလုပ္ၾကံထားတာလား။ ဒါကလံုးဝမၿဖစ္ႏိုင္ဘူး။ က်ြန္ေတာ့္အေတြးစေတြမၿပတ္ခင္မွာပဲ ခ်ရပ္စ္ကိုေရာက္လာတယ္။ ကားေပၚကဆင္းၾကေတာ့ ဘၾကီးက သူ့သားေနတဲ့အိမ္ဘက္ကို အရင္မသြားေသးပဲ အလမ္ဂ်ာရာမွာရွိတဲ့ 99 Speed Mart ေရွ့က ဗုဒၶဝိဟာရ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို အရင္သြားတယ္။ ကံေခပံုမ်ားေတာ့
ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ဦးပညာဝံသက ေက်ာင္းမွာမရွိဘူး။ ဘၾကီးဦးလွမင္း ဘုန္းဘုန္းကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ေမးေတာ့ Cameron Highland က အသုဘတခုရွိတဲ့ဆီ တရားေဟာဖို့ၾကြသြားတာ။ ေဝးလည္းေဝးေတာ့ ဟိုမွာပဲ က်ိန္းမွာတဲ့။ လူက ဗိုက္လည္း
ဆာေနၿပီ။ မနက္အိပ္ယာထကတည္းက ဘာမွမစားရေသးေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေရာက္ရင္ေတာ့ အသားကုန္
ၾကိတ္မွာဆိုၿပီး အားခဲထားတာ အခုေတာ့ လြဲပါေပါ့။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကေနၿပီး ဦးလွမင္းရဲ့သား ဟိန္းမင္းသူ ေနတဲ့အိမ္ကိုပဲ
ေၿခလ်င္ခ်ီတက္ၾကရေတာ့တာပဲ။ ေတာ္ေသးတယ္ ဒီေကာင့္အိမ္နဲ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက သိပ္မေဝးလို့။ သူ့သားအိမ္မေရာက္ခင္လမ္းမွာ ဦးလွမင္းက က်ြန္ေတာ္တို့ကို မေန့ညက ကိစၥေတြကို ဘယ္သူ့ကိုမွ ေလွ်ာက္မေၿပာၾကဖို့
သတိေပးတယ္။ သူေၿပာတာေတာ့ က်ြန္ေတာ္လက္ခံပါတယ္။ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ယာမဟုတ္ပဲ သူမ်ားစီးပြားေရးမွာ ကိုယ္ေတြက
အလုပ္သမားေတြေလ။ က်ြန္ေတာ္တို့ႏွဳတ္ေၾကာင့္ မၿဖစ္သင့္တာေတြ ဆက္ၿဖစ္လာခဲ့ရင္ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲေနာ့။

         က်ြန္ေတာ္တို့လူစု ဘၾကီးရဲ့သားအိမ္မွာပဲ ေန့လည္စာနဲ့ ညစာကို အားမနာတမ္းတဝတၿပဲ တီးလိုက္ၾကတယ္။ မွန္ထဲမွာ
သရဲေတြ့လို့ လန့္ဖ်န့္ၿပီး အိမ္ၿပန္မယ္ဆိုၿပီး တငိုငိုတရီရီလုပ္ေနတဲ့ လဒညီညီကိုလည္း ကားငွားၿပီး သူ့အိမ္ကိုၿပန္ပို့ေပးလိုက္ရတယ္။
က်န္တဲ့ဧည့္သည္သံုးေယာက္လည္း ညေနပိုင္းမွာ သူတို့အလုပ္ေတြရွိရာဆီ ၿပန္သြားၾကတယ္။ နက္ဖန္တနလၤာဆိုေတာ့
အလုပ္ဆင္းရေတာ့မယ္ေလ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မနက္ဖန္အလုပ္ၿပန္ဝင္တဲ့အခါဘာေတြမ်ားဆက္ၿဖစ္ဦးမလဲလို့ တထင့္ထင့္နဲ့ပါ။
က်န္တဲ့လူေတြအားလံုးလည္း စကားသိပ္မေၿပာႏိုင္ၾကပဲ ၿငိမ္ေနၾကပံုေထာက္ရင္ သူတို့အေတြးထဲမွာလည္း က်ြန္ေတာ့္လိုပဲ
ေတြးေနမွာ အေသအခ်ာေပါ့။ မနက္ေစာေစာထၿပီး အလုပ္ကိုၿပန္သြားရမွာမို့ အဲ့ဒီညက က်ြန္ေတာ္တို့အားလံုး ေစာေစာစီးစီး
အိပ္ယာဝင္ၿဖစ္လိုက္ၾကပါတယ္။

           လူကအိပ္ေကာင္းတုန္းရွိေသး သံေသးသံေၾကာင္နဲ့ " ကိုကိုေရ.. ဖုန္းလာေနတယ္ " ဆိုတဲ့ အသံၾကားလို့ လန့္ႏိုး
ရၿပန္တယ္ဗ်ာ။ ထၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္(၄)နာရီပဲရွိေသးတယ္။ ငၿဖိဳးဖုန္းလာေနတာ။ သူဖုန္းကိုင္လိုက္ေတာ့ က်ြန္ေတာ္တို့
ဝပ္ေရွာ့ေဘးပဲႏို့စက္ရံုက အကိုလွမ္းဆက္တာၿဖစ္ေနတယ္။ ၾကားရတဲ့သတင္းက အေတာ္မဂၤလာရွိသား။ ဘာေၿပာတယ္မွတ္တုန္း။
က်ြန္ေတာ္တို့ဝပ္ေရွာ့ထဲမွာ ကေလးတေယာက္ငိုေနတာ နာရီဝက္ေလာက္ရွိေနၿပီတဲ့။ အထဲမွာလည္း ခ်ိဳးခ်ိဳးခ်ြတ္ခ်ြတ္အသံေတြၾကားေနရတယ္။ က်ြန္ေတာ္တို့ဧည့္သည္ေတြဘာေတြမ်ား အိမ္မွာက်န္ေနခဲ့လားလို့ လွမ္းေမးတဲ့ဖုန္း။
အေတာ္စိတ္တိုဖို့ေကာင္းလိုက္တာမ်ားဗ်ာ။ ကို္ယ့္အိမ္မွာမေနပဲ သူမ်ားအိမ္မွာေရာက္ေနတာေတာင္ ဒီၿပႆနာက လိုက္လာၿဖစ္ေအာင္လိုက္လာေသးတယ္။ ဟိုလူေတြကလည္း က်ြန္ေတာ္တို့ဝပ္ေရွာ့မွာၿဖစ္ေနတဲ့ကိစၥေတြကို မသိရွာပါဘူး။
က်ြန္ေတာ္တို့ကို အိမ္နီးခ်င္းအေနနဲ့ အေၾကာင္းၾကားတာဆိုေတာ့လည္း စိတ္ဆိုးလို့လည္းမရၿပန္။ ဖုန္းဆက္တဲ့ကိစၥကိုေတာ့
က်ြန္ေတာ္တို့ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကလြဲလို့ တၿခားဘယ္သူတေယာက္ကိုမွ မေၿပာပဲထားလိုက္ေတာ့တယ္။ ေၿပာေနလို့လည္း
ဘာမွထူးလာမွာမွ မဟုတ္တာၾကီးကို။ မိုးလင္းတာနဲ့ က်ြန္ေတာ္တို့ေတြ ကိုယ့္အလုပ္ရွိရာဆီကို ကားငွားၿပီး ၿပန္လာၾကတယ္။
ေန့ခင္းေၾကာင္ေတာင္ၾကီးမွာေတာင္ အဲ့ဒီ ဟြန္ဒါ CR-V ကားစုတ္က ၾကည့္ရရွဳရ အေတာ္က်က္သေရတံုးတယ္ဗ်ာ။ ေန့လည္
(၂)ခ်က္တီးေလာက္က်ေတာ့ အဲ့ကားကို ေဘာ္ဒီထု၊ ေဆးမွဳတ္ဖို့အတြက္ ေဘာ္ဒီရံုကိုသြားပို့လိုက္ေရာ။ ေဘာ္ဒီရံုသြားပို့ေတာ့
ေဘာ္ဒီရံုက ေနာက္ႏွစ္ပတ္ေနမွ ၿပီးမယ္တဲ့။ ကားက တိုက္ထားတာ ဖရိမ္ပါထိထားလို့ အေတာ္လုပ္ရမယ္တဲ့။ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ၿပန္လာမပို့ေလ ေကာင္းေလပဲ။ အာမခံရံုးကိုအခ်ိန္မီၿပန္မအပ္ႏိုင္ရင္လည္း ကိုယ့္ကိစၥမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
သူေဌးအလုပ္ၿဖစ္သြားၿပီ။ က်ြန္ေတာ္တို့စိတ္ထဲမွာ ရွိေနတာက ဒီကားရွိမေနေတာ့ရင္ အေကာင္းဆံုးပဲ။ တကယ္လည္း အဲ့ကား
မရွိေတာ့တဲ့အခ်ိန္ကတည္းက ဝပ္ေရွာ့မွာ ဘာဆိုဘာသံမွကို မၾကားရသလို ဘာမွလည္းမၿဖစ္ေတာ့တာ။ ဒါေပမယ့္ က်ြန္ေတာ္တို့
အားလံုးလည္း အဲ့ကားေကာင္းမွဳေၾကာင့္ အရက္မေသာက္ၿဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။

         က်ြန္ေတာ္တို့ေတြ ဝဋ္က်ြတ္သြားခ်ိန္မွာ ေဘာ္ဒီရံုကအဖြဲ့ေတြကေတာ့ ဟြန္ဒါကားရဲ့ဒဏ္ကို အလူးအလဲခံေနရတယ္ဆို
တဲ့အေၾကာင္းကို ေနာက္သံုးရက္က်ေတာ့ သိရတယ္ဗ်ာ။ ညေနပိုင္းအလုပ္ပါးေနတဲ့အခ်ိန္ေလး ဝပ္ေရွာ့က သတင္းစာေတြ
သြားေရာင္းၿပီး ရလာတဲ့ေငြေလးနဲ့ လက္ဖက္ရည္ဝယ္ေသာက္ေနတုန္း က်ြန္ေတာ္တို့ရဲ့ဂုရု၊ သူေဌးရဲ့တူ အက်ံဳးဆီကို ဖုန္းဝင္လာ
တယ္။ သူတို့အခ်င္းခ်င္း တရုတ္လို ကြိေကာ္ကြိေကာ္နဲ့ ဘာေတြမွန္းမသိ အၾကာၾကီးေၿပာေနၿပီး တေအာင့္ေနေတာ့ အနားမွာ
ေဆးလိပ္ေသာက္ေနတဲ့ က်ြန္ေတာ့္လက္ထဲကို ဖုန္းထည့္ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ြန္ေတာ့္ကို ေဘာ္ဒီရံုက နင္တို့ၿမန္မာတေယာက္ နင္နဲ့ စကားေၿပာခ်င္လို့ ဆိုၿပီးေၿပာတယ္။ က်ြန္ေတာ္လည္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ့ ဟယ္လို 
ေၿပာပါ... ဆိုၿပီးပဲ ေၿပာရေသးတယ္။ ဟိုဘက္ကေကာင္ မနားတမ္းကို ရင္ဖြင့္ေတာ့တာပဲဗ်ာ။ သူေၿပာတဲ့အတိုင္း ၿပန္ေၿပာၿပမယ္။
ေဟ့လူေတြ ... ခင္ဗ်ားတို့ကားက အေတာ္ၿဂိဳဟ္ေမြွတယ္ဗ်ာ။ ေရာက္လာကတည္းက က်ြန္ေတာ္တို့ေကာင္းေကာင္း
ကိုမအိပ္ရေတာ့ဘူး။ ခင္ဗ်ာ့တုိ့ကားက်ြန္ေတာ္တို့ဆီေရာက္တဲ့ညကစၿပီး က်ြန္ေတာ္တို့ ေၿခရင္းကေန လမ္းေလွ်ာက္
တဲ့ေၿခသံၾကားေနရတာ ညတိုင္းပဲ။ ထၾကည့္ေတာ့လည္း လူလည္းမေတြ့ ၊ အသံလည္းေပ်ာက္သြားေရာ။ က်ြန္ေတာ္တို့
သူေဌးေမြးထားတဲ့ ေခြးေတြလည္း ညတိုင္းညတိုင္း ကားကိုၾကည့္ၿပီး နင္းကန္ေဟာင္လိုက္၊ အူလိုက္ၿဖစ္ေနတယ္။
သူေဌးရဲ့ သမီးအငယ္ဆံုးေလးလည္း ေဘာ္ဒီရံုကိုသူေဌးကေတာ္နဲ့လိုက္လာတိုင္း လန့္လန့္ၿပီး ေအာ္ငိုေနလို့
အခု ေခၚေတာင္ မေခၚလာရဲေတာ့ဘူး။ က်ြန္ေတာ္တို့ အလုပ္သမားေတြထဲကတေယာက္လည္း ညဘက္ ခင္ဗ်ာ့တို့
ကားနားမွာေသးသြားေပါက္တာ ေအာ္ၿပီး ၿပန္ေၿပးလာတယ္။ ဘာမွလည္း ေမးလို့မရေသးဘူး။ အခုဖ်ားေနလို့
အလုပ္ေတာင္မဆင္းႏိုင္ဘူး။ တခ်ိဳ့အလုပ္သမားေတြလည္း အလုပ္မွာ ညအိပ္မေနေတာ့ပဲ အၿပင္မွာ အိပ္ၿပီး မိုးလင္းမွ အလုပ္ကိုလာၾကတယ္။ အလုပ္ထြက္တဲ့ေကာင္က ႏွစ္ေယာက္ရွိေနၿပီ.။ ခင္ဗ်ာ့တို့ဆီမယ္ အဲ့လိုမ်ိဳးေတြၿဖစ္လား။ ခင္ဗ်ာ့တို့ကားက တိုက္ထားတာ လူပါေသမယ့္ပံုပဲ။ သူေဌးက အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးခိုင္းလို့ က်ြန္ေတာ္ေမးတာပါ။ သူေဌးလည္း သူတို့တရုတ္အခ်င္းခ်င္း အဲ့ကိစၥေၿပာေနၾကတာ ......... တဲ့။ က်ြန္ေတာ္လည္း ဘာကိုဘယ္လိုၿပန္ေၿဖရမယ္မွန္းကို မသိေတာ့
ဘူးဗ်ာ။ သူေၿပာသမွ်ကို ေၾသာ္.. ဟုတ္လား...ဟုတ္ကဲ့... ဆိုၿပီးေတာ့ပဲ သံေယာင္လိုက္ေနလိုက္ရတယ္။

     ညေနအလုပ္သိမ္းေတာ့ ေဘာ္ဒီရံုမွာၿဖစ္ေနတဲ့သတင္းကို က်န္တဲ့လူေတြကိုၿပန္ေၿပာၿပလိုက္တယ္။ က်ြန္ေတာ္တို့အေတြးထဲမွာ
ရွိေနတာတခုက ဒီကားက ေဘာ္ဒီထု၊ ေဆးမွဳတ္ၿပီးတာနဲ့ က်ြန္ေတာ္တို့ဆီကို ၿပန္ေရာက္လာေတာ့မွာ။ အဲ့ဒီအခါက်ရင္ ဒီတေခါက္လို တညတည္း၊ တရက္တည္းမဟုတ္ပဲနဲ့ အနည္းဆံုးတပတ္ေလာက္ကေတာ့ ဝပ္ေရွာ့ထဲမွာရွိေနမွာဗ်။ အဲ့ဒီအခါက်ရင္
ဘာေတြဆက္ၿဖစ္မယ္ ဘယ္လိုေၿဖရွင္းရမယ္ဆိုတာကုိ တေယာက္တမ်ိဳးေဝဖန္အၾကံဥာဏ္ေပးၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ငၿဖိဳးအစီအစဥ္ကေတာ့ အဲ့ဒီကားေရာက္လာတဲ့အခါက်ရင္ က်ြန္ေတာ္တို့အားလံုး အဲ့ဒီကား မၿပီးသေရြ့ အိမ္ၿပန္မလာပဲနဲ့ တၿခားေနရာမွာညအိပ္ၿပီး အလုပ္လာဆင္းမယ္တဲ့။ ေမာင္ကံမက်ၿပန္ေတာ့ အလုပ္ၿပီးၿပီဆိုတာနဲ့ အရက္ကိုမူးေနေအာင္ေသာက္ၿပီး
အိပ္လိုက္ရင္ၿပီးေနတာပဲ ဘာမွစိုးရိမ္စရာမလိုပါဘူးတဲ့။ သူ့အၾကံနဲ့ သူ့အၾကိဳက္ ကိုက္ေနေရာ။ ဖိုးခြားကေတာ့ ဘာမွကို မေၿပာဘူး။ လာခ်င္လည္းလာပေစေပါ့၊ ငါတို့ေနတဲ့ေနရာ သူတို့ပိုင္တာမွမဟုတ္တာ။ သူ့စည္းကို ငါသြားမေက်ာ္ရင္ ငါ့ကိုဘာမွလုပ္လို့မရဘူး။ ငါ့ကိုလာလုပ္ရင္ေတာ့ ၿဖစ္ခ်င္ရာၿဖစ္ ငါက ၿပန္လုပ္မွာ ဆိုတာၾကီးပဲ..။ ဘၾကီးကေတာ့ လူၾကီးပီပီ ခ်င့္ခ်ိန္ေနပံုရတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့မွ က်ြန္ေတာ္တို့ဘက္ကိုလွည့္ၿပီး ဒီရက္ပိုင္းထဲ ၿမန္မာၿပည္က ငါတို့အသိဆရာေတာ္တပါး သီရိလကၤာကေန မေလးကိုလာဖို့ရိွတယ္။ ဆရာေတာ္က ေလာကီေရာ၊ ေလာကုတၱရာဘက္မွာေရာ ႏွံ့ႏွံ့စပ္စပ္ရွိတယ္။ ဆရာေတာ္ၾကြလာတဲ့အခါက်ရင္ ငါသြားေလွ်ာက္ၿပီး အိမ္မွာဆြမ္းစားပင့္လိုက္မယ္။ ၿပီးမွ တရားနာ၊ ေရစက္ခ်၊ အမွ်ေဝလုပ္ၾကတာေပါ့ လို့ပဲ ေၿပာတယ္။ သူ့စကားကိုက်ြန္ေတာ္က ဘၾကီးဘုန္းၾကီးပင့္တရားနာတာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္က မေလးလို တရားေဟာတတ္လို့လား.. ??? ဆရာေတာ္ ဗမာလိုတရားေဟာရင္ေရာ သရဲေတြက နားလည္ၾကမွာမို့လို့လား ??? ဆိုၿပီး ကတ္သီးကတ္သတ္ သြားေမးလိုက္မိတာ က်ြန္ေတာ့္ကို တံၿမက္စည္းနဲ့
လွမ္းပစ္ပါေလေရာ။ ေအး ... မင္းဘာသာမင္း ဒီကိစၥကိုရွင္းႏိုင္တယ္ဆိုရင္လည္း မင္းကိုယ္တိုင္ပဲ ရွင္းလိုက္ေတာ့။
ငါ့ကိုဘာမွ လာတိုင္ပင္မေနနဲ့ ဆိုၿပီး ဘုေတာလိုက္ေသးတယ္။ က်ြန္ေတာ္လည္း ကမန္းကတန္းၿပန္ေတာင္းပန္လိုက္ရတာေပါ့။
တကယ္လို့ အဲ့ဒီကားၿပန္ေရာက္လာတဲ့အခါက်ရင္ က်ြန္ေတာ့္အေနနဲ့ ဘာမွေၿဖရွင္ႏိုင္စြမ္းမရွိမွန္းကို ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္သိေနေတာ့လည္း သူမ်ားလုပ္တာထိုင္ၾကည့္၊ သူမ်ားေၿပးရင္ ကိုယ္လည္းေၿပးႏိုင္ေအာင္ ခုတည္းက
ၾကိဳေတြးထားရတယ္။
သူေၿပာတာကို ဘာသာၿပန္ရရင္ေတာ့ အခုဒီမွာရွိေနတာ သူတေယာက္တည္းမဟုတ္ပဲနဲ့ သူ့အေဖနဲ့ သူ့သားေလးလည္း ရွိေသးတယ္။ သူတို့က ဝပ္ေရွာ့ထဲမွာရွိေနတဲ့ ဟြန္ဒါကားနဲ့ ဒီကို ပါလာၾကတာ။ သူတို့မကြယ္လြန္မီတုန္းက ရြာကိုအလည္ၿပန္ရင္းနဲ့ လမ္းမွာ ကားတိုက္မွဳၿဖစ္ၿပီး သူရယ္၊ သူ့သားေလးရယ္၊ သူ့အေဖရယ္ ကားေပၚမွာတင္ ဆံုးတယ္။ ကားေပၚမွာ အတူပါလာတဲ့ သူ့ေယာက်္ားကေတာ့ အခုေဆးရံုမွာရွိေနေသးတယ္။ သူတို့မွာ အခု စားစရာ၊ ေနစရာမရွိပဲ ဒီကားေပၚမွာ ေနေနၾကရတာေၾကာင့္မို့ ဒီကားေရာက္တဲ့ေနရာတိုင္းကို ေလွ်ာက္လုိုက္ေနၾကရတယ္။ သူတို့ဒီဝပ္ေရွာ့ကိုေရာက္လာေတာ့ ဒီဝပ္ေရွာ့မွာ ဘာဘုရားမွ ကိုးကြယ္မထားလို့ သူတို့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနလို့၊ သြားလို့ရတာပါ....... တဲ့ ။ သူေၿပာမွပဲ ကိုထက္ပိုင္ ဝပ္ေရွာ့ထဲဆင္းရင္းက ေမးခဲ့တာကို ၿပန္သတိရတယ္။ သူက ထပ္ေၿပာေသးသဗ်။ ၿဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ သူတို့အတြက္ သူတို့အတြက္ ေနစရာ၊စားစရာ စီစဥ္ေပးပါတဲ့။ ေက်းဇူးၿပန္ဆပ္ပါ့မယ္တဲ့။ အခု ဒီလူကို ဝင္ပူးၿပီး ေႏွာင့္ယွက္မိတာကလည္း အကူအညီေတာင္းခ်င္လို့ပါတဲ့။အရင္တုန္းကလည္း ဒီဝပ္ေရွာ့မွာေနတဲ့လူေတြကို အကူအညီေတာင္းဖို့ ၾကိဳးစားေပမယ့္ ဒီကလူေတြအားလံုးက သူတို့ေၿခာက္လွန့္ေနတယ္လို့ ထင္ေနၾကတာေၾကာင့္ အခုလို ပူးကပ္ၿပီးအကူအညီေတာင္းမိတာကို ခြင့္လွြတ္ဖို့ ေတာင္းပန္ပါတယ္တဲ့......။ သူေၿပာတာေတြကို ဘုန္းဘုန္းကို ဘာသာၿပန္ေပးလိုက္ေတာ့ ဘုန္းဘုန္းက ဒကာမတို့အတြက္ ဦးဇင္းတို့ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာတရားနဲ့ ၿပဳလုပ္ေပးရင္ေရာ ဒကာမတို့ လက္ခံႏိုင္ပါ့မလား  လို့ မိန့္ေတာ့ ေခါင္းညိတ္ၿပတယ္ဗ်။ ဟြန့္... အကူအညီေတာင္းခ်င္ေပလို့သာပဲ။ သူအကူအညီေတာင္းတာက သြားက်ြတ္တဲ့လူလည္း က်ြတ္၊ က်ြန္ေတာ့္မွာလည္း ေၿခသလံုးမွာ သြားရာအကြင္းလိုက္ၾကီးက်န္လိုက်န္နဲ့။ ဘုန္းဘုန္းနဲ့ အၿပန္အလွန္ေၿပာခဲ့တာေတြအေၾကာင္း ၿပန္ဆက္ေၿပာရရင္ေတာ့ လာမယ့္ တနဂၤေႏြေန့မနက္ပိုင္းမွာ သူတို့မိသားစုအတြက္ရည္စူးၿပီး ကုသိုလ္ၿပဳအမွ်အတမ္းေပးေဝမယ္ဆိုရင္ သူတုိ့အတြက္ အဆင္ေၿပေနႏိုင္မလားလို့ ဘုန္းဘုန္းေမးလိုက္ေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လာၿပီး ေခါင္းကို တဆတ္ဆတ္ညိတ္ေတာ့တာပဲဗ်ိဳ့။ ဘုန္းဘုန္း က်ြန္ေတာ္တို့ဘက္ကိုလွည့္ၿပီးေတာ့ " ဘယ့္ႏွယ့္လဲ ဒကာတို့၊ သူတို့အတြက္ ဒကာတို့ဘက္ကေရာ လုပ္ေပးခ်င္စိတ္ရွိၾကရဲ့လား " လို့ ေမးတယ္။ လုပ္ခ်င္တာ၊ မလုပ္ခ်င္တာေတြ စဥ္းစားမေနအားပါဘူးဗ်ာ။ ဒီကိစၥေတြၿမန္ၿမန္ၿပီးေလ ေကာင္းေလမို့ အားလံုးက မတိုင္ပင္ထားပဲ တၿပိဳင္တည္းနဲ့
" တင္ပါ့ ဘုရား " ဆိုၿပီး ဝုိင္းေအာ္လိုက္ၾကတာ ဘုန္းဘုန္းေတာင္ တြန့္ကနဲၿဖစ္သြားတယ္။ က်ြန္ေတာ္တို့ဆီက သေဘာတူုေၾကာင္းၾကားလိုက္ေတာ့ ဘုန္းဘုန္းက ဟို ေယာက်္ားေဘာ္ဒီနဲ့ မိန္းမလို ေတာ္ကီပစ္ေနတဲ့ ကံမဘက္ကိုလွည့္ၿပီးေတာ့
" ကိုင္း....ဒကာမ ၾကားတဲ့အတိုင္းပဲ။ ဒီေတာ့ ဒကာမတို့ဘက္ကလည္း ဒကာမတို့အတြက္ ရည္စူးကုသိုလ္ မၿပဳလုပ္ေပးရေသးခင္ အခ်ိန္စပ္ၾကားမွာ ဒီအိမ္ပရဝုဏ္အတြင္းမွာ မွီတင္းေနထိုင္ၾကသူေတြ စိတ္လက္မခ်မ္းသာၿဖစ္ေစမယ့္ ပူးကပ္၊ေႏွာင့္ယွက္၊ ေၿခာက္လွန့္တာမ်ိဳးေတြ လံုးဝမလုပ္ၾကေတာ့ပါဘူးလို့ ဦးဇင္းကို ကတိေပးႏိုင္ပါ့မလား???? " လို့ ထပ္ေမးတယ္။ က်ြန္ေတာ္လည္း တထိတ္ထိတ္နဲ့ ဘာမ်ားၿပန္ေၿဖမွာပါလိမ့္လို့ စိတ္ဝင္တစား ေစာင့္ၾကည့္ေနတုန္း ေခါင္းညိတ္ၿပတာၿမင္လိုက္ေတာ့မွ ဟင္းခနဲ သက္ၿပင္းခ်မိေတာ့တယ္။ " အခု ဒကာမၾကီး ပူးကပ္ဝင္ေရာက္ေနသူရဲ့ကိုယ္တြင္းကေန ၿပန္ထြက္ေပးဖို့ ဦးဇင္းေမတၱာရပ္ပါတယ္" လို့ ဘုန္းဘုန္းက ထပ္မိန့္ေတာ့ သူ့လည္ပင္းမွာစြပ္ေနတဲ့ ဘၾကီးဦးလွမင္းရဲ့ စိပ္ပုတီးကို လက္ညွိဳးနဲ့ ထိုးၿပေရာ။ အဲ့ဒါနဲ့ ဘုန္းဘုန္းက က်ြန္ေတာ့္ဘက္ကိုလွည့္ၿပီး ၿဖဳတ္ေပးလိုက္ပါဆုိတဲ့သေဘာနဲ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ြန္ေတာ္လည္း ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ့ သြားၿဖဳတ္ေပးလိုက္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ လုပ္မယ့္သာ လုပ္ေနရတာ။ စိတ္ထဲကေတာ့ တထိတ္ထိတ္နဲ့ရယ္။ ေစာနတုန္းက ဆြမ္းၾကီးေလာင္းထားတာကိုမေက်နပ္လို့ က်ြန္ေတာ္မတ္တပ္ရပ္ၿပီး သူ့လည္ပင္းကစိပ္ပုတီးကိုၿပန္ၿဖဳတ္ေပးေနတုန္းမ်ား မွီရာလွမ္းကိုက္လိုက္ရင္ေတာ့ ဘဝဆံုးၿပီလို့ ေပါက္တီးေပါက္ရွာအေတြးနဲ့ စိုးတထိတ္ထိတ္ၿဖစ္ေနမိတာ။

         က်ြန္ေတာ္လည္း စိပ္ပုတီးကိုၿဖဳတ္ေပးလို့ၿပီးတာနဲ့ တၿပိဳင္တည္း " ဟင္း" ဆိုတဲ့ သက္ၿပင္းခ်သံၾကီးထြက္လာၿပီးေတာ့ ေမာင္ကံမတေယာက္ အဲ့ဒီေနရာမွာတင္ အရုပ္ၾကိဳးၿပတ္ ေခြေခြေလးလဲသြားေတာ့တာပဲ။
က်ြန္ေတာ့္အစ္ကိုနဲ့ ဘၾကီးဦးလွမင္းတို့ႏွစ္ေယာက္ ဒီေကာင့္ကို အတင္းလွဳပ္ႏိုးေတာ့လည္း မႏိုးဘူး။ အဲ့ဒါနဲ့ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ေပၚက ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရကိုစြန့္ၿပီးေတာ့ ဒီေကာင့္မ်က္ႏွာကို ေသာက္ေတာ္ေရနဲ့ ေတာက္လိုက္ေတာ့ တအင္းအင္း ညည္းသံထြက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိပ္မွံဳစံုမြွားနဲ့ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လိုက္ၾကည့္ၿပီးမွ သိုင္းကြက္နင္းၿပီး သူ့အိပ္ယာေပၚကို သြားတက္အိပ္ေနေရာ။ ကံမအေရးအတြက္ စိတ္ေအးရၿပီဆိုေတာ့မွ က်ြန္ေတာ္တို့လည္းဘုန္းဘုန္းဘက္ကို ၿပန္လွည့္ၿဖစ္ေတာ့တယ္။ နံရံမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ တိုင္ကပ္နာရီဆီကို မ်က္စိအေရာက္မွာ အခ်ိန္က ည(၁၂)နာရီေတာင္ခြဲေနမွကိုး။
ဘုန္းဘုန္းလည္း က်ိန္းခ်င္ေနေလာက္ၿပီမို့ ၿပန္လိုက္ပို့ဖို့ စီစဥ္ေပးရတယ္။ က်ြန္ေတာ္ကေတာ့ ေၿခေထာက္မွာ ကိုက္ခံထားရတဲ့ဒဏ္ရာေၾကာင့္ ဘုန္းဘုန္းကို လိုက္မပို့ေပးေတာ့ပဲနဲ့ က်ြန္ေတာ့္အစ္ကိုနဲ့ဖိုးခြားကိုပဲ လိုက္ပို့ေပးဖို့ေၿပာရတယ္။
သရဲတေစၦဆိုရင္ အယံုအၾကည္မရွိပါဘူးဆိုတဲ့ မစၥတာေအာင္ၿငိမ္းတေယာက္ကေတာ့ ဘာအသံမွကိုထြက္မလာေတာ့ဘူး။
မ်က္ႏွာတခုလံုးမွာလည္း ဖိုးခြားဗ်င္းထားလို့ ဖူးေယာင္ေနေရာ။ သူ့မ်က္ႏွာက ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကိုေတြ့မွ ကံမကို က်ြန္ေတာ္တို့
ဆြမ္းၾကီးေလာင္းထားတဲ့ကိစၥကို ၿပန္သတိရတယ္။ သန္သန္မာမာေယာက်္ားသားငါးေယာက္အားနဲ့ တက္ညီလက္ညီ သမတာကို ခံထားရတာဆိုေတာ့ ဒင္းတကိုယ္လံုးရစရာက်န္မွာမဟုတ္ဘူး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ " ေဟ့လူေတြ ... ကံမကိုလည္း တခ်က္ၿပန္ၾကည့္ၾကပါဦးဟ။ ေတာ္ၾကာ အတြင္းေၾကၿပီး ေသသြားလို့ ဟိုသံုးေယာက္အတြက္ အလွဴမလုပ္ရပဲ ဒီေကာင့္အတြက္ ဆြမ္းသြပ္အလွဴလုပ္ေပးေနရဦးမယ္ " လို့ လွမ္းေဆာ္ၾသလိုက္မိတယ္။ က်ြန္ေတာ္ေၿပာေတာ့မွ
က်န္တဲ့လူေတြလည္း ပိုးလိုးပက္လက္အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ ကံမအနားကိုသြားၾကည့္ၾကတယ္။ အံ့ၾသစရာေတာ့ အေကာင္းသား။
သစ္သားကုလားထိုင္တခုလံုးက်ိဳးတဲ့အထိ ပယ္ပယ္နယ္နယ္အတြယ္ခံထားရတဲ့လူတေယာက္မွာ ဘာဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ တခုတေလမွ မေတြ့ရဘူးဗ်ာ။ ဒီေလာက္ ထိုးၾကိတ္၊ကန္ေက်ာက္ခံထားရတဲ့လူတေယာက္မွာ အနည္းဆံုးေတာ့ ပြန္းရာပဲ့ရာေလးတခုေလာက္ေတာ့ က်န္ေနသင့္တာေပါ့။ ဖိုးခြားတေယာက္တည္း လက္စြမ္းၿပထားတဲ့ ကိုေအာင္ၿငိမ္းေတာင္မွ မ်က္ႏွာမွ ေယာင္ကိုင္းေနေသးတာပဲ။ အဲ့ဒီတခ်က္လည္း အေတာ္ထူးဆန္းတယ္။

              ############################################

         စက္တင္ဘာလ(၂)ရက္၊ တနဂၤေႏြေန့မနက္မွာေတာ့ ဘုန္းဘုန္းနဲ့ ေၿပာထားဆိုထားၾကတဲ့အတိုင္း သူတို့သံုးေယာက္အတြက္ ရည္စူးၿပီးလုပ္တဲ့ က်ြန္ေတာ္တို့ရဲ့ တရားနာ၊ေရစက္ခ်၊ အမွ်ေဝပြဲေလး အထေၿမာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီဟြန္ဒါကား က်ြန္ေတာ္တို့ဝပ္ေရွာ့ကို အရင္ဦးဆံုးစေရာက္တဲ့ညက အိမ္မွာညလာအိပ္ခဲ့တဲ့ ကိုထက္ပိုင္တို့လူစုလည္း က်ြန္ေတာ္တို့ဖုန္းနဲ့အေၾကာင္းၾကားၿပီး ဖိတ္ထားလို့ ေက်ာ္လင္းဟန္ တေယာက္ကလြဲလို့ က်န္တဲ့လူေတြအားလံုး လာၾကတယ္။ ဟိုေကာင္ညီညီကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္နာသြားတယ္မသိပါဘူး။ ကိုထက္ပိုင္တို့သူ့ကို ေခ်ာ့ေခၚလည္းမရ၊ ေခ်ာက္လို့မရပဲ ေပကပ္ၿပီးေတာ့ က်န္ေနခဲ့တာတဲ့။ ၾသဂုတ္လအတြက္ရတဲ့ က်ြန္ေတာ့္လခေလးလည္း အလွဴအတြက္ ထည့္သံုးရလို့ ၿမန္မာၿပည္ကို ေငြမလွြဲၿဖစ္လိုက္ဘူး။ အလွဴမနက္မွာ ဘုန္းဘုန္းကို က်ြန္ေတာ္တို့အားလံုးစုေပါင္းလို့ရတဲ့ေငြနဲ့ သကၤန္းသံုးစံု၊ ထီး(၃)လက္၊ သပိတ္(၁)လံုး၊ ဖိနပ္(၁)ရံ၊ ယပ္ေတာင္(၁)ေခ်ာင္းနဲ့ ဝတၳဳေငြမေလးရင္းဂစ္(၇၀၀)ေက်ာ္ လွဴလိုက္ႏိုင္တယ္။
ဘုန္းဘုန္းကိုေန့ဆြမ္းကပ္ၿပီးေတာ့ တရားနာၾကတယ္ခင္ဗ်။ ဘုန္းဘုန္းေဟာတဲ့တရားကေတာ့ မေသခင္မွာ ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳၿပဳဖို့၊ ကုသို္လ္ၿပဳတဲ့ေနရာမွာလည္း ဒါနတခုတည္း၊ သီလတခုတည္းတင္မဟုတ္ေသးပဲ ဘာဝနာကိုလည္းတြဲဖက္ႏိုင္မွ ေသကာနီးဘဝကူးေကာင္းမယ္ဆိုတာကို အဓိကထားၿပီး ေဟာသြားတာ။ တရားနာၿပီးေတာ့ ေရစက္ခ်၊ အမွ်ေဝတဲ့အခ်ိ္န္မွာ ထူးထူးဆန္းဆန္းၾကံဳတာတခု ထပ္ေၿပာရဦးမယ္။ " အမွ်၊ အမွ်၊ အမွ် ယူေတာ္မူၾကပါကုန္ေလာ့ " လို့ အမွ်ေဝခ်ိန္မွာ တံခါးေပါက္နားကရယ္၊ က်ြန္ေတာ္တို့ အေနာက္ဖက္နံရံကရယ္၊ မ်က္ႏွာက်က္အတြင္းထဲကရယ္ အိမ္ေၿမွာင္စုတ္ထိုးသံေတြတၿပိဳင္တည္းထြက္လာတာ ေသေသခ်ာခ်ာၾကားလိုက္ရတယ္။
က်ြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူတို့သံုးေယာက္ ေကာင္းရာမြန္ရာေရာက္သြားလို့ အသိေပးတာပဲၿဖစ္ပါေစလို့ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
မေရာက္ပဲနဲ့ အိမ္ထဲမွာပဲ တဝဲလည္လည္လုပ္ေနၾကလို့ ခဏခဏအလွဴလုပ္ရင္လည္း ရတဲ့လခ အိမ္ပို့ရတဲ့လို့ကို ရွိမွာမဟုတ္ေတာ့ပဲကို။ ေနာက္ေန့အလုပ္ၿပန္ဆင္းေတာ့ မနက္ေစာေစာစီးစီး က်ြန္ေတာ္တို့အလုပ္ရွင္သူေဌး ေရာက္လာတယ္။
သူမေန့က ညေနကတည္းက ႏိုင္ငံၿခားခရီးကေနၿပန္ေရာက္လာတာလို့ က်ြန္ေတာ္တို့ကိုေၿပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူခရီးသြားေနတုန္း အလုပ္မွာဘာေတြၿဖစ္ေသးလဲ လို့ ေမးေသးသဗ်။ က်ြန္ေတာ္တို့လည္း ဘာမွမၿဖစ္ဘူး။ ေအးေဆးပါပဲလို့ ၾကားေကာင္းေအာင္ေၿဖလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘိုးေတာ္က က်ြန္ေတာ္တို့ကို မယံုသလိုအၾကည့္နဲၾကည့္ၿပီး ဟုတ္ရဲ့လားလို့ ထပ္ေမးၿဖစ္ေအာင္ ေမးလိုက္ပါေသးတယ္။ က်ြန္ေတာ္တို့ကလည္း ဟုတ္ပါတယ္လို့ကို ေၿဖၿဖစ္ေအာင္ဝိုင္းေၿဖၾကရင္းနဲ့ ဘာလို့လဲလို့ ၿပန္ေမးၾကည့္ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။ ေမးၾကည့္တာပါ..... တဲ့။

          အဲ့ဒီေန့ ေန့လည္မွာ က်ြန္ေတာ္တို့ဝပ္ေရွာ့ကို ေလာ္ရီကားတစီးေရာက္လာၿပီး တရုတ္နတ္စင္တခုရယ္၊ နတ္ရုပ္ေသးေသးတရုပ္ရယ္ လာပို့တယ္။ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူေဌးမွာထားလို့တဲ့ဗ်။ ဘာသာေရးနဲ့ပတ္သက္လာရင္ ဘာမွ အယံုအၾကည္မရွိတဲ့က်ြန္ေတာ္တို့သူေဌး ဒီအလုပ္ေတြ လုပ္ေနေတာ့ က်ြန္ေတာ္တို့မွာ အထူးအဆန္းေတြကိုၿဖစ္လို့..။
အလုပ္ထဲ သူေဌးမရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ သူေဌးရဲ့တူ၊ က်ြန္ေတာ္တို့ရဲ့ အထက္လူၾကီးလည္းၿဖစ္တဲ့ အက်ံဳး ေၿပာၿပလို့ သိရတာကေတာ့
သူေဌးႏိုင္ငံၿခားေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္တုန္းက က်ြန္ေတာ္တို့ဝပ္ေရွာ့ထဲကအေၿခအေနကို ကင္မရာေတြကေန ၾကည့္ရင္းက Hantu(ဟန္သူ) လို့ေခၚတဲ့ သရဲေတြ ဝပ္ေရွာ့ထဲမွာ ေတြ့လုိက္ရလို့ အခုခရီးကေန ၿပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေကာက္ကာငင္ကာ နတ္ကြန္းေတြ၊ နတ္ရုပ္ေတြမွာလိုက္ၿခင္းၿဖစ္ပါသတဲ့။ သူေတြ့လိုက္ရတာက က်ြန္ေတာ္တို့အလွဴမလုပ္ခင္မွာလား၊ အလွဴလုပ္ၿပီးေနာက္မွ ေတြ့တာလားဆိုတာကေတာ့ မေမးၾကည့္ၿဖစ္လိုက္ပါဘူး။ က်ြန္ေတာ္တို့ကေတာ့ အလွဴၿပီးခ်ိန္ကစလို့ မေလးရွားကေန ၿမန္မာၿပည္ၿပန္လာခ်ိန္အထိတိုင္ေအာင္ ဘာဆိုဘာမွ ေၿခာက္တာလွန့္တာ မေတြ့ေတာ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ က်ြန္ေတာ္တို့အားလံုးလည္း ဘဝေပးအေၿခအေနေတြအရ တေယာက္တေနရာစီ ေဝးကြာသြားခဲ့ရလို့ အရင္တုန္းကလို အတူမရွိႏိုင္ၾကေပမယ့္ အားလံုးရဲ့စိတ္မွာေတာ့ မေလးရွားႏိုင္ငံ၊ ခ်ရပ္စ္ခရိုင္၊ Batu Sebelas အရပ္က ဝပ္ေရွာ့ေလးနဲ့ Honda CR-V ကားေလးတစီးရဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ အၿမဲတမ္းေမ့မရႏိုင္ေတာ့မယ့္ တသက္စာအမွတ္တရအေနနဲ့ ရွိေနမယ္ဆိုတာကေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ.......။



"ကားတစီးေပးတဲ့ဒုကၡ" ဤေနရာတြင္ ၿပီးပါၿပီ။