ဟုတ္တာမဟုတ္တာေတာ့ မသိဘူးဗ်ာ..။ ဖဲဝိုင္းကေနၿပီးေတာ့ သရဲ စကားဝုိင္းျဖစ္သြားတာေတာ့ ႀကံဳဖူးတယ္..။
ျဖစ္ဆုိ တုိက္လဲ တုိက္ဆုိင္တာကိုး..။ အဲဒီ ဖဲဝိုင္းက အသုဘအိမ္က ဖဲဝိုင္းေလ..။ ရပ္ကြက္ထဲက ကိုေအာင္ႀကီး ဆံုးေတာ့ သြားကူၾကရင္း ရိုးရာမပ်က္ မိုးလင္းထုိင္တဲ့ အသုဘဖဲဝိုင္းေပါ့..။
စထုိင္စကေတာ့ သာမန္ ေထြရာေလးပါး စကားေတြေလာက္ပဲ ေျပာျဖစ္ၾကတာပါ..။ ညေတာ္ေတာ္ေလးနက္လာၿပီး နာရီတစ္ခ်က္ထုိးေတာ့ အိမ္က ေဗြေဖာက္လာတယ္.။
ေခါင္မုိးေပၚကို သဲေတြ အဆုပ္လုိက္ ႀကဲခ်လိုက္သလို အသံေတြ ၾကားလိုက္ရတာ..။ အားလံုး ၿငိမ္ကုန္တယ္..။
အသံက တစ္ကယ့္ကို ပီျပင္လြန္းတာ..။ ပီျပင္ဆုိ ကိုေအာင္ႀကီးတုိ႔ အိမ္က သြပ္မိုးကိုး...။ ေခါင္ကေနၿပီးေတာ့ တံစက္ၿမိတ္အထိကို ကေလာင္ကလင္အသံေပးၿပီး အစုလုိက္အၿပံဳလုိက္ လိမ့္ဆင္းလာသံကို ၾကားရတယ္.။ အားလံုးလဲ မ်က္စိေတြျပဴးၿပီးေတာ့ အိမ္ေရွ႕ကို ၾကည့္ေနတာေပါ့..။ တံစိတ္ၿမိတ္ကို လြန္သြားတာနဲ႔ အသံေပ်ာက္သြားတယ္.။ အဲ..။ သဲနဲ႔တူတာဆုိလို႔ ဖုန္တစ္မႈန္႔ေတာင္ က်မလာဘူးဗ်ား..။
အဲဒီမွာတင္ သတၱိခဲေတြ သိလိုက္တယ္.။ ထူးၿပီဆုိတာကို..။ ဖဲဝိုင္းကို ဦးေဆာင္ေနတဲ့... ကိုပြႀကီးကေတာ့ သိပ္ဂရုစိုက္ပံုမေပၚပါဘူး..။ ခပ္တည္တည္ပဲ ဝုိင္းကုိ ျပန္ဦးေဆာင္တယ္..။
ေမ့ထားလိုက္ ဒါမ်ိဳးက ျဖစ္တတ္တယ္..။ အဲလုိပဲ ဆုိၿပီး ပြဲကို ဆက္တယ္..။ ျဖစ္တတ္တယ္ဆုိတဲ့ စကားလံုးက က်န္တဲ့ ဝိုင္းေတာ္သားေတြကို ဆြဲေဆာင္သြားတယ္ေလ..။
အဲဒါနဲ႔ ျဖစ္တတ္တယ္ဆုိတာ ဘယ္လိုကိုေျပာတာလဲဆုိတာကေနစၿပီးေတာ့ သရဲစကားဝုိင္းကို ေရာက္တာပဲ..။
ေျပာလုိ႔ေျပာတာမဟုတ္ဘူးဗ်..။ အသုဘအိမ္မွာ သရဲအေၾကာင္းေျပာရတာေလာက္ အရသာရွိတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေတာ့ မရွိေလာက္ဘူးထင္တာပဲ..။ အဟုတ္..။ မယံုရင္ စမ္းၾကည့္..။
အဲဒီတုန္းက ကိုပြႀကီးေျပာျပတဲ့အေၾကာင္းေတြကို နားေထာင္ရင္း ကိုေအာင္ႀကီးရဲ႕ အေလာင္းစံထားတဲ့ ကုတင္ကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္လုပ္ျဖစ္တယ္..။
ဘယ္အခ်ိန္မွာမ်ား ဝုန္းဆို ထထုိင္လိမ့္မလဲဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ေပါ့..။ တကယ္ႀကီး ထမထုိင္ပါဘူးဗ်..။ အဲလုိ အရသာမ်ိဳးရွိတယ္ဆုိတာကို သိေစခ်င္လုိ႔..။
သရဲက အသုဘမွာ ျဖစ္ေလ့ရွိတဲ့ သာမာန္ ဟုိအသံ ဒီအသံအေၾကာင္းကေန ကိုပြႀကီးရဲ႕ ဦးေလးအေၾကာင္းကို ေရာက္သြားတယ္..။
သူ႔ဦးေလးက ရုပ္သာဆုိးတာ အေတာ္ေလးကို ျမာစြံတာ..။ အဟုတ္အဟုတ္..။ သူ႔အသက္ႀကီးနဲ႔ ကေလးမ ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာေတြကို ထင္သလို ေကာက္စားလုိ႔ကို ရေနတာ..။
အဲဒါကလဲ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ရွိသတဲ့..။ အဲလိုစကားစရင္းကေန သူ႔ဦးေလး ရုပ္ဆုိးရဲ႕ ပီယေဆး ေဖာ္စပ္တဲ့ စြန္႔စားခန္းဆီေရာက္ေရာ..။ တစ္ကယ္လား အဟုတ္လား လံၾကဳပ္လားေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ စဥ္းစားေပါ့ဗ်ာ.။
သူေျပာျပတာဒီလို..။ နားေထာင္ေကာင္းေအာင္ သူ႔ဦးေလး အထာနဲ႔ ေျပာျပမယ္..။
အဲဒီေန႔က မိုးေတြ အရမ္းသည္းတယ္...။ ငါကလဲ ဆရာေဒဝနဲ႔ ခ်ိန္းထားလို႔သာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြးနဲ႔ ေျခာက္ခ်ားေနၿပီ..။ အဓိကကေတာ့ ဒီေလာက္ မုိးသည္းထဲမွာ ဖေယာင္းတုိင္ကို ဘယ္လိုထြန္းၿပီး ေဆးကို ဘယ္လိုရေအာင္ေဖာ္မလဲဆုိတဲ့ကိစၥေပါ့..။ ေထြးငယ္ကို လုိခ်င္ေတာ့လဲ ရဲရၿပီေပါ့ကြာ..။ မင္းသိတဲ့အတုိင္း ငါ့ရုပ္နဲ႔က ေထြးငယ္မေျပာနဲ႔ ရြာလည္က အေၾကာ္သည္ ေဒၚေရႊဆာေတာင္ ငါ့ကို ယူရင္ ေရႊအခ်ိန္လိုက္ေပးမယ္ဆုိေတာင္ စြံမယ့္ဟာမဟုတ္ဘူး..။ ဒီေတာ့ ငါအားကိုးစရာ ဆရာေဒဝပဲ က်န္တာကိုး..။ ဆရာေဒဝကလဲ ငါ့ကို ကတိေပးတာကိုးကြ..။ ပီယေဆးေဖာ္ၿပီးတာနဲ႔ ေထြးငယ္မကဘူး ရြာထဲက ပ်ိဳပ်ိဳအုိအိုရွိသမွ် မိန္းမသားေတြ ငါ့ကို က်ေစရမယ္ေျပာတာကိုး.။ မိန္းမ အဲေလာက္အမ်ားႀကီး မလိုခ်င္ေပမယ့္ ေထြးငယ္ရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ငါလဲ လုိခ်င္တာေပါ့ကြ..။ ကြမ္းေတာင္ကုိင္ကိုး..။ ေျပာေနတာနဲ႔ လမ္းလဲ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာ္ေနပါၿပီ..။
မိုးကလဲ သည္းလြန္းတယ္.။ ရြာဦးေက်ာင္းက ကိုးခ်က္တီးေတာ့ ငါေတြေဝေနလို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူးေလ..။ ရြာအေနာက္ သခ်ိဳင္းကို ေျပးရတယ္..။ ဆရာေဒဝက အဲမွာ ဆံုမယ္ ေျပာထားတာကိုး..။ သခ်ိဳင္းေရာက္ေတာ့ ဆရာေဒဝက ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ..။ ငါ့ကိုျမင္ေတာ့ လာရဲသားပဲ လုပ္ေနေသးတာ..။ အဲဒီ သခ်ိဳင္းဝမွာတင္ ငါ့စိတ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေျခာက္ျခားသြားတယ္..။ မင္းျမင္ေယာင္ၾကည့္ေပါ့ကြာ..။ မိုးသည္းေတာ့ ေမွာင္မဲေနတာ..။ လွ်ပ္စီးေတြလက္လုိက္ေတာ့ အုတ္ဂူနဲ႔ မွတ္တုိင္ေတြကို လွ်ပ္ေရာင္ေအာက္မွာ ျမင္ရတာ မေကာင္းဆုိးဝါးေတြ ငုတ္တုတ္ထုိင္ေနတဲ့အတုိင္းပဲ..။ ဆရာေဒဝနား အေသကပ္ၿပီး လိုက္သြားရတယ္..။ အဲဒီေန႔ကလဲ တအားကို တုိက္ဆုိင္တာေလ..။ လကြယ္ည..။ ၿပီးေတာ့ ရြာထဲက ပိုးထိၿပီးဆံုးတဲ့ အပ်ိဳေပါက္ မိခ်ိဳကို ေျမခ်တဲ့ေန႔ကလဲ အဲေန႔ပဲေလ..။ ငါတုိ႔လိုတာလဲ အဲဒါပဲ..။ မိခ်ိဳက တစ္ရြာလံုးသိတဲ့အတုိင္း အဖုိဆုိလို႔ ရင္ဖုိေတာင္ သန္းဖူးတာမဟုတ္..။ တကယ့္အပ်ိဳစင္ေလးကိုး..။ အဲဒီညမွာ ေမွာင္နက္မဲမဲထဲ မိခ်ိဳေျမပံုကို မနည္းလိုက္ရွာရတယ္..။ မုိးဒီေလာက္သည္းေနမွေတာ့ သုဘရာဇာ ကိုမွိန္လဲ ပုလင္းကိုင္ၿပီး ေကာင္းေနေလာက္ၿပီေလ..။ ေျမပံုကိုေတြ႔ေတာ့ ဆရာေဒဝက ျပင္စရာရွိတာေတြျပင္တယ္.။ အလုပ္က ညသန္းေခါင္မွ စရမွာ..။ ဆရာေဒဝကေတာ့ ငါ့ကို အသားကုန္မွာေနတာ..။ ဘာေတြမွန္းကိုမသိဘူး.။ ေသခ်ာေပါက္ မွတ္မိတာကေတာ့ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ထြက္မေျပးရဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္း..။ ညဆယ့္ႏွစ္ထုိးခါနီးတဲ့အထိကို မိုးကမတိတ္ေသးဘူး..။ ငါက ျဖစ္ပါ့မလားလို႔ေျပာေတာ့ ဆရာေဒဝက ရယ္သဟ..။ ေနာက္ၿပီး သူ႔အိပ္ထဲက ဖေယာင္းတုိင္ကို ထုတ္ၿပီး မီးညွိတယ္.။ အံ့ေရာေဟ့..။ မုိးသည္းထဲမွာကို ဖေယာင္းတုိင္က ေအးေဆး မီးေတာက္ေနေရာ..။ ၿပီးေတာ့မၾကာဘူး.. မုိးႀကိဳးတစ္ခ်က္ပစ္ၿပီး မုိးလံုးဝ တိတ္ခ်သြားတယ္.။ ၿပီးေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္းက အုံးေမာင္းေခါက္သံသဲ့သဲ့ လွမ္းၾကားရတယ္..။ ဆယ့္ႏွစ္ခ်က္တီးၿပီ..။ အဲဒါနဲ႔ ဆရာေဒဝက ငါ့ကို ေျမပံုကို စတူးခုိင္းေတာ့တာပဲ..။ မုိးေလးကူထားလုိ႔သာေပါ့.။ စည္းကမ္းခ်က္အတုိင္းကို လက္နဲ႔ ယက္ၿပီး တူးရတာေဟ့..။ မလြယ္ဘူး..။ မုိးသာ မရြာထားရင္ ငါေတာ့ ေသမွာ..။ မုိးရြာထားတာကို နာရီတစ္ခ်က္တီးစာေလာက္ တူးလိုက္ရတယ္.။ ေနာက္ဆံုး အေခါင္းကိုျမင္မွပဲ ငါအသက္ရွဴႏုိင္တယ္.။ အေခါင္းကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ မိခ်ိဳရယ္ေလ အိပ္ေနတဲ့အတုိင္းပဲ..။ ဆရာေဒဝက ငါ့ကို မိခ်ိဳရဲ႕ လက္သန္းႏွစ္ခုလံုးကို ျဖတ္ခုိင္းတယ္.။ ေထြးငယ္ကို လုိခ်င္လုိ႔သာေဟ့...။ ငါလဲ စိတ္ထဲကေနၿပီး မိခ်ိဳရယ္ ငါ တမင္လုပ္တာမဟုတ္ပါဘူးဟယ္ဆုိၿပီး ျဖတ္လိုက္တယ္.။ ေနာက္ၿပီး ဆရာေဒဝက ငါ့ကို မိခ်ိဳဆံပင္ေတြပါ ျဖတ္ခိုင္းတယ္ လက္တစ္ဆုပ္စာတဲ့..။ ငါက ဓားနဲ႔ ျဖတ္ရမယ္မွတ္ေနတာ ဒီအတုိင္း ဆုပ္ၿပီး ဆြဲႏႈတ္တဲ့..။ ဘယ္လိုဆြဲဆြဲ မိခ်ိဳေခါင္းႀကီးနဲ႔ ကိုယ္ပဲ ၾကြတက္လာတယ္.. ပါမလာဘူး..။ အဲဒါနဲ႔ သူ႔ပုခံုးကို ေျခနဲ႔နင္းၿပီး အား႕ရပါးရ ေဆာင့္ဆြဲထည့္လိုက္မွ အၿပံဳလုိက္ ပါလာတယ္.။ နားထဲမွာ အား နာလိုက္တာဆုိတဲ့ ေအာ္သံႀကီးကို ၾကားမိသလိုျဖစ္လို႔ေတာင္ ငါထခုန္လုိက္ေသးတယ္..။ မိခ်ိဳကို ငံု႔ၾကည့္မိတာ ငါသည္းေျခပ်က္ခါနီးေတာင္ျဖစ္တယ္..။ သူ႔မ်က္လံုးႀကီးက ငါေဆာင့္ဆြဲတဲ့အရွိန္နဲ႔ထင္တယ္ ပြင့္ေနၿပီး ငါ့ကို ျပဴးၾကည့္ေနတဲ့အတုိင္းပဲ.။ ဘယ္လို ျပတ္ပိတ္ပိတ္ မပိတ္ေတာ့ဘူး.။ ဆရာေဒဝကေတာ့ အျမန္တက္ခဲ့ေတာ့လုိ႔ေျပာလို႔ ငါလဲ အျမန္တက္လိုက္တယ္.။ အဲဒီေနာက္ သူက စည္းဝုိင္းခ်ၿပီး မိခ်ိဳရဲ႕ လက္သန္းႏွစ္ခုနဲ႔ ဆံပင္တစ္စုပ္ကို မီးၿမိဳက္တယ္.။ ေနာက္ၿပီး ဒယ္အုိးေလအေသးေလးထဲထည့္ၿပီး မီးဆက္ျပတယ္.။ ေနာက္ ပုလင္းထဲ ထည့္ယူလာတဲ့၊ ဆိတ္ေသြး၊ ၾကက္ေသြးနဲ႔ ႏြားေသြးေတြကို အဲဒီအုိးျပားေလးထဲ သြန္ထည့္တယ္.။ အဲလုိ ထည့္လိုက္တာနဲ႔ အပုပ္နံ႔ႀကီး ေထာင္းကနဲ ထလာတယ္..။ မိခ်ိဳကို ေျမမွ ျပန္မဖံုးရေသးတာ..။ အဲဒီမွာတင္ ဖေယာင္းတုိင္ေရာင္ေအာက္မွာ တြင္းထဲက မိခ်ိဳ မတ္တပ္ထရပ္လုိက္တာကို ျမင္လုိက္ရတယ္.။ ငါေလ ေၾကာက္လြန္းလို႔ တုန္တက္လာတယ္.။ ထြက္လဲ မေျပးရဲဘူး..။ ဆရာေဒဝမွာထားတာကိုး..။ စည္းေပါက္ရင္ ငါေရာသူပါ ေသမွာဆုိေတာ့..။ သရဲထက္ ေသမွာကိုေတာ့ ပုိေၾကာက္တတ္တယ္ကြ..။ မဟုတ္ရင္ ေထြးငယ္ကို ယူလို႔ဘယ္ရေတာ့မလဲ..။ ငါလဲ အေသေၾကာက္ေနေပမယ့္ အတင္းပဲ ဇြတ္ထုိင္ေနလုိက္တယ္.။ မိခ်ိဳတစ္ေယာက္ တြင္းထဲကေန အေပၚ ဘယ္လိုေရာက္လာမွန္းေတာင္ မသိလုိက္ဘူး.။ ေနာက္ အသံနက္ႀကီးနဲ႔ ငါ့လက္သန္းနဲ႔ ဆံပင္ျပန္ေပးလို႔ ေအာ္တယ္.။ အဲဒီမွာ ဆရာေဒဝကလဲ လုိခ်င္ရင္ ငါခိုင္းတာလုပ္ဆုိၿပီး ပြစိပြစိနဲ႔ ဘာစာေတြ၇ႊတ္မွန္းမသိဘူး..။ မိခ်ိဳကလဲ အေကာင္သာေသးတာ ေတာ္ေတာ္ ေခါင္းမာပံုပဲ..။ ေနာက္ဆံုး ဆရာေဒဝ ထရပ္ၿပီး ေျမကို ဖေနာင့္နဲ႔ ေပါက္ခုိင္းမွပဲ လုပ္ပါ့မယ္ သေဘာတူတယ္.။ ေနာက္ ဆရာေဒဝက ပုလင္းေသးေသးေလးကို မိခ်ိဳဆီပစ္ေပးလိုက္တယ္.။ အဲဒါကို မိခ်ိဳယူၿပီး တြင္းထဲျပန္ဆင္းသြားတယ္.။ ေနာက္ဆရာေဒဝက ငါ့ဘက္လွည့္လာေရာ..။ ၿပီးေတာ့ မီးကင္ထားတဲ့ ဒယ္ကုိ လွမ္းေပးတယ္.။ ေသြးေတြၾကားမွာ လက္သန္းေခ်ာင္းေပါေလာေပၚေနတာ ငါ့မွာ ပ်ိဳ႕ေတာင္ပ်ိဳ႕တယ္.။ ဆရာေဒဝက ငါ့ကို တြင္းထဲဆင္းၿပီး မိခ်ိဳပါးစပ္ထဲက ပုလင္းကိုယူ ၿပီးရင္ ဒါေတြကို ေလာင္းထည့္ခဲ့လုိ႔ေျပာတယ္..။ မင္းစဥ္းစားၾကည့္..။ ခုေလးတင္ မ်က္စိေရွ႕မွာ တြင္းထဲက တက္လာတဲ့ မိခ်ိဳ..။ ငါ့မွာ ဘယ္သတၱိနဲ႔ သြားၿပီး ပါးစပ္ထဲက ပုလင္းကိုထုတ္ၿပီး ဒါေတြကို သြားေလာင္းထည့္ရဲမွာလဲ.။ ဆရာေဒဝက ဆက္ေျပာတယ္.။ မင္း ေနာက္ထပ ္ငါးမိနစ္ဆယ္မိနစ္ေလာက္ပဲ အခ်ိန္ရွိေတာ့တယ္.။ လင္းၾကက္သြန္ခ်ိန္မွ မလဲရေသးရင္ မင္းရဲ႕ လက္သန္းကိုျဖတ္ၿပီး အေလ်ာ္ေပးရမယ္တဲ့.. ငါလဲ က်ားၿမီးဆြဲထားၿပီးမွေတာ့ မထူးဇာတ္ခင္းရတာေပါ့ကြာ..။ ေၾကာက္၇ဲေၾကာက္ရဲနဲ႔ တြင္းထဲဆင္းၿပီး မိခ်ိဳပါးစပ္ကုိဟရတယ္.။ ပုလင္းကိုေတြ႔ေတာ့ ႏႈိက္ယူရတယ္.။ ယူေနတုန္း ျဖဳန္းဆို မိခ်ိဳမ်က္လံုးေတြ ပြင့္လာတယ္.။ ငါ့ကို မ်က္လံုးစိမ္းႀကီးနဲ႔ ၾကည့္ေနတာ.။ ငါလဲ ေၾကာက္ေတာ့ လုပ္မိလုပ္ရာ လုပ္တယ္.။ မ်က္ရည္ေတြကလဲ တားမရ..။ ငိုသံႀကီးနဲ႔ ဒီမွာ နင့္လက္ေခ်ာင္းေတြဆုိၿပီး ပါးစပ္ထဲ အကုန္ေလာင္းထည့္တယ္.။ ၿပီးေတာ့ အေပၚကို အတင္းကုတ္တက္တယ္.။ ျဗဳန္းဆို ငါ့ေျခေထာက္ကို ေအာက္ကလွမ္းဆြဲထားတယ္.။ ငါလဲ ေအာ္တာေပါ့.။ အဲဒီမွာ ဆရာေဒဝက ေရာက္လာၿပီး ပြစိပြစိနဲ႔ ရြတ္ျပန္တယ္.။ ၿပီးေတာ့ ငါ့ကို ဆြဲတင္တယ္.။ လင္းၾကက္ကလဲ တြန္ေတာ့မွာမုိ႔ ငါတုိ႔မွာ အေခါင္းဖုန္းကို အျမန္ပိတ္ၿပီး ေျမေတြကို အသားကုန္ ဖုိ႔ရတယ္.။ ေျမဖုိ႔တာေတာ့ ျမန္ပါ့..။ ၿပီးေတာ့ ဆရာေဒဝက သူ႔ဖေယာင္းတုိင္ကို ေျမပံုေပၚစိုက္ခ်လိုက္တယ္.။ သီသီေလးပဲ ဖေယာင္းတုိင္လဲ စိုက္ၿပီးေရာ ၾကက္တြန္သံကို ၾကားရတာပဲ..။ အဲဒီအခါမွ ပုလင္းကို ၾကည့္ဖုိ႔သတိရတယ္.။ ဖေယာင္းတုိင္မီးေရာင္ေအာက္မွာေတာ့ အရည္ၾကည္ေလးေတြကို ျမင္ရတယ္.။ ဘာမွလဲ မထူးဆန္းေနဘူး.။ ဆရာေဒဝက ငါ့ကိုေသခ်ာမွာတယ္.။ အစားထဲပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပုခံုးေပၚကိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေသာက္မယ့္အရည္တစ္ခုခုထဲမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ညိဳးထိပ္ေလးနဲ႔ တုိ႔ၿပီး ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့သူကို ထိေတြ႔ေစလိုက္ရင္ တစ္ပတ္အတြင္းကိုယ့္အေပၚကို တန္းတန္းစြဲျဖစ္လာေစရမယ္တဲ့..။ ဒါေပမယ့္ သတိထားရမွာက အခ်စ္ႀကီးသလို အမ်က္လဲ ႀကီးသတဲ့.။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီေဆးကို ခ်င့္ခ်ိန္သံုူးပါဆုိၿပီး မွာသြားတယ္.။ အဲဒီေန႔ကစလို႔ ဆရာေဒဝကို မေတြ႔ရေတာ့ဘူး.။ ငါလဲ အဲဒီေဆးနဲ႔ ေထြးငယ္ကို ပုခံုးတုိ႔လုိက္တာ တစ္ပတ္အတြင္း ငါနဲ႔ ညားတာပဲ..။ က်န္တာေတြကိုေတာ့ မင္းတို႔ မဟုတ္ကဟုတ္ကသံုးမွာစိုးလုိ႔ ငါ့ကိုယ္ထဲကို ေဆးအျဖစ္နဲ႔ စုတ္ထိုးထားလိုက္တယ္.။ ဒါေၾကာင့္ငါဟာ ပီယကိုယ္ေတာ္ျဖစ္ေနတာပဲ....။
ဒါကေတာ့ ကိုပြႀကီးရဲ႕ ဦးေလးေလသံနဲ႔ျပန္ေျပာျပတာပါ..။ အျဖစ္ကေတာ့အဲဒါပဲ.။ ဟုတ္လား မဟုတ္လားမသိေပမယ့္ အဲလို ရုပ္ဆုိးတဲ့သူႀကီးမွာ ကေလးမ ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာေတြကေတာ့ ဝုိင္းေနတာ အမွန္ပဲ..။ ေနာက္ပိုင္းမွ သိရတာက အဲဒီ ဆရာေဒဝဆုိတဲ့လူကို အညာက ရြာတစ္ရြာရဲ႕ သခ်ိဳင္းမွာ အသက္ကင္းလွ်က္သား ေတြ႔တယ္ဆုိလား..။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့့ ၾကားရတာနဲ႔တင္ ၾကက္သီးထတယ္.။ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာကေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ခ်င့္ယံုေပါ့ဗ်ာ..။ ၾကားဖူးတာကို ျပန္ေျပာျပယံုသက္သက္ပါ..။
လံၾကဳပ္လား အမွန္အရွဳပ္လား တစ္ကယ္မသိေပမယ့္ နားေထာင္လို႔ေကာင္းခဲ့တဲ့ သရဲအေၾကာင္းေတြထဲက ခပ္ဆန္းဆန္းပံုစံတစ္ခုေပါ့ဗ်ာ..။
by စိုင္းမြန္း (သေစၥရြာ)
ျဖစ္ဆုိ တုိက္လဲ တုိက္ဆုိင္တာကိုး..။ အဲဒီ ဖဲဝိုင္းက အသုဘအိမ္က ဖဲဝိုင္းေလ..။ ရပ္ကြက္ထဲက ကိုေအာင္ႀကီး ဆံုးေတာ့ သြားကူၾကရင္း ရိုးရာမပ်က္ မိုးလင္းထုိင္တဲ့ အသုဘဖဲဝိုင္းေပါ့..။
စထုိင္စကေတာ့ သာမန္ ေထြရာေလးပါး စကားေတြေလာက္ပဲ ေျပာျဖစ္ၾကတာပါ..။ ညေတာ္ေတာ္ေလးနက္လာၿပီး နာရီတစ္ခ်က္ထုိးေတာ့ အိမ္က ေဗြေဖာက္လာတယ္.။
ေခါင္မုိးေပၚကို သဲေတြ အဆုပ္လုိက္ ႀကဲခ်လိုက္သလို အသံေတြ ၾကားလိုက္ရတာ..။ အားလံုး ၿငိမ္ကုန္တယ္..။
အသံက တစ္ကယ့္ကို ပီျပင္လြန္းတာ..။ ပီျပင္ဆုိ ကိုေအာင္ႀကီးတုိ႔ အိမ္က သြပ္မိုးကိုး...။ ေခါင္ကေနၿပီးေတာ့ တံစက္ၿမိတ္အထိကို ကေလာင္ကလင္အသံေပးၿပီး အစုလုိက္အၿပံဳလုိက္ လိမ့္ဆင္းလာသံကို ၾကားရတယ္.။ အားလံုးလဲ မ်က္စိေတြျပဴးၿပီးေတာ့ အိမ္ေရွ႕ကို ၾကည့္ေနတာေပါ့..။ တံစိတ္ၿမိတ္ကို လြန္သြားတာနဲ႔ အသံေပ်ာက္သြားတယ္.။ အဲ..။ သဲနဲ႔တူတာဆုိလို႔ ဖုန္တစ္မႈန္႔ေတာင္ က်မလာဘူးဗ်ား..။
အဲဒီမွာတင္ သတၱိခဲေတြ သိလိုက္တယ္.။ ထူးၿပီဆုိတာကို..။ ဖဲဝိုင္းကို ဦးေဆာင္ေနတဲ့... ကိုပြႀကီးကေတာ့ သိပ္ဂရုစိုက္ပံုမေပၚပါဘူး..။ ခပ္တည္တည္ပဲ ဝုိင္းကုိ ျပန္ဦးေဆာင္တယ္..။
ေမ့ထားလိုက္ ဒါမ်ိဳးက ျဖစ္တတ္တယ္..။ အဲလုိပဲ ဆုိၿပီး ပြဲကို ဆက္တယ္..။ ျဖစ္တတ္တယ္ဆုိတဲ့ စကားလံုးက က်န္တဲ့ ဝိုင္းေတာ္သားေတြကို ဆြဲေဆာင္သြားတယ္ေလ..။
အဲဒါနဲ႔ ျဖစ္တတ္တယ္ဆုိတာ ဘယ္လိုကိုေျပာတာလဲဆုိတာကေနစၿပီးေတာ့ သရဲစကားဝုိင္းကို ေရာက္တာပဲ..။
ေျပာလုိ႔ေျပာတာမဟုတ္ဘူးဗ်..။ အသုဘအိမ္မွာ သရဲအေၾကာင္းေျပာရတာေလာက္ အရသာရွိတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေတာ့ မရွိေလာက္ဘူးထင္တာပဲ..။ အဟုတ္..။ မယံုရင္ စမ္းၾကည့္..။
အဲဒီတုန္းက ကိုပြႀကီးေျပာျပတဲ့အေၾကာင္းေတြကို နားေထာင္ရင္း ကိုေအာင္ႀကီးရဲ႕ အေလာင္းစံထားတဲ့ ကုတင္ကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္လုပ္ျဖစ္တယ္..။
ဘယ္အခ်ိန္မွာမ်ား ဝုန္းဆို ထထုိင္လိမ့္မလဲဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ေပါ့..။ တကယ္ႀကီး ထမထုိင္ပါဘူးဗ်..။ အဲလုိ အရသာမ်ိဳးရွိတယ္ဆုိတာကို သိေစခ်င္လုိ႔..။
သရဲက အသုဘမွာ ျဖစ္ေလ့ရွိတဲ့ သာမာန္ ဟုိအသံ ဒီအသံအေၾကာင္းကေန ကိုပြႀကီးရဲ႕ ဦးေလးအေၾကာင္းကို ေရာက္သြားတယ္..။
သူ႔ဦးေလးက ရုပ္သာဆုိးတာ အေတာ္ေလးကို ျမာစြံတာ..။ အဟုတ္အဟုတ္..။ သူ႔အသက္ႀကီးနဲ႔ ကေလးမ ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာေတြကို ထင္သလို ေကာက္စားလုိ႔ကို ရေနတာ..။
အဲဒါကလဲ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ရွိသတဲ့..။ အဲလိုစကားစရင္းကေန သူ႔ဦးေလး ရုပ္ဆုိးရဲ႕ ပီယေဆး ေဖာ္စပ္တဲ့ စြန္႔စားခန္းဆီေရာက္ေရာ..။ တစ္ကယ္လား အဟုတ္လား လံၾကဳပ္လားေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ စဥ္းစားေပါ့ဗ်ာ.။
သူေျပာျပတာဒီလို..။ နားေထာင္ေကာင္းေအာင္ သူ႔ဦးေလး အထာနဲ႔ ေျပာျပမယ္..။
အဲဒီေန႔က မိုးေတြ အရမ္းသည္းတယ္...။ ငါကလဲ ဆရာေဒဝနဲ႔ ခ်ိန္းထားလို႔သာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြးနဲ႔ ေျခာက္ခ်ားေနၿပီ..။ အဓိကကေတာ့ ဒီေလာက္ မုိးသည္းထဲမွာ ဖေယာင္းတုိင္ကို ဘယ္လိုထြန္းၿပီး ေဆးကို ဘယ္လိုရေအာင္ေဖာ္မလဲဆုိတဲ့ကိစၥေပါ့..။ ေထြးငယ္ကို လုိခ်င္ေတာ့လဲ ရဲရၿပီေပါ့ကြာ..။ မင္းသိတဲ့အတုိင္း ငါ့ရုပ္နဲ႔က ေထြးငယ္မေျပာနဲ႔ ရြာလည္က အေၾကာ္သည္ ေဒၚေရႊဆာေတာင္ ငါ့ကို ယူရင္ ေရႊအခ်ိန္လိုက္ေပးမယ္ဆုိေတာင္ စြံမယ့္ဟာမဟုတ္ဘူး..။ ဒီေတာ့ ငါအားကိုးစရာ ဆရာေဒဝပဲ က်န္တာကိုး..။ ဆရာေဒဝကလဲ ငါ့ကို ကတိေပးတာကိုးကြ..။ ပီယေဆးေဖာ္ၿပီးတာနဲ႔ ေထြးငယ္မကဘူး ရြာထဲက ပ်ိဳပ်ိဳအုိအိုရွိသမွ် မိန္းမသားေတြ ငါ့ကို က်ေစရမယ္ေျပာတာကိုး.။ မိန္းမ အဲေလာက္အမ်ားႀကီး မလိုခ်င္ေပမယ့္ ေထြးငယ္ရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ငါလဲ လုိခ်င္တာေပါ့ကြ..။ ကြမ္းေတာင္ကုိင္ကိုး..။ ေျပာေနတာနဲ႔ လမ္းလဲ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာ္ေနပါၿပီ..။
မိုးကလဲ သည္းလြန္းတယ္.။ ရြာဦးေက်ာင္းက ကိုးခ်က္တီးေတာ့ ငါေတြေဝေနလို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူးေလ..။ ရြာအေနာက္ သခ်ိဳင္းကို ေျပးရတယ္..။ ဆရာေဒဝက အဲမွာ ဆံုမယ္ ေျပာထားတာကိုး..။ သခ်ိဳင္းေရာက္ေတာ့ ဆရာေဒဝက ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ..။ ငါ့ကိုျမင္ေတာ့ လာရဲသားပဲ လုပ္ေနေသးတာ..။ အဲဒီ သခ်ိဳင္းဝမွာတင္ ငါ့စိတ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေျခာက္ျခားသြားတယ္..။ မင္းျမင္ေယာင္ၾကည့္ေပါ့ကြာ..။ မိုးသည္းေတာ့ ေမွာင္မဲေနတာ..။ လွ်ပ္စီးေတြလက္လုိက္ေတာ့ အုတ္ဂူနဲ႔ မွတ္တုိင္ေတြကို လွ်ပ္ေရာင္ေအာက္မွာ ျမင္ရတာ မေကာင္းဆုိးဝါးေတြ ငုတ္တုတ္ထုိင္ေနတဲ့အတုိင္းပဲ..။ ဆရာေဒဝနား အေသကပ္ၿပီး လိုက္သြားရတယ္..။ အဲဒီေန႔ကလဲ တအားကို တုိက္ဆုိင္တာေလ..။ လကြယ္ည..။ ၿပီးေတာ့ ရြာထဲက ပိုးထိၿပီးဆံုးတဲ့ အပ်ိဳေပါက္ မိခ်ိဳကို ေျမခ်တဲ့ေန႔ကလဲ အဲေန႔ပဲေလ..။ ငါတုိ႔လိုတာလဲ အဲဒါပဲ..။ မိခ်ိဳက တစ္ရြာလံုးသိတဲ့အတုိင္း အဖုိဆုိလို႔ ရင္ဖုိေတာင္ သန္းဖူးတာမဟုတ္..။ တကယ့္အပ်ိဳစင္ေလးကိုး..။ အဲဒီညမွာ ေမွာင္နက္မဲမဲထဲ မိခ်ိဳေျမပံုကို မနည္းလိုက္ရွာရတယ္..။ မုိးဒီေလာက္သည္းေနမွေတာ့ သုဘရာဇာ ကိုမွိန္လဲ ပုလင္းကိုင္ၿပီး ေကာင္းေနေလာက္ၿပီေလ..။ ေျမပံုကိုေတြ႔ေတာ့ ဆရာေဒဝက ျပင္စရာရွိတာေတြျပင္တယ္.။ အလုပ္က ညသန္းေခါင္မွ စရမွာ..။ ဆရာေဒဝကေတာ့ ငါ့ကို အသားကုန္မွာေနတာ..။ ဘာေတြမွန္းကိုမသိဘူး.။ ေသခ်ာေပါက္ မွတ္မိတာကေတာ့ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ထြက္မေျပးရဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္း..။ ညဆယ့္ႏွစ္ထုိးခါနီးတဲ့အထိကို မိုးကမတိတ္ေသးဘူး..။ ငါက ျဖစ္ပါ့မလားလို႔ေျပာေတာ့ ဆရာေဒဝက ရယ္သဟ..။ ေနာက္ၿပီး သူ႔အိပ္ထဲက ဖေယာင္းတုိင္ကို ထုတ္ၿပီး မီးညွိတယ္.။ အံ့ေရာေဟ့..။ မုိးသည္းထဲမွာကို ဖေယာင္းတုိင္က ေအးေဆး မီးေတာက္ေနေရာ..။ ၿပီးေတာ့မၾကာဘူး.. မုိးႀကိဳးတစ္ခ်က္ပစ္ၿပီး မုိးလံုးဝ တိတ္ခ်သြားတယ္.။ ၿပီးေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္းက အုံးေမာင္းေခါက္သံသဲ့သဲ့ လွမ္းၾကားရတယ္..။ ဆယ့္ႏွစ္ခ်က္တီးၿပီ..။ အဲဒါနဲ႔ ဆရာေဒဝက ငါ့ကို ေျမပံုကို စတူးခုိင္းေတာ့တာပဲ..။ မုိးေလးကူထားလုိ႔သာေပါ့.။ စည္းကမ္းခ်က္အတုိင္းကို လက္နဲ႔ ယက္ၿပီး တူးရတာေဟ့..။ မလြယ္ဘူး..။ မုိးသာ မရြာထားရင္ ငါေတာ့ ေသမွာ..။ မုိးရြာထားတာကို နာရီတစ္ခ်က္တီးစာေလာက္ တူးလိုက္ရတယ္.။ ေနာက္ဆံုး အေခါင္းကိုျမင္မွပဲ ငါအသက္ရွဴႏုိင္တယ္.။ အေခါင္းကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ မိခ်ိဳရယ္ေလ အိပ္ေနတဲ့အတုိင္းပဲ..။ ဆရာေဒဝက ငါ့ကို မိခ်ိဳရဲ႕ လက္သန္းႏွစ္ခုလံုးကို ျဖတ္ခုိင္းတယ္.။ ေထြးငယ္ကို လုိခ်င္လုိ႔သာေဟ့...။ ငါလဲ စိတ္ထဲကေနၿပီး မိခ်ိဳရယ္ ငါ တမင္လုပ္တာမဟုတ္ပါဘူးဟယ္ဆုိၿပီး ျဖတ္လိုက္တယ္.။ ေနာက္ၿပီး ဆရာေဒဝက ငါ့ကို မိခ်ိဳဆံပင္ေတြပါ ျဖတ္ခိုင္းတယ္ လက္တစ္ဆုပ္စာတဲ့..။ ငါက ဓားနဲ႔ ျဖတ္ရမယ္မွတ္ေနတာ ဒီအတုိင္း ဆုပ္ၿပီး ဆြဲႏႈတ္တဲ့..။ ဘယ္လိုဆြဲဆြဲ မိခ်ိဳေခါင္းႀကီးနဲ႔ ကိုယ္ပဲ ၾကြတက္လာတယ္.. ပါမလာဘူး..။ အဲဒါနဲ႔ သူ႔ပုခံုးကို ေျခနဲ႔နင္းၿပီး အား႕ရပါးရ ေဆာင့္ဆြဲထည့္လိုက္မွ အၿပံဳလုိက္ ပါလာတယ္.။ နားထဲမွာ အား နာလိုက္တာဆုိတဲ့ ေအာ္သံႀကီးကို ၾကားမိသလိုျဖစ္လို႔ေတာင္ ငါထခုန္လုိက္ေသးတယ္..။ မိခ်ိဳကို ငံု႔ၾကည့္မိတာ ငါသည္းေျခပ်က္ခါနီးေတာင္ျဖစ္တယ္..။ သူ႔မ်က္လံုးႀကီးက ငါေဆာင့္ဆြဲတဲ့အရွိန္နဲ႔ထင္တယ္ ပြင့္ေနၿပီး ငါ့ကို ျပဴးၾကည့္ေနတဲ့အတုိင္းပဲ.။ ဘယ္လို ျပတ္ပိတ္ပိတ္ မပိတ္ေတာ့ဘူး.။ ဆရာေဒဝကေတာ့ အျမန္တက္ခဲ့ေတာ့လုိ႔ေျပာလို႔ ငါလဲ အျမန္တက္လိုက္တယ္.။ အဲဒီေနာက္ သူက စည္းဝုိင္းခ်ၿပီး မိခ်ိဳရဲ႕ လက္သန္းႏွစ္ခုနဲ႔ ဆံပင္တစ္စုပ္ကို မီးၿမိဳက္တယ္.။ ေနာက္ၿပီး ဒယ္အုိးေလအေသးေလးထဲထည့္ၿပီး မီးဆက္ျပတယ္.။ ေနာက္ ပုလင္းထဲ ထည့္ယူလာတဲ့၊ ဆိတ္ေသြး၊ ၾကက္ေသြးနဲ႔ ႏြားေသြးေတြကို အဲဒီအုိးျပားေလးထဲ သြန္ထည့္တယ္.။ အဲလုိ ထည့္လိုက္တာနဲ႔ အပုပ္နံ႔ႀကီး ေထာင္းကနဲ ထလာတယ္..။ မိခ်ိဳကို ေျမမွ ျပန္မဖံုးရေသးတာ..။ အဲဒီမွာတင္ ဖေယာင္းတုိင္ေရာင္ေအာက္မွာ တြင္းထဲက မိခ်ိဳ မတ္တပ္ထရပ္လုိက္တာကို ျမင္လုိက္ရတယ္.။ ငါေလ ေၾကာက္လြန္းလို႔ တုန္တက္လာတယ္.။ ထြက္လဲ မေျပးရဲဘူး..။ ဆရာေဒဝမွာထားတာကိုး..။ စည္းေပါက္ရင္ ငါေရာသူပါ ေသမွာဆုိေတာ့..။ သရဲထက္ ေသမွာကိုေတာ့ ပုိေၾကာက္တတ္တယ္ကြ..။ မဟုတ္ရင္ ေထြးငယ္ကို ယူလို႔ဘယ္ရေတာ့မလဲ..။ ငါလဲ အေသေၾကာက္ေနေပမယ့္ အတင္းပဲ ဇြတ္ထုိင္ေနလုိက္တယ္.။ မိခ်ိဳတစ္ေယာက္ တြင္းထဲကေန အေပၚ ဘယ္လိုေရာက္လာမွန္းေတာင္ မသိလုိက္ဘူး.။ ေနာက္ အသံနက္ႀကီးနဲ႔ ငါ့လက္သန္းနဲ႔ ဆံပင္ျပန္ေပးလို႔ ေအာ္တယ္.။ အဲဒီမွာ ဆရာေဒဝကလဲ လုိခ်င္ရင္ ငါခိုင္းတာလုပ္ဆုိၿပီး ပြစိပြစိနဲ႔ ဘာစာေတြ၇ႊတ္မွန္းမသိဘူး..။ မိခ်ိဳကလဲ အေကာင္သာေသးတာ ေတာ္ေတာ္ ေခါင္းမာပံုပဲ..။ ေနာက္ဆံုး ဆရာေဒဝ ထရပ္ၿပီး ေျမကို ဖေနာင့္နဲ႔ ေပါက္ခုိင္းမွပဲ လုပ္ပါ့မယ္ သေဘာတူတယ္.။ ေနာက္ ဆရာေဒဝက ပုလင္းေသးေသးေလးကို မိခ်ိဳဆီပစ္ေပးလိုက္တယ္.။ အဲဒါကို မိခ်ိဳယူၿပီး တြင္းထဲျပန္ဆင္းသြားတယ္.။ ေနာက္ဆရာေဒဝက ငါ့ဘက္လွည့္လာေရာ..။ ၿပီးေတာ့ မီးကင္ထားတဲ့ ဒယ္ကုိ လွမ္းေပးတယ္.။ ေသြးေတြၾကားမွာ လက္သန္းေခ်ာင္းေပါေလာေပၚေနတာ ငါ့မွာ ပ်ိဳ႕ေတာင္ပ်ိဳ႕တယ္.။ ဆရာေဒဝက ငါ့ကို တြင္းထဲဆင္းၿပီး မိခ်ိဳပါးစပ္ထဲက ပုလင္းကိုယူ ၿပီးရင္ ဒါေတြကို ေလာင္းထည့္ခဲ့လုိ႔ေျပာတယ္..။ မင္းစဥ္းစားၾကည့္..။ ခုေလးတင္ မ်က္စိေရွ႕မွာ တြင္းထဲက တက္လာတဲ့ မိခ်ိဳ..။ ငါ့မွာ ဘယ္သတၱိနဲ႔ သြားၿပီး ပါးစပ္ထဲက ပုလင္းကိုထုတ္ၿပီး ဒါေတြကို သြားေလာင္းထည့္ရဲမွာလဲ.။ ဆရာေဒဝက ဆက္ေျပာတယ္.။ မင္း ေနာက္ထပ ္ငါးမိနစ္ဆယ္မိနစ္ေလာက္ပဲ အခ်ိန္ရွိေတာ့တယ္.။ လင္းၾကက္သြန္ခ်ိန္မွ မလဲရေသးရင္ မင္းရဲ႕ လက္သန္းကိုျဖတ္ၿပီး အေလ်ာ္ေပးရမယ္တဲ့.. ငါလဲ က်ားၿမီးဆြဲထားၿပီးမွေတာ့ မထူးဇာတ္ခင္းရတာေပါ့ကြာ..။ ေၾကာက္၇ဲေၾကာက္ရဲနဲ႔ တြင္းထဲဆင္းၿပီး မိခ်ိဳပါးစပ္ကုိဟရတယ္.။ ပုလင္းကိုေတြ႔ေတာ့ ႏႈိက္ယူရတယ္.။ ယူေနတုန္း ျဖဳန္းဆို မိခ်ိဳမ်က္လံုးေတြ ပြင့္လာတယ္.။ ငါ့ကို မ်က္လံုးစိမ္းႀကီးနဲ႔ ၾကည့္ေနတာ.။ ငါလဲ ေၾကာက္ေတာ့ လုပ္မိလုပ္ရာ လုပ္တယ္.။ မ်က္ရည္ေတြကလဲ တားမရ..။ ငိုသံႀကီးနဲ႔ ဒီမွာ နင့္လက္ေခ်ာင္းေတြဆုိၿပီး ပါးစပ္ထဲ အကုန္ေလာင္းထည့္တယ္.။ ၿပီးေတာ့ အေပၚကို အတင္းကုတ္တက္တယ္.။ ျဗဳန္းဆို ငါ့ေျခေထာက္ကို ေအာက္ကလွမ္းဆြဲထားတယ္.။ ငါလဲ ေအာ္တာေပါ့.။ အဲဒီမွာ ဆရာေဒဝက ေရာက္လာၿပီး ပြစိပြစိနဲ႔ ရြတ္ျပန္တယ္.။ ၿပီးေတာ့ ငါ့ကို ဆြဲတင္တယ္.။ လင္းၾကက္ကလဲ တြန္ေတာ့မွာမုိ႔ ငါတုိ႔မွာ အေခါင္းဖုန္းကို အျမန္ပိတ္ၿပီး ေျမေတြကို အသားကုန္ ဖုိ႔ရတယ္.။ ေျမဖုိ႔တာေတာ့ ျမန္ပါ့..။ ၿပီးေတာ့ ဆရာေဒဝက သူ႔ဖေယာင္းတုိင္ကို ေျမပံုေပၚစိုက္ခ်လိုက္တယ္.။ သီသီေလးပဲ ဖေယာင္းတုိင္လဲ စိုက္ၿပီးေရာ ၾကက္တြန္သံကို ၾကားရတာပဲ..။ အဲဒီအခါမွ ပုလင္းကို ၾကည့္ဖုိ႔သတိရတယ္.။ ဖေယာင္းတုိင္မီးေရာင္ေအာက္မွာေတာ့ အရည္ၾကည္ေလးေတြကို ျမင္ရတယ္.။ ဘာမွလဲ မထူးဆန္းေနဘူး.။ ဆရာေဒဝက ငါ့ကိုေသခ်ာမွာတယ္.။ အစားထဲပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပုခံုးေပၚကိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေသာက္မယ့္အရည္တစ္ခုခုထဲမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ညိဳးထိပ္ေလးနဲ႔ တုိ႔ၿပီး ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့သူကို ထိေတြ႔ေစလိုက္ရင္ တစ္ပတ္အတြင္းကိုယ့္အေပၚကို တန္းတန္းစြဲျဖစ္လာေစရမယ္တဲ့..။ ဒါေပမယ့္ သတိထားရမွာက အခ်စ္ႀကီးသလို အမ်က္လဲ ႀကီးသတဲ့.။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီေဆးကို ခ်င့္ခ်ိန္သံုူးပါဆုိၿပီး မွာသြားတယ္.။ အဲဒီေန႔ကစလို႔ ဆရာေဒဝကို မေတြ႔ရေတာ့ဘူး.။ ငါလဲ အဲဒီေဆးနဲ႔ ေထြးငယ္ကို ပုခံုးတုိ႔လုိက္တာ တစ္ပတ္အတြင္း ငါနဲ႔ ညားတာပဲ..။ က်န္တာေတြကိုေတာ့ မင္းတို႔ မဟုတ္ကဟုတ္ကသံုးမွာစိုးလုိ႔ ငါ့ကိုယ္ထဲကို ေဆးအျဖစ္နဲ႔ စုတ္ထိုးထားလိုက္တယ္.။ ဒါေၾကာင့္ငါဟာ ပီယကိုယ္ေတာ္ျဖစ္ေနတာပဲ....။
ဒါကေတာ့ ကိုပြႀကီးရဲ႕ ဦးေလးေလသံနဲ႔ျပန္ေျပာျပတာပါ..။ အျဖစ္ကေတာ့အဲဒါပဲ.။ ဟုတ္လား မဟုတ္လားမသိေပမယ့္ အဲလို ရုပ္ဆုိးတဲ့သူႀကီးမွာ ကေလးမ ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာေတြကေတာ့ ဝုိင္းေနတာ အမွန္ပဲ..။ ေနာက္ပိုင္းမွ သိရတာက အဲဒီ ဆရာေဒဝဆုိတဲ့လူကို အညာက ရြာတစ္ရြာရဲ႕ သခ်ိဳင္းမွာ အသက္ကင္းလွ်က္သား ေတြ႔တယ္ဆုိလား..။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့့ ၾကားရတာနဲ႔တင္ ၾကက္သီးထတယ္.။ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာကေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ခ်င့္ယံုေပါ့ဗ်ာ..။ ၾကားဖူးတာကို ျပန္ေျပာျပယံုသက္သက္ပါ..။
လံၾကဳပ္လား အမွန္အရွဳပ္လား တစ္ကယ္မသိေပမယ့္ နားေထာင္လို႔ေကာင္းခဲ့တဲ့ သရဲအေၾကာင္းေတြထဲက ခပ္ဆန္းဆန္းပံုစံတစ္ခုေပါ့ဗ်ာ..။
by စိုင္းမြန္း (သေစၥရြာ)
0 comments:
Post a Comment
နည္းပညာနဲ႕ ပတ္သတ္ျပီး သိလိုသည္မ်ားကို ေမးခဲ့နိုင္ပါတယ္...နည္းပညာတိုင္းက ကၽြန္ေတာ္ ေရးထားတာ မဟုတ္ေပမယ့္..ကၽြန္ေတာ္ သိသေလာက္ကို ေျဖေပးမွာပါ..သတင္းပို႕စ္ေတြနဲ႕ ပတ္သတ္ျပီးလည္း..ၾကိဳက္သလို ေ၀ဖန္နုိင္ပါတယ္...