ကားတစီးေပးတဲ့ ဒုကၡ

အခု က်ြန္ေတာ္ေၿပာၿပမယ့္ ဇာတ္လမ္းက က်ြန္ေတာ့္ကိုယ္ေတြ့မဟုတ္ေလေတာ့ အၿဖစ္မွန္ဟုတ္ပါတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ရာခိုင္ႏွဳန္းၿပည့္ အာမခံဖို့ရာ အေတာ္ခက္သားဗ်။ ဒါေပမယ့္ က်ြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ဒီကိစၥကို ၿဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိတယ္ဆိုတာကို ကိုးဆယ္ရာခိုင္ႏွဳန္း ယံုတယ္။ ဘာလို့လဲဆိုေတာ့ အခုေၿပာမယ့္အေၾကာင္းမွာ ကိုယ္တိုင္ၾကံဳခဲ့ၾကတဲ့ ကာယကံရွင္ေတြကို က်ြန္ေတာ္ တေနရာခ်င္းစီမွာ တေယာက္စီခြဲၿပီးေတာ့ သူတို့ေတြ့ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အၿဖစ္အပ်က္ကို ေမးၾကည့္ခဲ့တယ္ေလ။ ရဲေတြ တရားခံကို လူခြဲစစ္သလိုမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ (သူတို့အေတြ့အၾကံဳကိုလည္း ေၿပာရေသးတယ္။ လူကိုမယံုသလို မသကၤာသလိုပံုစံနဲ့ ပုလိပ္ေတြ တရားခံကို အမွဳစစ္သလို ေမးတာမွန္းသိရင္ေတာ့ ကာယကံရွင္ေတြအကုန္လံုး က်ြန္ေတာ့္ကို ေမတၱာဝိုင္းပို့မွာ အေသအခ်ာပဲ..)။
က်န္တဲ့ ဆယ္ရာခိုင္ႏွဳန္းကိုက်ေတာ့ ဘာလို့မယံုလဲဆိုေတာ့ လူတခ်ိဳ့က ကိုယ့္အေတြ့အၾကံဳကို ခ်ဲ့ကားၿပီး ေၿပာတတ္တဲ့ အက်င့္ရွိတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ သူတိ့ုေၿပာလာတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြဟာ အၿဖစ္အပ်က္မွန္တခုေပၚမွာ သူတို့ရဲ့ ဝသီအာေဘာ္ေတြ လြွမ္းၿခံဳေကာင္း လြွမ္းၿခံဳႏိုင္ေနလိမ့္ေကာင္းရဲ့ဆိုတဲ့ စိတ္တခုတည္းနဲ့ က်န္တဲ့ ဆယ္ခိုင္ရာႏွဳန္းကို က်ြန္ေတာ္က မယံုၾကည္မွဳ ခပ္ပါးပါးေလး ၿဖစ္ေနမိတာပါ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဒီဇာတ္လမ္းနဲ့ပတ္သက္ၿပီး ၾကိဳေၿပာခ်င္တာေလးေတြလည္း က်န္ေနေသးတယ္။ ကိုယ္တိုင္ၾကံဳရတာမဟုတ္တဲ့အၿပင္ လူ( ၄) ေယာက္ကို တေယာက္တေနရာစီ ခြဲၿပီးေမးထားတဲ့ ကိစၥၿဖစ္ေနေတာ့ သူတို့ေၿပာတဲ့အတိုင္းသာ လံုးစိပတ္စိၿပန္ခ်ေရးရရင္ က်ြန္ေတာ့္စာလည္း ေတာ္ေတာ္နဲ့ကို အဆံုးသတ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္တဲ့အၿပင္ ဖတ္ရတဲ့သူေတြလည္း စာဖတ္ရတာ အဆင္ေခ်ာလိမ့္မယ္ မထင္ဘူး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ သူတို့ေၿပာၿပတဲ့ အေၾကာင္းအရာထဲမွာ က်ြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ဝင္ပါေနသလိုမ်ိဳး ေရးၾကည့္လိုက္တယ္ဗ်ာ။ တခုခုမ်ား အဆင္မေၿပမွဳရွိခဲ့ရင္ေတာ့
က်ြန္ေတာ္စာအေရးအသားညံ့ဖ်င္းလို့ ၿဖစ္ရပါတယ္လို့ပဲ နားလည္ေပးၾကဖို့ ၾကိဳေတာင္းပန္ပါရေစ။ ကိုင္း ...နိဒါန္းပ်ိဳးလို့ ၿပီးရင္ေတာ့ စ, ေၿပာေတာ့မယ္။ ဂလိုဗ်။

        **************************************************************
                                           က်ြန္ေတာ္တို့ႏွင့္ CR-V

        က်ြန္ေတာ္နဲ့ က်ြန္ေတာ့္အစ္ကို မေလးရွားကိုေရာက္ေတာ့ ေကအယ္(လ္)ၿမိဳ့လယ္ေခါင္နဲ့ ဆယ့္တစ္မိုင္ေလာက္ေဝးတဲ့ ေနရာမွာရွိတဲ့ ကားဝပ္ေရွာ့တခုမွာ အလုပ္ရတယ္။ က်ြန္ေတာ္တို့ေနတဲ့ ေနရာကို လိပ္စာညွြန္းရရင္ေတာ့ ဆလန္းေဂါၿပည္နယ္(Selangor)၊ ခ်ရပ္စ္(Cheras) ခရိုင္ထဲမွာခင္ဗ်။ က်ြန္ေတာ္တို့ေနတဲ့ရပ္ကြက္ကေန ေကအယ္လ္ကိုသြားရင္ လိုင္းကားနဲ့ဆို တနာရီနီးပါးစီးရၿပီး တကၠစီနဲ့ဆိုရင္ေတာ့ အဲ့ေလာက္ အခ်ိန္မၾကာဘူးဗ်။ မေလးရွားကိုေရာက္လာတဲ့ ၿမန္မာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အလုပ္မွာ အဆင္မေၿပၾကတာမ်ားတယ္လို့ ၿမန္မာၿပည္မွာေနတုန္းက ၾကားဖူးနားဝရွိေပမယ့္ က်ြန္ေတာ္တို့ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ကံေကာင္းတယ္လို့ပဲ ေၿပာရမွာပဲ။ အလုပ္လုပ္ရတဲ့ ဝပ္ေရွာ့ပိုင္ရွင္သူေဌးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္ဗ်။ ပါမစ္ေၾကးလည္း မၿဖတ္ပဲစိုက္ေပးတယ္ဗ်ာ။ ပတ္စပို့သက္တမ္းတိုးခအတြက္လည္း က်ြန္ေတာ္တို့ လစာထဲက မႏွဳတ္ဘူး။ အလုပ္ဝင္ဝင္ခ်င္းလမွာ က်ြန္ေတာ္တို့လုပ္အားခကို တနာရီကို မေလးေငြ(၁၀)ရင္းဂစ္ႏွဳန္းနဲ့ ပံုမွန္ရိုးရိုးအလုပ္ခ်ိန္(၈)နာရီ တရက္စာအတြက္ (၈၀)ေပးတယ္။ အခ်ိန္ပို အိုတီက တနာရီကို (၃)ရင္းဂစ္ေပးတယ္။ လုပ္အားခေပးတဲ့ေနရာမွာ မႏွေမ်ာသလို အလုပ္ခိုင္းတဲ့ေနရာမွာလည္း အသားကုန္ပဲဗ်ိဳ့။ သူ့ဝပ္ေရွာ့မွာရွိတဲ့အလုပ္သမားက က်ြန္ေတာ္တို့ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ က်ြန္ေတာ္တုိ့ထက္အရင္ ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ ဦးလွမင္း( က်ြန္ေတာ္တို့ကေတာ့ သူ့ကို ဘၾကီးလို့ပဲ ေခၚၾကတယ္)ရယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူ့တူ အက်ံဳးဆိုတဲ့ တရုတ္ရယ္၊ အလီဆိုတဲ့  Sabah မ်ိဳးႏြယ္ မေလးရယ္ အားလံုးေပါင္းမွ ငါးေယာက္တည္းရွိတာ။ လုပ္တဲ့အလုပ္က ကားအဲယားကြန္း၊ အင္ဂ်င္၊ အလိုင္းမင့္၊ ဝါယာရိန္းအကုန္စံုတယ္။ မလုပ္ရတာဆိုလို့ ေဘာ္ဒီထု၊ေဆးမွဳတ္အလုပ္ပဲ က်န္ေတာ့တာဗ်ာ။ တရက္တရက္ကို ဝင္တဲ့ကားကလည္း တခါမွ မၿပတ္ေတာ့ဘူးရယ္။ က်ြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ တႏိုင္ငံလံုးက ကားေတြ အလွည့္က်စနစ္နဲ့ ပ်က္ၿပီးေတာ့ က်ြန္ေတာ္တို့ဝပ္ေရွာ့မွာ လာၿပင္ေနၾကေလသလားလို့ေတာင္ တခါတေလ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ အေတြးဝင္မိတဲ့အထိေအာင္ အလုပ္မ်ားတာ။ အဲ့ေလာက္ အလုပ္မ်ားရတဲ့ၾကားက က်ြန္ေတာ္တို့သူေဌးရဲ့ စီးပြားေရးေသာင္းက်န္းခ်က္က ဘယ္ေလာက္ထိမ်ားလဲဆိုရင္ ကားအာမခံကုမၸဏီတခုနဲ့ ခ်ိတ္ၿပီးေတာ့ အဲ့ကုမၸဏီက လာအပ္တဲ့ ကားေတြကိုပါ ၿပင္ေပးရတဲ့အလုပ္ပါ ထပ္တိုးလာေရာ။ အဲ့အလုပ္ထပ္တိုးလာလို့ က်ြန္ေတာ္တို့လည္း အခုေၿပာၿပမယ့္ ကိစၥၾကီးကို မၾကံဳခ်င္ပါပဲ ၾကံဳခဲ့ၾကရတာ။

            
          က်ြန္ေတာ္တို့အလုပ္ရွင္ ထပ္တိုးလိုက္တဲ့ အလုပ္က ဒီလိုဗ်။ ကားအာမခံကုမၸဏီေတြက သူတို့ဆီမွာ အာမခံထားတဲ့
ကားေတြမေတာ္တဆမွဳတခုခုၿဖစ္လာရင္ အေလ်ာ္ေပးရင္ေပး၊ မေပးရင္လည္း ကားကို မူလအေနအထားအတုိင္း ၿပန္ၿဖစ္ၿပီး
ကားပိုင္ရွင္စိတ္ေက်နပ္ေလာက္တဲ့အထိ ၿပန္ၿပင္ေပးရတယ္။ အဲ့ဒီကားအာမခံလုပ္ငန္းက သူ့customerေတြရဲ့ကားေတြ မေတာ္တဆၿဖစ္လို့ ပိန္တာ၊ခ်ိဳင့္တာ၊ ေဆးထိသြားတာကစလို့ ကားေအာက္ပိုင္းတို့၊ ဖရိမ္တို့အကုန္လံုး
ၿပန္ၿပင္ဖို့အတြက္ကို က်ြန္ေတာ္တို့သူေဌးကို ကန္ထရိုက္ေပးတယ္။သူတို့သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ကာလအေတာအတြင္း
ၿပီးေအာင္ၿပင္ေပးရတယ္။ သတ္မွတ္ခ်ိန္အတြင္း မၿပီးရင္ေတာ့ သူေဌးက ၿပန္ေလ်ာ္ေပးရတယ္။
ကုန္က်စရိတ္ကိုေတာ့ ကားၿပင္လို့ၿပီးတာနဲ့ ခ်က္ခ်င္းရွင္းေပးတယ္။ တကယ္မလြယ္ဘူးဗ်ာ အဲ့ဒီအလုပ္က။ ၿမန္ၿမန္ၿပီးေအာင္ေလာေနရလို့ စိတ္ေမာရတာကတမ်ိဳး၊ အပ်က္အစီးေတြၾကားထဲကေန ဟိုႏွိဳက္ဒီကေလာ္လုပ္ရလို့ လူပင္ပမ္းရတာက တမ်ိဳးနဲ့ တကယ္စိတ္ညစ္ရတဲ့အလုပ္။ ဒါေတာင္ ေဘာ္ဒီထု၊ ေဆးမွဳတ္ဖို့ကိစၥကို တၿခားဝပ္ေရွာ့ကို လက္လြွဲၿပန္ေပးထားလို့ က်ြန္ေတာ္တို့ သက္သာရာရတာ။ ေနာက္ေတာ့ အလုပ္လည္းပိုတြင္၊ က်ြန္ေတာ္တို့လည္း နည္း
နည္းသက္သာေအာင္လို့ အလုပ္သမားအသစ္ႏွစ္ေယာက္ကို အလုပ္သမားေအးဂ်င့္ကေနတဆင့္ ထပ္ေခၚတယ္။
အဲ့ဒီ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း က်ြန္ေတာ္တို့ ေရွြၿမန္မာေတြပဲမို့ က်ြန္ေတာ္တို့လည္း ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားတယ္။
တေယာက္က ပခုကၠဴ၊ ကံမရြာသားမို့လို့ ဒီေကာင့္ကို က်ြန္ေတာ္တို့အားလံုးက ကံမ လို့ပဲ ေခၚၾကတယ္။ တေယာက္ကေတာ့ တိုင္းရင္းသားဗ်။ လူပံုစံက ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းနဲ့ တကယ့္ ဖိုက္တာပံုစံေပါက္ေနတာ။ တကိုယ္လံုးမွာလည္း အင္းလိုလို၊ စမလိုလိုအရုပ္ေတြ ၿပည့္ေနေအာင္ ထိုးထားတာ။ ဒီေကာင့္ကိုေတာ့ က်ြန္ေတာ္တို့က ဖိုးခြားလို့ပဲ ေခၚၾကတယ္။ အဲ့ေကာင္ဖိုးခြားအက်င့္က စကားအရမ္းနည္းတယ္။ သူလုပ္ခ်င္လာၿပီဆိုရင္ ဘာမေၿပာညာမေၿပာ
ထလုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ရွိတယ္။ ဟိုေကာင္ ကံမက်ၿပန္ေတာ့ နည္းနည္းထံုတယ္ေၿပာရမလားပဲ။ ၿမန္မာၿပည္ကေန မေလးရွားေရာက္လာၿပီး က်ြန္ေတာ္တို့နဲ့အတူတူ အလုပ္လုပ္တာ သံုးႏွစ္သံုးမိုးၾကာတဲ့အထိ သူမေလးစကားကို ေကာင္းေကာင္း
မေၿပာတတ္ေသးဘူး။ သူေကာင္းေကာင္းေၿပာတတ္တာဆိုလို့ တခြန္းတည္းရွိတယ္။ အဲ့ဒါဘာစကားလို့ထင္လဲ။ မသိဘူး (Tak Tahu ) ဆိုတာပဲေၿပာတတ္တယ္ အဟုတ္။ သူဘယ္ေလာက္ထိ မေလးစကားက်ြမ္းက်င္တယ္ဆိုတာ ေၿပာရဦးမယ္။ အိမ္မွာဟင္းခ်က္စရာ ဆီကုန္ေနလို့ သူ့ကို ခြန္တစ္တစ္(711) ဆိုင္မွာ ဆီသြားဝယ္ခိုင္းလိုက္တာ အိမ္ၿပန္ေရာက္မလာပဲ
အခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္သြားပါေလေရာ။ ၿဖစ္ပံုက သူဆီဝယ္ၿပီးၿပန္လာေတာ့ လမ္းမွာကင္းလွည့္ေနတဲ့ မေလးပုလိပ္က သူ့ကိုေခၚေမးတယ္။ ပထမေတာ့ ပတ္စပို့ရွိလားလို့ မေလးလိုေမးတယ္။ မသိဘူးလို့ မေလးစကားနဲ့ ၿပန္ေၿဖေတာ့ ဟိုက အဂၤလိပ္လို ေၿပာင္းၿပီးထပ္ေမးတယ္။ ဒါလည္း မသိဘူးပဲထပ္ေၿဖတယ္။ ဘာေမးေမး မသိဘူးလုပ္လို့ေနာက္ဆံုး ရဲကားေပၚတင္ေခၚသြားၿပီး အခ်ဳပ္ခန္းထဲ ထည့္ထားလိုက္ေတာ့တာ။ ရန္ၿဖစ္လို့အခ်ဳပ္ထဲေရာက္ေနတဲ့ ဗမာတေယာက္ရွိေနလို့ သူ့အတြက္ စကားၿပန္လုပ္ေပးလို့ ၿပန္လြတ္လာတာ။ သူ့ကို အခ်ဳပ္ခန္းကေနသြားထုတ္တဲ့ေနမွာ စခန္းက ပုလိပ္က သူ့ကို မေလးစကားနဲ့ေမးတယ္။ " ငါ ရဲဆိုတာေရာ မင္းသိလား??? " ဆိုေတာ့ က်ြန္ေတာ့္ေကာင္က တရိုတေသ ၿပန္ေၿဖလိုက္တာ အဲ့ဒီပုလိပ္မ်က္ႏွာ ပုပ္သိုးသြားတာပဲ။ သူၿပန္ေၿဖတာက သူ့ထံုးစံအတိုင္း မသိဘူးလို့ ၿပန္ေၿဖလိုက္တာကိုး။ အခ်ဳပ္ကထြက္လာၿပီး
ကတည္းက က်ြန္ေတာ္တို့ရဲ့ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ေမာင္ကံမတေယာက္ ၿမိဳ့နယ္ရဲစခန္းက ပုလိပ္ေတြၾကားမွာ နာမည္ကိုၾကီးသြားေတာ့တာပဲ။ သူနဲ့အတူ လမ္းသြားရင္းနဲ့ လမ္းမွာ ကင္းလွည့္ေနတဲ့ အပိုင္ရဲစခန္းက ပုလိပ္ဆိုင္ကယ္ေတြ၊ ရဲကားေတြ သူ့ကိုေတြ့တာနဲ့ ကားကိုရပ္ၿပီး မေလးစကားနဲ့ "မသိဘူး.ဘယ္သြားမလို့လဲ" ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ရတဲ့ " Tak tahu!! Pergi mana? " လို့ ေမးေတာ့တာပဲ။ သူကလည္း သူ့ရဲ့လက္သံုးစကားနဲ့ မသိဘူး လို့ပဲ တြင္တြင္ဆက္ေၿဖၿမဲ...။


          ဒီလိုကိုးရို့ကိုးယားအၿဖစ္ေတြကို ေက်ာ္ၿဖတ္ရင္းနဲ့ပဲ မေလးရွားႏိုင္ငံရဲ့ တရားဝင္အလုပ္ပိတ္ရက္ေတြထဲက Hari Raya ဆိုတဲ့
ပိတ္ရက္ကို ေရာက္လာပါေရာ။ ၿမန္မာလိုရွင္းေအာင္ေၿပာရရင္ေတာ့ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ေတြ တလလံုးဥပုသ္ေစာင့္ရာက ဥပုသ္ထြက္တဲ့လေပါ့ဗ်ာ။ မေလးရွားမွာက တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူးရက္ရွည္ပိတ္ရက္ဆိုရင္ တရုတ္ေတြက သူတို့ဇာတိရပ္ရြာကို ၿပန္ၾကသလို မေလးလူမ်ိဳး အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ေတြရဲ့ ရက္ရွည္ပိတ္ရက္ Hari Raya မွာက်ေတာ့ မေလးလူမ်ိဳးေတြက သူတို့ဇာတိၿမိဳ့ရြာေတြမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ မိသားစုဝင္ေတြနဲ့အတူ ဥပုသ္ထြက္ပြဲၾကီးကို တေပ်ာ္တပါးဆင္ႏြဲွဖို့ရာအတြက္ မိသားစုလို္က္
ကိုယ့္ကားနဲ့ကိုယ္ ၿပန္ၾကတဲ့အေလ့ရွိတယ္။ လိုင္းကားတို့၊ ရထားတို့သိပ္မစီးၾကတာလားေတာ့မသိပါဘူး။ အင္းေပါ့ေလ..
သူတို့ႏိုင္ငံက အာရွက်ားေတြထဲမွာ တေကာင္အပါအဝင္ဆိုေတာ့လည္း သူတို့ႏိုင္ငံသားေတြရဲ့ လူေနမွဳအဆင့္အတန္းက
တအိမ္ေထာင္မွာ ကားတစီးစီပိုင္ေနၾကတာကိုး။ အဲ့လို အခါၾကီးရက္ၾကီး ေရာက္လုနီးပလားေဟ့ဆိုရင္ က်ြန္ေတာ္တို့ဝပ္ေရွာ့ေတြလည္း ခ်ာလပတ္ရမ္းေနေအာင္ အလုပ္မ်ားရေတာ့တာပဲဗ်ိဳ့။ ခရီးေဝးၿပန္ရမယ့္ကားပိုင္ရွင္ေတြက
သူတို့ကားေတြစိတ္ခ်ရေအာင္လို့ တာယာေတြ လာလဲ၊ အင္ဂ်င္ဝိုင္လာလဲ၊ အလိုင္းမင့္ခ်ိန္၊ ေဂြခ်ိန္နဲ့ မနက္အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ကေန
ညေန အလုပ္သိမ္းခ်ိန္အထိ တခ်က္ကေလးေတာင္ မထိုင္ရပါဘူးဗ်ာ တကယ္။ ထမင္းစားတာေတာင္ ဆီေခ်းေတြေပေနတဲ့ လက္ကို ေဆးမေနအားေတာ့လို့ ဇြန္းနဲ့ တလုပ္ႏွစ္လုပ္ေလာက္ ကပ်ာကယာခပ္စားၿပီးရင္ ကားကိုေၿပးႏွိဳက္လိုက္။ ၿပီးရင္ ေနာက္
တေခါက္ ၿပန္ေၿပးလာၿပီး ထမင္းစားလိုက္နဲ့အလုပ္လုပ္ရတာ။ ဒါေတာင္ တခါတေလ အိုတီရွိတဲ့အခါမ်ိဳးေတြမယ္ ည ဆယ္နာရီေလာက္မွ အလုပ္သိမ္းရတယ္။ ဝပ္ေရွာ့ရဲ့အေပၚထပ္မွာတင္ ေနစရာစီစဥ္ေပးထားလို့ ေတာ္ေသးတာ။ သူတို့လူမ်ိဳးေတြ
ကားကို ဂရုစိုက္တာလည္းမေၿပာနဲ့ေလ။ မေလးရွားရဲ့ရာသီဥတုကလည္း ေတာ္ၾကာ တေနကုန္ေနပူရင္းက မိုးထရြာခ်င္ရြာတယ္။
တေနကုန္တေနကုန္ မိုးရြာေနရင္းက ညေနေလာက္ေရာက္ေတာ့ ၿခစ္ၿခစ္ေတာက္ ေနပူခ်င္ၿပန္ေတာ့လည္း စြတ္ရြတ္ပူလာတတ္တယ္ဗ်။ အီေကြတာရာသီဥတုလို့ေတာ့ တတ္သိနားလည္သူေတြက ေၿပာၾကတာပဲ။ က်ြန္ေတာ္ကေတာ့
အီေကြတာဆိုတာ သိလည္းမသိခ်င္သလို စိတ္လည္း စိတ္မဝင္စားဘူး။ အီၾကာေကြးကို လက္ဖက္ရည္နဲ့ တို့စားရတာက အဲ့ဒီ အီေကြတယထက္ အရသာရွိတာအမွန္ပဲ။ အဲ့လိုမ်ိဳး ရုတ္တရက္မိုးရြာတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ကားေတြ လမ္းေခ်ာ္၊စလစ္မၿဖစ္ေအာင္လို့ သူတို့ႏိုင္ငံသားေတြ အၿမဲလိုလို ဂရုတစိုက္နဲ့ ကားတာယာေတြစစ္၊ အလိုင္းမင့္ခ်ိန္ လုပ္ၾကရမွန္း တၿဖည္းၿဖည္းနဲ့ ကားၿပင္သက္ၾကာလာေတာ့မွ နားလည္လာတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူတို့ဆီမွာ လမ္းေတြက လြွတ္ေကာင္းေတာ့ ေမာင္းပေဟ့
ဆိုရင္ ဟိုက္စပိနဲ့ ေမာင္းၾကတာ(ဗ်ာ....အဂၤလိပ္စကားကို ၿမန္မာလိုေရးလိုက္တာပါဗ်ာ..။ က်ြန္ေတာ္မဆဲရပါဘူး။) High Speed ကိုေၿပာတာ။ အဲ့လိုေမာင္းၾကလြန္းအားၾကီးလို့ ေတာ္ၾကာေနတိုက္ၾက၊ ေသၾကၿဖစ္တဲ့သတင္းေတြ တီဗြီမွာ ပါလာတာလည္း ခဏခဏပဲ။ အိမ္ၿပန္ (အဲေလ) ရြာၿပန္ကားေတြ မ်ားလြန္းလို့ ဟိုင္းေဝးလမ္းေတြမွာ ယာဥ္ေၾကာမၾကပ္ေအာင္လို့ အစိုးရက
ေန့ၾကီးရက္ၾကီးေတြေရာက္လာရင္ ကုန္တင္ယာဥ္ေတြကိုေတာင္မွ အၿမန္လမ္းမၾကီးေတြ(Express Highway) ေပၚမွာ
ေပးမေမာင္းေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ယာဥ္တိုက္မွဳမၿဖစ္ေအာင္လို့ သတိေပးခ်က္ကိုလည္း ရုပ္ၿမင္သံၾကား၊ေရဒီယိုေတြကေန နားညီးေလာက္ေအာင္ကို ေၾကာ္ၿငာေပးတာ က်ြန္ေတာ့္စိတ္ထင္ တနာရီ ေလးခါေလာက္ေတာ့ အနည္းေလးပဲ။ ယာဥ္ထိန္းရဲေတြဆိုလည္း အဲ့ဒီရာသီခ်ိန္ဆိုရင္ လမ္းမၾကီးေတြေပၚမွာ စစ္ေဆးေရးဂိတ္ေတြဖြင့္ၿပီး သတ္မွတ္ႏွဳန္းေက်ာ္ေမာင္းတဲ့ကားေတြကို လိုက္ဖမ္းေနရတဲ့ အလုပ္တခု ပိုတတ္ၾကတယ္။ ဒါေတြထားပါေတာ့ဗ်ာ က်ြန္ေတာ္တို့နဲ့
ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူး။ က်ြန္ေတာ္တို့လို ႏိုင္ငံရပ္ၿခားတိုင္းတပါးေရာက္ေနတဲ့ ၿမန္မာေတြအတြက္ေတာ့ သူမ်ားေတြ အိမ္ၿပန္တာကို ၿမင္ရေတာ့ရင္ထဲမွာေတာ့ သိပ္မေကာင္းဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အလုပ္ပိတ္ရက္ေတြမွာ မိုးရြာတဲ့အခါမ်ိဳးဆိုရင္ က်ြန္ေတာ့္ရဲ့ အိမ္လြမ္းတဲ့ေရာဂါက ပိုထလာတတ္တယ္။ မိုးေတြက အံု့မိွဳင္းေနတုန္းအခ်ိန္မွာ ဝိုင္းဝိုင္းရဲ့ အိမ္လြမ္းသူသီခ်င္းမ်ားၾကားလို္က္ရရင္ မ်က္ရည္ပါ ဝဲလာမိတာ။ ေတာ္ၿပီဗ်ာ သရဲအေၾကာင္းေရးပါမယ္ဆိုမွ ငိုခ်င္းခ်မိေတာ့မယ္။ ကိုယ့္အိုးကိုယ့္အိမ္ ကိုယ့္မိသားစုနဲ့ ခြဲၿပီး တၿပည္တရြာမွာ လာေနရတဲ့သူတေယာက္ကသူမ်ားေတြ သူတို့မိသားစုနဲ့ ၿပန္ဆံုၾကမယ့္ အိမ္ၿပန္ခရီးကိုၿမင္ေနရေတာ့
စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးေတာ့ၿဖစ္ေနတာ အမွန္ပဲဗ်။ သူတို့ ဒီေလာက္ထိ ၾကပ္မတ္ေနတဲ့ၾကားထဲကေနၿပီးကို ယာဥ္တိုက္၊ လူေသမွဳကလည္း မၿဖစ္တဲ့ ႏွစ္ရယ္လို့ မရွိသေလာက္ပဲ။ ဒီမွာက ယာဥ္တိုက္မွဳၾကီးၾကီးမားမားၿဖစ္လာရင္ သတင္းကိုဖံုးထားလို့ ရမယ္မထင္ေလနဲ့။ သတင္းစာထဲ တီဗြီသတင္းထဲမွာ ေန့မကူးခင္ပါလာၿပီ။

          ပိတ္ရက္ေတြကုန္ဆံုးလို့ အလုပ္ေတြ ၿပန္ဖြင့္ခ်ိန္မွာ က်ြန္ေတာ္တို့ဝပ္ေရွာ့လည္း ပံုမွန္အတိုင္း ၿပန္လည္ပတ္စၿပဳလာပါၿပီ။
မနက္လင္းတာနဲ့ ေရခ်ိဳး၊ ထမင္းၾကမ္းေလး ကပ်ာကယာစားၿပီးတာနဲ့ ဝပ္ေရွာ့နာမည္စတစ္ကာပါတဲ့ စက္ၿပင္ဝတ္စံုကိုေကာက္စြပ္၊
safety shoe လို့ ေခၚလား safety boot လို့ေခၚသလား အဲ့ဒီ ဖိနပ္ၾကီးစီးၿပီးတာနဲ့ အလုပ္ခြင္ကို စဝင္ရေတာ့တာပဲ။ ဒီဖိနပ္ကလည္း
မစီးခ်င္လို့ မရဘူး။ တရက္မစီးရင္ ဒဏ္ေငြ(၁၀)ရင္းဂစ္ ၿမန္မာေငြနဲ့တြက္လိုက္ရင္ (၃၀၀၀) နီးပါး ေဆာင္ရမွာ အဲ့ဒါအလုပ္စည္းကမ္းဗ်။ အလုပ္က ပိတ္ရက္မတိုင္ခင္ေလာက္ေတာ့ မပင္ပမ္းေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ခပ္ပါးပါးေလးပဲ။ ဆီေပ်ာက္မီးေပ်ာက္ၿဖစ္တဲ့ကား တစီးတေလရယ္၊ အလိုင္းမင့္ခ်ိန္မယ့္ကားတခ်ိဳ့နဲ့ ဂီယာဝုိင္လာလဲတဲ့ ကားေတြေလာက္ပဲရွိေတာ့
သက္သာတယ္လို့ ေၿပာလို့ရတယ္။ မွတ္မွတ္ရရေၿပာရမယ္ဆိုရင္ အဲ့ဒီေန့က စေနေန့ဗ်။ က်ြန္ေတာ္တို့သူေဌး ဦးထိပ္ေၿပာင္ မနက္အေစာၾကီး ဝပ္ေရွာ့ကိုေရာက္လာၿပီး က်ြန္ေတာ္တို့အားလံုးကို ရံုးခန္းထဲကို လာခိုင္းတယ္။ သိသိခ်င္းေတာ့
တခုခုမ်ား ၿပႆနာတက္သလားလို့ေတာင္ စိတ္ပူမိသြားေသးတယ္။ ရံုးခန္းထဲမွာလူစံုေတာ့မွ ဘိုးေတာ္က သူတို့တမိသားစုလံုး ၿပည္ၾကီး(တရုတ္ႏိုင္ငံ)ကို သံုးပတ္ခရီးသြားဖို့ရွိတယ္ဆိုတာ ေၿပာတယ္။ ၾကားၾကားခ်င္း ေပ်ာ္လိုက္တာမ်ား မေၿပာပါနဲ့ေတာ့။
ေပ်ာ္ေနတာေလးေတာင္ မဆံုးေသးဘူး ဘိုးေတာ္ဆက္ေၿပာတာက ဒီေန့ အာမခံရံုးက ကားတစီးလာပို့မယ္တဲ့။ အဲ့ဒီကားကို
ေဘာ္ဒီထု၊ ေဆးမွဳတ္ဖို့ ေဘာ္ဒီရံုပို့ဖို့ ဒီေန့ အခ်ိန္မမီရင္ တနၤလာေန့ ဝပ္ေရွာ့ၿပန္ဖြင့္ရင္ သြားပို့လိုက္လို့ ထပ္မွာတယ္။ က်ြန္ေတာ့္အေတြးထဲမွာေတာ့ ဒါမ်ား အထူးအဆန္းလုပ္ၿပီးမွာေနေသးတယ္။ ခါတိုင္းလည္း ဒီလိုပဲလာပို့ေနက်ဥစၥာ ဘာဆန္းလဲလို့ ေတြးလိုက္မိေသးတယ္။ အဲ့ဒီအေတြးရဲ့ဆန့္က်င္ဖက္အၿဖစ္အပ်က္ေတြ အဲ့ဒီစေနေန့ညမွာ ၾကံဳရေတာ့မယ္မွန္းကို က်ြန္ေတာ္လည္း ၾကိဳမွမသိႏိုင္ခဲ့ပဲေလ။ လူၾကီးေတြရဲ့ထံုးစံအတိုင္း သူမရွိတဲ့အခ်ိန္ ေကာင္းေကာင္းေနၾကဖို့ ၾသဝါဒေတြမိန့္ၾကားၿပီး ေန့လည္ခင္းမွာ ၿပန္သြားေရာ။

         က်ြန္ေတာ္တို့လည္း ကားၿပင္စရာမရွိေတာ့တာနဲ့ သူမွာသြားတဲ့ အာမခံရံုးက လာပို့မယ့္ကားကိုိေမွ်ာ္ေနၾကတာ ညေနေစာင္းတဲ့အထိ ေပၚမလာေသးဘူး။ သူေဌးကလည္း ေသခ်ာမွာသြားတာဆိုေတာ့ လာပို့မွာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။
စေနမိုးကလည္း ေသာက္က်ိဳးနည္းေအာင္ ရြာေနတာမ်ား အိမ္လြမ္းစိတ္ကေန ေဒါသစိတ္ဘက္ကိုေတာင္ ေၿပာင္းခ်င္လာတယ္။
ေလေတြနင္းကန္တိုက္၊ လွ်ပ္စီးေတြ တၿဖတ္ၿဖတ္လက္၊ မိုးေတြၿခိမ္းနဲ့ အေတာ့္ကို သဲၾကီးမဲၾကီးရြာေနေတာ့တာ။ စိတ္မရွည္ေတာ့တာနဲ့ က်ြန္ေတာ္တို့ဝပ္ေရွာ့မွာရာထူးအၾကီးဆံုးၿဖစ္တဲ့ အက်ံဳးကို အာမခံရံုးကိုဖုန္းဆက္ေမးခိုင္းရေတာ့တာပဲ။
အက်ံဳးလည္း မနက္ဖန္ တနဂၤေႏြဆိုေတာ့ သူလည္းက်ြန္ေတာ္တို့လိုပဲ အိမ္ကိုေစာေစာၿပန္ခ်င္ေနရွာပံုရတယ္။ ခ်က္ခ်င္းကို
ဖုန္းေကာက္ဆက္ေတာ့တာ။ ဖုန္းဆက္ၿပီးေတာ့ က်ြန္ေတာ္တို့ကိုၿပန္ေၿပာတာက က်ြန္ေတာ္တို့ဝပ္ေရွာ့ကို ကားပို့ဖို့ထြက္သြားတဲ့
Tow In ကား(Toyota Town Ace ကားကိုေၿပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ပ်က္ေနလို့ ေမာင္းမရေတာ့တဲ့ကားေတြကို ကရိန္းနဲ့ခ်ိတ္ၿပီးဆြဲေပးတဲ့ ကားကိုေၿပာတာ။ က်ြန္ေတာ္တို့ၿမန္မာၿပည္မွာေတာ့ Break down ကားလို့ေခၚတယ္ထင္တာပဲ) ညေန
သံုးနာရီထိုးကတည္းက ထြက္သြားတာ လမ္းမွာဘီးႏွစ္ခါေပါက္လို့ၾကာေနတာပါလို့ ဟိုဖက္က ၿပန္ေၿဖတယ္တဲ့။ သူတို့ကားကို
ဖုန္းလွမ္းဆက္ေမးေတာ့ ေရာက္ကာနီးေနၿပီလို့ ေၿပာတယ္တဲ့။ က်ြန္ေတာ္တို့ေၿပာေနတုန္းမွာပဲ ခါတိုင္း က်ြန္ေတာ္တို့ဆီကို
ကားပ်က္ေတြဆြဲပို့ေနက် Tow in ကားအနီေရာင္က ဝပ္ေရွာ့ေရွ့မွာလာရပ္တယ္။ အဲ့ဒီကားကိုေမာင္းတဲ့ ဒရိုင္ဘာနာမည္က
မာလက်င္လို့ေခၚတယ္ဗ်။ သူက မေလးႏိုင္ငံသား တမီလ္ဟိႏၵဴလူမ်ိဳး။ သူကားေပၚက ဆင္းလာေတာ့ သူ့တကိုယ္လည္း ေရေတြစိုရွြဲေနတာပဲဗ်ာ။ သူ့ပံုစံၾကည့္ရတာလည္း မ်က္ႏွာမသာမယာနဲ့။ အင္းေပါ့ေလ .. လမ္းမွာ မိုးထဲေရထဲ ဘီးႏွစ္ခါေတာင္ေပါက္လို့ ဘီးၿဖဳတ္လဲလာရေတာ့လည္း ဘယ္ကားသမားက စိတ္ၾကည္လင္ပါ့မလဲေနာ့။ သူ့ကိုၾကည့္ေနရင္းက
သူ့ကားနဲ့ဆြဲလာတဲ့ ကားပ်က္ဆီကို က်ြန္ေတာ့္အၾကည့္က အမွတ္မထင္ေရာက္အသြားမွာ က်ြန္ေတာ့္ပါးစပ္က " ဟာ... " ဆိုတဲ့ အသံအက်ယ္ၾကီးထြက္သြားတယ္။
     
          ဘီးေလးလံုးတပ္ထားလို့သာ ကားရယ္လို့ ေၿပာလို့ရတာ။ ကားတစီးလံုး ဘာမွရစရာမက်န္ေတာ့ဘူး။ ကားဘယ္ဘက္ၿခမ္းေရွ့တံခါးက အတြင္းထဲကို တမိုက္ေလာက္က်ြံဝင္ေနၿပီ။ စပ္စုခ်င္စိတ္နဲ့ မိုးေရေတြၾကားထဲ ကားဆီေလွ်ာက္သြားၿပီး ကားညာဘက္ၿခမ္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေနာက္ခန္းတခုလံုး ရွံဳ့တြေနတာမ်ား ၿမင္ရက္စရာမရွိဘူးဗ်ာ။
က်ြန္ေတာ့္ေနာက္နားကကပ္လိုက္လာတဲ့ ဘၾကီး(က်ြန္ေတာ္တို့က ဦးလွမင္းကို ဘၾကီးလို့ပဲေခၚၾကတယ္) က " ေဟ့ေကာင္..
ေမာင္ေဝ..ကားထဲကိုလာၾကည့္ဦး " လို့ေခၚတာနဲ့ က်ြန္ေတာ္သြားၾကည့္မိလိုက္တယ္။ ေသာက္က်ိဳးနည္းဗ်ာ..ကားထဲမွာ
ေၿခာက္ကပ္ေနတဲ့ေသြးစေတြ မနည္းမေနာပဲ။ မွန္ေတြကြဲေနလို့ မိုးေရမဝင္ေအာင္ကာထားတဲ့ ပလတ္စတစ္အၾကည္ေတြၾကားကေန ကားအရွိန္ေၾကာင့္ ေလတိုးၿပီးဝင္လာတဲ့ေရေတြေၾကာင့္  ေသြးစတခ်ိဳ့ ေၿခာက္ေနရာေန
အစိုဓာတ္ေပါက္လာလို့လားေတာ့မသိဘူး။ က်ြန္ေတာ့္ႏွာေခါင္းထဲမွာ ေသြးညွီနံ့ရလိုက္သလိုပဲ။ အဲ့ဒီအနံ့ေၾကာင့္ပဲထင္ပါတယ္။
က်ြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ဝမ္းနည္းသလိုလို ၊ အားငယ္သလိုလိုေတာင္ၿဖစ္သြားတယ္။ ၿမင္မေကာင္းေလာက္ေအာင္ ကားထဲမွာ ေသြးေတြေပေနတာမ်ား ကားေခါင္မိုး အတြင္းထဲမွာေတာင္ ေသြးစေသြးနေတြေပေနတဲ့အထိဗ်ာ။ ကားၾကမ္းၿပင္ေပၚမွာလည္း ကေလးကစားစရာအရုပ္ေလးတခ်ိဳ့ရယ္၊ မေလးလူမ်ိဳးေတြ ေဆာင္းေလ့ေဆာင္းထရွိတဲ့ songkok လို့ေခၚတဲ့ သူတို့ရိုးရာဦးထုပ္ေလးတလံုးရယ္၊ ၿပီးေတာ့ မိန္းမစီးေဒါက္ၿမင့္ဖိနပ္ေလးတရံရယ္၊ ေနာက္ၿပီး အလွၿပင္ပစၥည္းနဲ့ စီဒီသီခ်င္းေခြေတြ ေသြးအလိမ္းလိမ္းနဲ့ၿပန့္ၾကဲေနတာ။ ဒီေလာက္အေၿခအေနနဲ့ဆုိရင္ေတာ့ အနည္းဆံုးကားေမာင္းတဲ့လူကေတာ့
အသက္မရွင္ႏိုင္ေလာက္ဘူး။ ကားေလးကိုလည္း အေတာ္ႏွေမ်ာမိတယ္ဗ်ာ။ ေငြမွင္ေရာင္ Honda CR-V  ၂၀၀၆ ေမာ္ဒယ္လ္ ကားဆိုေတာ့ ကာလေပါက္ေစ်းနဲ့တြက္ရင္ အေတာ္ေလးေတာ့ တန္ဖိုးရွိမွာဗ်။ ကားထဲမွာအာရံုေရာက္ေနမိတဲ့ က်ြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ
မာလက်င္ရဲ့ အသံၿဗဲၾကီးၾကားေတာ့မွ သတိၿပန္ဝင္လာတယ္။ မာလက်င္ေအာ္ေၿပာေနတဲ့မေလးစကားကို ၿမန္မာလိုၿပန္ေၿပာရရင္ေတာ့ .... " အဘားဘား ... ဒီေန့ေနာ္ မာလက်င္ အမ်ားၾကီးကံမေကာင္းဘူး။ မိုးမိမွာေၾကာက္လို့
သံုးနာရီမွာေနာ္ ရံုးကေန ကားေမာင္းလာဒယ္..လမ္းမွာေနာ္ ပူဒူး(Pudu) ေရာက္ေတာ့ ဘီးေပါက္ဒယ္..။ ဘီးၿဖဳတ္လဲေနတုန္းေနာ္မိုးအားၾကီးရြာဒယ္.. ေလးနာရီေက်ာ္မွ ဘီးတပ္လို့ၿပီးဒယ္..မာလက်င္ေနာ္..ကားဆက္ေမာင္းလာဒယ္.. Leisure mall(က်ြန္ေတာ္တို့ေနတဲ့နားမွာရွိတဲ့ ကုန္တိုက္) ေရာက္ေတာ့ ေရွ့ဘီးေနာ္ ထပ္ေပါက္ဒယ္...မာလက်င္ေနာ္..ဘီးမရွိေတာ့ဘူးေနာ္ ရံုးကိုဖုန္းဆက္ဒယ္ေနာ္
ရံုးကကားနဲ့ ဘီးလာလဲေပးဒယ္ေနာ္...အခုဘီးတပ္ၿပီးလို့ ေမာင္းလာဒယ္ေနာ္..မာလက်င္တကိုယ္လံုး ေရေတြအမ်ားၾကီး စိုဒယ္ေနာ္.. " { သူေၿပာတဲ့စကားကို ဘာသာၿပန္ရတာ လူေတာင္ လွ်ာလိပ္ခ်င္လာဒယ္ :P}

ေနာက္ထပ္သူဆက္ေၿပာတဲ့စကားတခြန္းေၾကာင့္ က်ြန္ေတာ့္စိတ္မွာ တမ်ိဳးၿဖစ္သြားတယ္။ သူေၿပာတာက သူမ်က္စိမေကာင္းေတာ့ဘူးထင္တယ္တဲ့။ ကားေမာင္းလာရင္းနဲ့ ကားေနာက္ၾကည့္မွန္ကေန ၾကည့္တာ သူဆြဲလာတဲ့ကားမွာ
အရိပ္မည္းမည္းေတြ ၿမင္ရတယ္တဲ့။ မနက္ဖန္ အလုပ္ပိတ္ရင္ေတာ့ သူ့မ်က္စိကို ဆရာဝန္နဲ့ၿပဖို့ ေဆးခန္းသြားမယ္တဲ့။
က်ြန္ေတာ္စိတ္ထဲထင္ေနတာ မဟုတ္ပါေစနဲ့ပဲ ဆုေတာင္းလိုက္မိတယ္။ က်ြန္ေတာ္တို့လည္း ဝပ္ေရွာ့ပိတ္ခ်ိန္နီးေနၿပီဆိုေတာ့
ပစၥည္းေတြ သိမ္းစရာရွိတာသိမ္းၿပီး အဲ့ဒီဟြန္ဒါတိုက္ကားကို ဝပ္ေရွာ့ထဲသြင္းထားဖို့ လုပ္ရေတာ့တယ္။ မနက္ဖန္အလုပ္နားရက္ဆိုေတာ့ဒီညေရာ၊ နက္ဖန္ညပါ ႏွစ္ညတိတိ အၿပင္မွာထားရင္ေတာ့ အဲ့ဒီကားလည္း နဂိုက ဘာမွမရွိသေလာက္ၿဖစ္ေနရတဲ့အထဲ သူခိုးလက္ခ်က္နဲ့ သံရည္က်ိဳစက္ထဲေရာက္သြားႏိုင္တယ္ဗ်။ ကားစက္က ႏွိဳးလို့လည္းရမွာ
မဟုတ္ေတာ့ လူအင္အားနဲ့တြန္းၿပီး အထဲသြင္းရေအာင္လို့ က်န္တဲ့လူေတြကိုလွမ္းေခၚဖို့ ၾကည့္လိုက္မိခ်ိန္မွာ ဟိုဖိုးခြားဆိုတဲ့ ခ်ာတိတ္က ကားကိုၾကည့္ေနတဲ့အၾကည့္က တမ်ိဳးၾကီးရယ္။ ဒီေကာင္ေလး ကားကို မၿမင္ဘူးတာလည္း မဟုတ္ဘူး။
သူၾကည့္ေနတဲ့ပံုစံက မသကၤာစရာတခုခုေတြ့လို့ၾကည့္ေနသလိုလို၊ စိတ္ထဲမွာ မေက်နပ္မွဳတခုခုရွိလို့ ၾကည့္ေနတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳး။
ကားပ်က္ကို အားလံုးဝိုင္းတြန္းၿပီးတာနဲ့ ဝပ္ေရွာ့တံခါးေတြပိတ္၊ မီးေတြ ပိတ္ၿပီး ေသခ်ာေအာင္ေနာက္တေခါက္ထပ္စစ္ၿပီးမွ က်ြန္ေတာ္တို့ေနတဲ့ အေပၚထပ္ကို ၿပန္တက္လာၾကတယ္။

   ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

                                                        အဲ့မွာ ...စေတြ့ၾကတာ

          က်ြန္ေတာ္တို့(၅) ေယာက္ေနတဲ့အထပ္ကိုေရာက္ေတာ့ စေနညေတြရဲ့ၿပဳၿမဲတမ္းထံုးစံအတိုင္း ကိုယ့္ဂ်ဴတီနဲ့ကိုယ္ ဟင္းခ်က္တဲ့လူကခ်က္၊ အိမ္သန့္ရွင္းေရးလုပ္တဲ့လူက လုပ္နဲ့ဆိုေတာ့ ကားအေၾကာင္းကိုလည္း ေခါင္းထဲမထည့္ၿဖစ္လိုက္ဘူး။
ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ၿဖစ္သြားတယ္။ အဲ တေအာင့္ေလာက္ေနေတာ့ က်ြန္ေတာ့္အစ္ကို ကိုၿဖိဳး အၿပင္ကိုခဏသြားရဖို့ အေၾကာင္း
ေပၚလာတယ္။ ဒီလိုစေနညေတြဆို ကဂ်န္း(Kajang)၊ ပူခ်ဳန္း(Puchong) နဲ့ ဒမန္ဆာရာ (Damansara) မွာရွိတဲ့ က်ြန္ေတာ္တို့ရဲ့
ေဆြမ်ိဳးေတြ၊ အသိအက်ြမ္းေတြ က်ြန္ေတာ္တို့အိမ္မွာညလာအိပ္တတ္တယ္။ ေယာက်္ားသားေတြပဲ လာလည္တာဆိုေတာ့လည္း
အေသာက္အစားေတာ့ မပါပဲေနပါ့မလား။ အိမ္မွာကုန္ေနတာေၾကာင့္ စတိုးဆိုင္သြားၿပီး ဝယ္ဖို့ သူ့ကို ဘၾကီးက ခိုင္းလိုက္တာ။
က်ြန္ေတာ့္အစ္ကိုေအာက္ထပ္တံခါးေသာ့ယူဆင္းသြားၿပီး ဘာမွမၾကာဘူး ၿပန္ေရာက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘၾကီးကို " ဘၾကီး ဝပ္ေရွာ့ထဲက ဧည့္သည္ထိုင္တဲ့အခန္းမီးပိတ္ဖို့ေမ့က်န္ခဲ့တာလား?? " ဆိုၿပီး ေမးေနတဲ့အသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။
က်ြန္ေတာ္တို့အလုပ္စဝင္ကတည္းက တံခါးေတြမီးေတြကို ဘၾကီးပဲတာဝန္ယူၿပီး အဖြင့္အပိတ္လုပ္လာတာ တခါမွ ဒါမ်ိဳး မၾကားခဲ့ရေတာ့ က်ြန္ေတာ္လည္း နည္းနည္းေတာ့ အံ့ၾသမိတာအမွန္ပဲဗ်။

          က်ြန္ေတာ့္အစ္ကိုေၿပာတာကို ဘၾကီးက သိပ္ၿပီးလက္ခံခ်င္ပံုမေပၚဘူး။ က်ြန္ေတာ္လည္း သူတို့အေခ်အတင္ေၿပာေနၾကတာကို နားေထာင္သာ ေထာင္ေနရတယ္။ ဘၾကီးအေၾကာင္းကိုလည္း က်ြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္း
သိတယ္။ ဒီလူၾကီးေလာက္ ေစ့စပ္ေသခ်ာတဲ့လူ က်ြန္ေတာ္တို့ အလုပ္မွာရွိႏိုင္ပါဦးမလား။ ေသခ်ာေစ့စပ္ၿပီး တိက်လြန္းလို့ ေသာ့ေတြ၊ ေငြေတြ အကုန္လံုးကို သူေဌးက သူ့ကိုပဲ အပ္ထားတာ။ ၿပီးေတာ့ ဝပ္ေရွာ့ထဲကေန အေပၚကိုတက္လာၾကတုန္းက ဘၾကီး လိုက္စစ္ေနတာ က်ြန္ေတာ့္မ်က္စိနဲ့ တပ္အပ္ၿမင္တယ္ဗ်ာ။ ဘၾကီးလည္း ဇေဝဇဝါၿဖစ္ၿပီး
ဝပ္ေရွာ့ေသာ့တြဲၾကီးသြားယူၿပီး ေအာက္ထပ္ကိုၿပန္ဆင္းသြားေလရဲ့။ သူၿပန္တက္လာေတာ့ က်ြန္ေတာ့္အစ္ကိုကိုေခၚၿပီး " ေမာင္ၿဖိဳး ... ဧည့္သည္ခန္းက မီးေရာ၊ အဲယားကြန္းပါ ပြင့္ေနတာကြ။ ဒီေလာက္မိုးေအးေနတဲ့ၾကားက ဘယ္သူက အဲယားကြန္းကို ဖြင့္ထားခဲ့တာလဲ မသိဘူးကြ "  ဆိုၿပီး ေၿပာေနသံၾကားတယ္။ က်ြန္ေတာ္လည္း ဘာမွဝင္မေၿပာေတာ့ဘူး။
ကိုယ္လုပ္စရာရွိတာေတြပဲ ဆက္လုပ္ေနလိုက္တယ္။ ခဏေနရင္ ဧည့္သည္ေတြကေရာက္ေတာ့မယ္။ သူတို့လာရင္ ေအာက္ဆင္းၿပီး တံခါးဖြင့္ေပးရမွာက က်ြန္ေတာ့္အလုပ္။ ဒါနဲ့ က်ြန္ေတာ္လည္း ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ေအာက္ထပ္ကို
ဆင္းလာခဲ့တယ္။ ေအာက္ထပ္တံခါးနားေရာက္ဖို့ ေလွကားတဆစ္ခ်ိဳးအလိုေရာက္ေတာ့ က်ြန္ေတာ့္ေၿခလွမ္းေတြ တံု့ခနဲ ၿဖစ္သြားတယ္။ က်ြန္ေတာ့္အနားကေန တေယာက္ေယာက္ၿဖတ္သြားသလိုမ်ိဳး က်ြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ေလလာဟပ္သြားတာဗ်။
တသက္နဲ့တကိုယ္ တခါမွ အဲ့လိုမ်ိဳး မၿဖစ္ဖူးခဲ့ဘူး။ က်ြန္ေတာ္တို့ေတြ တခုခုမ်ား ၿဖစ္ေနၾကတာလားလို့ေတာင္ စိတ္ထဲ
ေတြးလိုက္မိေသးတယ္။ က်ြန္ေတာ္ေအာက္ကို ဆက္ဆင္းလာၿပီး ေအာက္ထပ္တံခါးဖြင့္ၿပီး ဧည့္သည္ေတြကို ေစာင့္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။
ေလွခါးအတြင္းဘက္ကေနမေစာင့္ေတာ့ဘုူး။ အၿပင္ဖက္ထြက္ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ပလက္ေဖာင္းေပၚကေန ေစာင့္ေနတာ။ ဝပ္ေရွာ့တံစက္ၿမိတ္ေလးရွိေနလို့ မိုးေတာ့ မစိုပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တေနကုန္ရြာထားတဲ့ မိုးေၾကာင့္ထင္ပါတယ္။ လူက ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္နဲ့။
ညက်ရင္ေတာ့ ကစ္လို့ေကာင္းၿပီထင္ပါရဲ့ အဟီး။ က်ြန္ေတာ္ေတြးေနတုန္း က်ြန္ေတာ့္ေဘာင္းဘီအိပ္ထဲက လွဳပ္စိလွဳပ္စိၿဖစ္လာလို့
လန့္သြားတာပဲ။ ေနာက္မွ က်ြန္ေတာ့္တယ္လီဖုန္းက silent ၿဖစ္ေနလို့ တဖက္ကေန ဖုန္းေခၚေတာ့ vibration ၿဖစ္ေနတာ။
က်ြန္ေတာ္တို့အိမ္ကို ညအိပ္လာလည္တဲ့ ဧည့္သည္ေတြဆီကဖုန္းဆက္လာတာဗ်။ သူတို့ က်ြန္ေတာ္တို့လမ္းထိပ္က ကားမွတ္တိုင္ေရာက္ေနၿပီဆိုတာ လွမ္းအေၾကာင္းၾကားတာ။ က်ြန္ေတာ္လည္း သူတို့ကိုေစာင့္ေနရင္းနဲ့ နားထဲမွာ ကေလးငိုသံတခုကို ပီပီသသၾကီး ၾကားလိုက္ရတယ္။ ငိုတဲ့အသံကဗ်ာ ဘယ္လိုေၿပာရမလဲ။ က်ြန္ေတာ္လည္း ကေလးအေဖ
မၿဖစ္ေသးေတာ့ တိတိက်က်ေတာ့ ေၿပာမတတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အတင္းကို ဖ်စ္ညွစ္ၿပီး ငိုေနသလိုအသံမ်ိဳးဗ်။ လသားကေလးေလးေတြ ငိုေနတဲ့အသံမ်ိဳး။

          ေဘးပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း လူမွမရွိတာ။ ဘယ္ကေလးက လာငိုမွာတုန္းဗ်ာ။ ဒါနဲ့ တေယာက္ေယာက္မ်ား ကေလးေတြဘာေတြလာပစ္သြားသလားဆိုၿပီး အသံလာရာကို ေလ့လာၾကည့္လိုက္ေတာ့  အားပါးပါး.... အသံက က်ြန္ေတာ္တို့
ဝပ္ေရွာ့ထဲကေန ထြက္လာဗ်။ ဝပ္ေရွာ့ထဲမွာ ကေလးနဲ့တူတာဆိုလို့ အရုပ္ေတာင္မရွိတာၾကီး။ ဒါေပမယ့္ က်ြန္ေတာ္ ေၾကာက္စိတ္ေတာ့ မဝင္မိေသးဘူး။ ကေလးငိုသံကို ဖုန္းထဲမွာ ringtone လုပ္ထားၿပီး ဖုန္းေမ့က်န္ခဲ့ခ်ိန္မွာ ဖုန္းထလာတာမ်ိဳးလည္း ၿဖစ္ႏိုင္ေသးတာပဲလို့ စိတ္ထဲေတြးလိုက္မိတယ္။ က်ြန္ေတာ့္အစ္ကို ငၿဖိဳးက ခဏခဏ သူ့ဖုန္းတီးလံုးသံကို လက္ကၿမင္းၿပီးေၿပာင္းတတ္တဲ့ အက်င့္ရွိတယ္ေလ။ က်ြန္ေတာ္ေတြးလို့မွ မဆံုးေသးဘူး ။ ကေလးေတြငိုရင္ ေခ်ာ့တဲ့
" က်ြတ္က်ြတ္...က်ြတ္က်ြတ္.. " ဆိုတဲ့ အသံပါ ဝပ္ေရွာ့ထဲကေန ထပ္ၾကားလိုက္ရတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ဒါသမရိုးက်မဟုတ္ေလာက္ေတာ့ဘူးလို့ေတာ့ က်ြန္ေတာ့္အေတြးထဲဝင္လာၿပီ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ " ေဟ့ေကာင္ ေမာင္ေဝ "
 လို့ က်ြန္ေတာ့္ကို ေခၚလိုက္တဲ့ အသံၾကားလိုက္ရေတာ့ လူပါ တုန္သြားတယ္ဗ်ာ အဟုတ္။ အမွန္ကေတာ့ က်ြန္ေတာ္တို့အိမ္ကို
လာလည္တဲ့ ေလးေယာက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန လွမ္းေခၚတာဗ်။ ဒီေတာ့မွပဲ သက္ၿပင္းခ်လိုက္ႏိုင္တယ္။ ဟိုေလးေယာက္ က်ြန္ေတာ္ရပ္ေနတဲ့နား ေရာက္လာေတာ့ တေယာက္က က်ြန္ေတာ့္ကို ေမးတယ္။ " ေဟ့ေကာင္ မင္းေနာက္မွာ ရပ္ေနတဲ့
မေလးမက ဘယ္ကလဲ။ မင္း မေလးမေတြနဲ့ ဇယားသြားမရွဳပ္နဲ့ေနာ္...။ ေသာက္ၿပႆနာ ၾကီးကုန္မယ္ " တဲ့။
က်ြန္ေတာ္ေအာက္ဆင္းလာကတည္းက လူဆိုလို့ အနီးအနားမွာ တေယာက္မွ မရွိပါဘူးဗ်ာ။ စိတ္ထဲကေတာ့ က်ြန္ေတာ္သိႏွင့္ေနၿပီ။ တခုခုေတာ့ မွားေနၿပီဆိုတာကို။ ဟိုလူေလးေယာက္လံုးကလည္း တကယ္ အတည္ေပါက္နဲ့ ေၿပာေနတယ္ဗ်ာ။ က်ြန္ေတာ့္ကို ဝိုင္းၾကပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ တၿခားသံုးေယာက္ကို မယံုခ်င္ေပမယ့္ သူတို့ေလးေယာက္ထဲမွာ က်ြန္ေတာ့္အစ္မေယာက်္ား ကိုထက္ပိုင္ကိုေတာ့ က်ြန္ေတာ္လံုးဝယံုတယ္။ ဒီလူက ဘယ္သူ့ကိုမွ
စတတ္ ေနာက္တတ္တဲ့လူမဟုတ္ဘူး။ သူလည္း သူမ်ားကို မေနာက္ေၿပာင္တတ္သလို သူ့ကို ေနာက္ရင္လည္း လံုးဝသည္းခံတဲ့ အစားမဟုတ္ဘူး။ က်ြန္ေတာ္လည္း သူတို့စကားကို သံေယာင္လိုက္ၿပီး " ေၾသာ္... ေနာက္ဖက္စက္ရံုမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ မေလးမပါ။ မိုးရြာေနလို့ မိုးခိုေနတာ " လို့ လိမ္ေၿပာလိုက္ၿပီး တံခါးဖြင့္ၿပီး သူတို့ေလးေယာက္နဲ့အတူ အိမ္ေပၚတက္လာခဲ့ေတာ့တာပဲ။


@@@@@@@@@@@@@@@    ပြဲပ်က္ေလေသာ....ည  @@@@@@@@@@@@@@@@@
 
    က်ြန္ေတာ္နဲ့ ဧည့္သည္ေလးေယာက္ အိမ္ေပၚထပ္ကိုေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ြန္ေတာ္တို့အိပ္ခန္းအၿပင္မွာရွိတဲ့ ထမင္းစားပြဲမွာ အကုန္အဆင္သင့္ၿဖစ္ေနၿပီ။ ပုလင္းကေတာ့ မပါလို့ရမလားဗ်။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ တရားလာနာၾကတဲ့သူေတြမွ မဟုတ္ပဲ။ သိပ္ေတာ့မမ်ားပါဘူးရယ္။ အိမ္ရွင္ၿဖစ္သူ က်ြန္ေတာ္တို့ဝယ္ထားႏွင့္တဲ့ ပုလင္းက တစ္လံုး၊ ဧည့္သည္ေတြ ယူလာၾကတဲ့ ပုလင္းက ႏွစ္လံုး ေပါင္းသံုးလံုး။ ဒါေတာင္ ဘီယာပုလင္းေတြကို ထည့္မတြက္ေသးဘူး။ အဲ.. ဝိုင္းၾကမယ္ဆိုၿပီး လူစုေတာ့
ဘၾကီးက သူဒီေန့ မေသာက္ေတာ့ဘူးဆုိပဲ။ ခါတိုင္း စေနညေတြဆိုရင္ ဘၾကီးဦးလွမင္းက အရက္ၿပင္းကို မေသာက္ေပမယ့္
အသက္ၾကီးလာေတာ့ အေညာင္းအညာေၿပၿပီး ဝမ္းေပ်ာ့ေအာင္ဆိုၿပီး Guinness Stout ပုလင္းၾကီး တလံုးေတာ့ ပံုမွန္မွီဝဲေလ့ရွိတယ္ဗ်။ ဒီေန့မွ သူကလည္း ဘာစိတ္ကူးေပါက္ၿပီး မေသာက္ေတာ့တယ္မသိဘူး။ ဘၾကီးက အသက္အရမ္းမၾကီးေသးေပမယ့္ ဘုရားတရားအလုပ္ကိုေတာ့ က်ြန္ေတာ္တို့လူငယ္ေတြနဲ့ယွဥ္လိုက္ရင္ အေတာ့္ကို ဖိဖိစီးစီး လုပ္တဲ့လူဗ်။ ဒီေန့ေတာင္မွ မိုးမရြာရင္ ခ်ရပ္စ္၊ အလန္ဂ်ာရာ (Alam Jaya, Cheras) မွာ ရွိတဲ့ သူ့သားဆီ ညသြားအိပ္ၿပီး
နက္ဖန္က်ရင္ အဲ့မွာရွိတဲ့ ဗမာဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း ညပိုင္းတရားပြဲမွာတရားနာဖို့ ဟိုမွာညအိပ္ၿပီး တနလၤာမနက္မွ ၿပန္လာမွာ။ ဒီေန့က်မွ မိုးကလည္းေတာ္ေတာ္နဲ့ မတိတ္လို့ သူလည္း အိမ္မွာပဲ ဘုရားရွိခိုး၊ ပုတီးစိပ္ၿပီး အိပ္ယာေစာေစာဝင္သြားေလရဲ့။
ဟုိအေကာင္ ဖိုးခြားကေတာ့ သူက်ြန္ေတာ္တို့ဆီေရာက္ကတည္းကစလို့ တခါမွ အရက္လည္းတိုက္လို့မရ၊ ဘီယာလည္း တိုက္မရတဲ့ေကာင္မို့ သူ့ကိုက်ြန္ေတာ္တို့ ေခၚလည္း မေခၚၾကေတာ့ဘူး။ သူလည္း သူ့ဘာသူတေယာက္တည္း ဂစ္တာထိုင္တီးေနတာေလ။ သူေၿပာဖူးတာေတာ့ သူအရက္ေသာက္လို့ မရဘူးတဲ့။
သူ့ကိုယ္မွာထိုးထားတဲ့ ေဆးေတြက သူအရက္ေသာက္မိရင္လူကို ဒုကၡၿပန္ေပးႏိုင္တယ္ဆိုပဲဗ်။  ဘာေဆးေတြထိုးထားတာလဲေတာ့ က်ြန္ေတာ္လည္း မေမးၾကည့္မိဘူး။ က်ြန္ေတာ္တို့ရဲ့ ပေရာ္ဖက္ဆာေဒါက္တာမသိဘူး ေမာင္ကံမကေတာ့ ကိုၾကီးေက်ာ္တို့နဲ့ နယ္ခ်င္းဆက္ေနတဲ့ ပခုကၠဴနယ္သားမုိ့ထင္ပါ့။ လက္ကသြက္မွသြက္။ က်န္တဲ့ေနရာမွာသာ ေလးတိေလးကန္နဲ့။ အရက္နဲ့ပတ္သက္လာရင္ေတာ့ သြက္ခ်က္က လက္ကုန္။အဲ...ေသာက္ၿပီးရင္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ သူ့အိပ္ယာသူၿပန္အိပ္တတ္တဲ့ အေကာင္မဟုတ္ဘူး။ အရက္ဝိုင္းေဘးနားမွာတင္ ဒူးေပၚေပါင္ေပၚ၊ဟိုလန္ဒီလန္နဲ့ စက္ေတာ္ေခၚတဲ့ေကာင္။
ခုလည္း ပထမဆံုးပုလင္းေဖာက္တာနဲ့ သူ့လက္က အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။က်ြန္ေတာ့္အစ္ကို ငၿဖိဳးလည္း ကံမနဲ့အၿပိဳင္ နင္လားငါလား ကစ္ေနတာ။ အဲ့ဒီညက မိုးလည္း အေတာ္ေအးေနလို့ ထင္ပါတယ္။အရက္ေသာက္ရတာ အေတာ္မိုက္တယ္။ ဘၾကီး ခ်က္ထားတဲ့ ဝက္သားကိုၾကက္သြန္နီေတြနဲ့ အခ်ိဳခ်က္တဲ့ဟင္းရယ္၊ ခ်ဥ္ေပါင္နဲ့ ငါးကို အရည္ေသာက္ခ်ဥ္ဟင္းခ်က္ထားတဲ့ဟင္းရယ္ ငါးပိရည္တို့စရာရယ္ကလည္း ရွိေနေတာ့ အရက္ေသာက္လို့ေရခ်ိန္ကိုက္ကုန္တဲ့လူေတြလည္း ထမင္းစားတဲ့လူက စားၿပီးကုန္ၿပီ။

          ည(၈)နာရီကတည္းက စလိုက္ၾကတဲ့ က်ြန္ေတာ္တို့ရဲ့ အရက္ဝိုင္းက ည(၁)နာရီခြဲေလာက္ထိ အရွိန္မသတ္ႏိုင္ေသးဘူး။
ခါတိုင္းမိုးမရြာတဲ့ စေနညေတြဆိုရင္ က်ြန္ေတာ္တို့ တိုက္ခန္းတြဲရဲ့မ်က္ႏွားခ်င္ဆိုင္မွာ တရုတ္စားေသာက္ဆိုင္တန္းၾကီးက
ည(အဲေလ) မနက္သံုးနာရီဝန္းက်င္မွ လူကုန္ဆိုင္ပိတ္ အိမ္ၿပန္ၾကတာ။ ေနာက္ေန့ဆန္းေဒးမွာ အလုပ္ပိတ္ေတာ့ နားနားေနေန ေဘာလံုးပြဲၾကည့္ရင္း၊ ဘီယာေသာက္၊ စကားေၿပာတဲ့လူေတြနဲ့ဆိုေတာ့ ကားတဝီဝီ၊ လူတစီစီရယ္။
အ့ဲဆိုင္ကလည္း ဒီေန့က်မွ မိုးကဆက္တို္က္ရြာေနေတာ့ ေစာေစာသိမ္းသြားတယ္။ က်ြန္ေတာ္တို့လမ္းမွာက အဲ့ဒီဆိုင္ၾကီး
ရွိေနလို့ လူသြားလူလာရွိတာ။ အဲ့ဆိုင္ပိတ္တဲ့ေန့ဆိုရင္ ေန့ခင္းပိုင္းေတာင္ လူသြားလူလာ၊ ကားသြားကားလာ သိပ္မရွိခ်င္ဘူးဗ်။


         က်ြန္ေတာ္လည္း အရက္ေလး တပက္ႏွစ္ပက္ဝင္လာေတာ့ ညဦးပိုင္းမွာ ၾကံဳထားတာေတြကို ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ၿဖစ္သြားတယ္။ အခ်ိန္ကလည္း ႏွစ္ခ်က္တီးေက်ာ္ၿပီ။ အရက္ဝိုင္းမွာ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းၿဖစ္ေတြေၿပာ၊ သူ့အလုပ္
ကိုယ့္အလုပ္အေၾကာင္းေတြ၊ ၿမန္မာၿပည္အေၾကာင္းေတြ ေဝဖန္ေလကန္လို့ အားရေတာ့ လူေတြက တီဗီြဘက္ကို
အာရံုၿပန္လွည့္ၾကတယ္။ TV-3 လိုင္းမွာလာေနတဲ့ ဂ်က္ကီခ်န္းကားကလည္း အေတာ္ေကာင္းေနတာကိုး။
ဇာတ္လမ္းနာမည္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဟိုေလဗ်ာ ဂ်က္ကီခ်န္း ေဟာင္ေကာင္မွာ ကားဝပ္ေရွာ့ဖြင့္ရင္းနဲ့
ၿပိဳင္ကားေမာင္းတဲ့ ဖိုက္တင္ကားဗ်။ ဇာတ္လမ္းထဲေမ်ာေနရင္းနဲ့ ဂ်က္ကီခ်န္းေနတဲ့ ကြန္တိန္နာၾကီးကို လူဆိုးေတြကရိန္းနဲ့
ဆြဲေၿမွာက္တဲ့ အခန္းေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ြန္ေတာ့္ေယာက္ဖကိုထက္ပိုင္က အခန္းတံခါးဝကို မၾကာမၾကာ လွမ္းလွမ္းၿပီး
ၾကည့္ေနတာကို က်ြန္ေတာ္သတိထားမိလိုက္တယ္။ ဟိုေကာင္ဖိုးခြားလည္း ရုတ္တရက္ သူထိုင္ေနတဲ့ေနရာကေန
ထလာၿပီး " ေတာက္ " ဆိုၿပီး တက္ေခါက္လိုက္တယ္။ ေတာ္ေတာ္အသံက်ယ္တယ္ဗ်။
က်ြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ကိုထက္ပိုင္နဲ့ ဖိုးခြား တခုခု ၿငိၾကေတာ့မလားဆိုၿပီး ထင္မိတာ။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ သူ့အကန့္နဲ့ ကိုထက္ပိုင္အကန့္နဲ့က တလိုင္းစီ ။ ဘာမွ ဆိုင္တာမွမဟုတ္ပဲ။ က်ြန္ေတာ္အူလည္လည္ၿဖစ္ေနတုန္း ကိုထက္ပိုင္က ကြ်န္ေတာ့္ကို
" ေမာင္ေဝ...မင္းတို့အလုပ္ထဲမွာ တၿခားဘယ္သူေနေသးလဲ ??? " လို့ ေမးေရာ။ က်ြန္ေတာ္လည္း နည္းနည္းေတာ့
သေဘာေပါက္သြားၿပီ။ ၿပႆနာေတာ့ လာၿပန္ၿပီဟ လို့ပဲ စိတ္ထဲေတြးလိုက္မိတယ္။ ကိုထက္ပိုင္အေမးကို က်ြန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္း
ၿပန္မေၿဖပဲနဲ့ " ဘာလို့လဲ အစ္ကို " ဆိုၿပီး သူ့ကိုၿပန္ေမးေတာ့ ....  " ငါပဲမူးေနလို့လား မသိပါဘူးကြာ။ မင္းတို့ အေရွ့မွန္တံခါးမွာ ရပ္ၿပီး ငါတို့ဘက္ကို လူတေယာက္ခဏခဏ လာၾကည့္ေနတယ္ဟ " လို့ ၿပန္ေၿဖေရာ။
သူ့စကားၾကားမွ က်ြန္ေတာ့္မွာ မူးေနတဲ့အရွိန္ေလး ဘယ္ေပ်ာက္လို့ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး။
က်ြန္ေတာ့္အကို ငၿဖိဳးကလည္း မေၿပာမဆိုနဲ့ တီဗြီရီမုကိုေကာက္ကိုင္ၿပီး တီဗြီအသံကို တိုးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ့လက္ညွိဳးကို ပါးစပ္ေရွ့မွာေထာင္ၿပၿပီး တိုးတိုးေနဆိုတဲ့ သေကၤတလုပ္ၿပတယ္။ အဲ့ဒါကို ကိုထက္ပိုင္နဲ့တူတူ အလုပ္လုပ္တဲ့ ေက်ာ္လင္းဟန္ဆိုတဲ့
ငနဲက ဘာထင္တယ္မသိပါဘူး။ လွ်ာေလးအာေလးနဲ့ အကိုၿဖိဳး ရွဴရွဴေပါက္ခ်င္ေနရင္လည္း သြားေပါက္ေလ။
ခြင့္ေတာင္းစရာမလိုပါဘူး .ဆိုၿပီး ေနာက္ေရာ။ အဲ့ေကာင္အက်င့္က မူးလာရင္ ဟိုလူ့ကိုစ ဒီလူ့ကိုစ အရမ္းဝါသနာပါတာ။
ငၿဖိဳးက ေက်ာ္လင္းဟန္ကို " ေဟ့ေကာင္ တိတ္တိတ္ေန။ မင္းအသံမၾကားဘူးလား။ ေသခ်ာနားေထာင္ၾကည့္ " ဆိုၿပီးေၿပာေတာ့မွ က်ြန္ေတာ္တို့ တဝိုင္းလံုး ဘာသံမွ မထြက္လာေတာ့ပဲ တိတ္သြားေတာ့တယ္။

           ငၿဖိဳးတေယာက္တည္း မူးေနလို့ၾကားတယ္ဆိုလည္း ထားေတာ့။ ခုက အကုန္လံုးၾကားတယ္ဆိုေတာ့ အကုန္လံုးမူးေနလို့လား။ ဒါလည္း မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဟိုေကာင္ဖိုးခြားက မေသာက္မွ မေသာက္ထားတာ။
ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီေၿခသံကို သူလည္းၾကားတယ္တဲ့။ က်ြန္ေတာ္လည္း ၾကားတယ္။ ကိုထက္ပိုင္လည္း ၾကားတယ္။
က်န္တဲ့လူေတြလည္း အကုန္ၾကားတယ္။ မၾကားတာဆိုလို့ ကံမတေယာက္တည္း ရွိမွာ။ သူက အရက္ဝိုင္းမွာ
ေမွာက္ေနၿပီေလ။ ေၿခသံက က်ြန္ေတာ္တို့တိုက္ေအာက္ထပ္ ေလွခါးကေန အေပၚကို တလွမ္းခ်င္းလာေနတဲ့ အသံ။
တေဒါက္ေဒါက္နဲ့ ၾကားေနရတဲ့အသံက ေရက်သံမဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုေတာ့ က်ြန္ေတာ္က်ိန္ေၿပာရဲတယ္။
က်ြန္ေတာ္တို့ၾကားေနရတဲ့အသံက တၿဖည္းၿဖည္းနဲ့ ပိုနီးလာသလိုမ်ိဳး ပီပီသသၾကားလာရတယ္။
အသံက က်ြန္ေတာ္တို့ အခန္းတံခါးဝမွာ ေပ်ာက္သြားတယ္ဗ်။ လူက ညေနကတည္းက စိတ္ကစႏိုးစေနာင့္ၿဖစ္ေနရတဲ့ၾကားထဲ
ခုလို မူးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အာရံုလာေနာက္ေနေတာ့ အေတာ္ေလး ေၾကာက္စိတ္ေတြေပ်ာက္ၿပီး ေဒါသစိတ္ဖက္ကို
ေရာက္လာၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္တေယာက္တည္းမဟုတ္ပဲ အေဖာ္အေပါင္းနဲ့ဆိုေတာ့ ပိုဆိုးတယ္။ က်ြန္ေတာ္တို့လူစုရဲ့
မ်က္လံုးအၾကည့္ေတြက တံခါးမွာပဲ ေရာက္ေနၾကတာ။ သရဲဆိုလည္း ဟုတ္ေသာ္ရွိမဟုတ္ေသာ္ရွိ ဝိုင္းဗ်င္းမွာ။
သရဲမဟုတ္ပဲ သူခိုးဆိုရင္ေတာ့ ပိုဆိုးၿပီသာမွတ္။ လူကေတာ္ေတာ္တင္းလာၿပီ။ ေသာက္ေကာင္းၿခင္းမေသာက္ရ။
ေတာ္ကီပစ္ေကာင္းၿခင္း မပစ္ရနဲ့ ေတာ္ေတာ္အလုပ္လာရွဳပ္ေနတာ။ အခန္းတံခါးက သစ္သားမွာ မွန္တပ္ထားတဲ့ တံခါးဗ်။
တံခါးေရွ့မွာလည္း သံပန္းတံခါး တထပ္ခံထားေသးတယ္။ ေလွကားမွာ မီးထြန္းထားေတာ့ ေလွကားမီးေရာင္ေၾကာင့္
တံခါးနားတေယာက္ေယာက္ရွိေနရင္ အရိပ္ထင္ေနမွာေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ေပါ့။ က်ြန္ေတာ္တို့ တံခါးဆီအာရံုစိုက္ေနတုန္းမွာပဲ
မွန္တံခါးမွာ မိန္းမအရိပ္တခုေတြ့လိုက္ရတယ္။ က်ြန္ေတာ္တို့လူအုပ္ထဲကေန အရင္ဆံုး ဝုန္းကနဲထၿပီး နံရံမွာေထာင္ထားတဲ့
တံၿမက္စည္းကို ေၿပးယူတာက ဖိုးခြား။ သူ့ေနာက္ကကပ္လ်က္ ေၿပးလိုက္သြားတာက က်ြန္ေတာ့္အစ္ကို၊ က်ြန္ေတာ့္အကုိေနာက္ကေန ကိုထက္ပိုင္နဲ့ ေက်ာ္လင္းဟန္ကတတြဲ၊ ၿပီးေတာ့မွ ေနာက္ထပ္ ဦးလွမင္းရဲ့ အမ်ိဳး ညီညီ၊ အဲ့ဒီေနာက္ကမွ က်ြန္ေတာ္။ က်ြန္ေတာ္က ေနာက္ဆံုးပိတ္ အဟီး။ ထြက္ေၿပးတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ အဲ့ဒီအရိပ္ၿမင္လိုက္ရတဲ့ တံခါးကိုဖြင့္ၿပီး ေလွကားအတိုင္း ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလိုက္ၾကတာ။ကံမနဲ့ ေနာက္တေကာင္ကေတာ့ အရက္တန္ခိုးနဲ့ ေလာကၾကီးကို ဥေပကၡာၿပဳေနလိုက္တာ ေနာက္ေန့မနက္လင္းမွ က်ြန္ေတာ္တို့ေတြ ဘာၿဖစ္မွန္းသိၾကတယ္။
လူေတြတအုပ္တမၾကီးနဲ့ ဘာမွန္းညာမွန္းကြဲကြဲၿပားၿပားမသိတာၾကီးတခုေနာက္ကို ၿပံဳလိုက္ရတာ က်ြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ
နည္းနည္းေတာင္ ေပ်ာ္လာသလိုလိုပဲ။ ေပ်ာ္ခ်င္လာတဲ့ အေပ်ာ္ေလးေတြက ခဏေနေတာ့ ေပ်ာက္သြားပါေလေရာ။
ဘာေၾကာင့္လို့ထင္လဲ။ က်ြန္ေတာ္တို့လူစု ေလွကားကဆင္းလာၾကတာ ေအာက္ထပ္တံခါးနားကိုေရာက္ဖို့ ေလွကားႏွစ္ဆစ္ခ်ိဳး
က်န္ေနေသးတယ္။ ပထမတဆစ္ခ်ိဳး ေကြ့ေနရာမွာဝပ္ေရွာ့ထဲကိုဆင္းတဲ့တံခါးေပါက္ရွိတယ္။ သစ္သားတံခါးေနာ္။
အလုပ္ဆင္းအလုပ္ၿပန္ခ်ိန္ကလြဲလို့ တၿခားဘယ္အခ်ိန္ၿဖစ္ၿဖစ္ အၿမဲတမ္း lock ခ်ၿပီးပိတ္ထားတဲ့တံခါး။ မေလးစကားနဲ့ baju kurung လို့ေခၚတဲ့ မေလးရိုးရာအမ်ိဳးသမီးဝတ္စံုဝတ္ထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ အဲ့ဒီတံခါးထဲကို တိုးဝင္သြားတယ္။
က်ြန္ေတာ္တေယာက္တည္း ၿမင္တာမဟုတ္ဘူး။ က်ြန္ေတာ္ေရွ့ကေန အရင္ဆင္းလာတဲ့ ေလးေယာက္လည္း ၿမင္တယ္။
အကုန္လံုး ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္မ်က္ႏွာေပးေတြနဲ့ တံခါးကို ေငးၾကည့္ေနၾကတာ။

     ေငါင္ေတာင္ေတာင္နဲ့ တံခါးကိုရပ္ၾကည့္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာသြားမွ ေရွ့ဆံုးမွာေရာက္ေနတဲ့ ဖိုးခြားက က်ြန္ေတာ့္အစ္ကိုကို "ေယာက္ဖ...ငါ...ေသာ့သြားယူမယ္။ ေအာက္ထပ္ဆင္းၾကည့္မယ္ကြ " ဆိုၿပီး ေၿပာေရာ။
သူ့စကားလည္းဆံုးေရာ က်ြန္ေတာ့္ေနာက္ကေန " ငါ ဒီမွာယူလာၿပီ " ဆိုတဲ့ အသံၾကီး ၾကားလိုက္ရတာ လန့္သြားတာပဲဗ်ာ။
ကပ်ာကယာေနာက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့မွ ဘၾကီးဦးလွမင္း ဘယ္အခ်ိန္တုန္းကတည္းက ေရာက္ေနမွန္းေတာင္ မသိပါဘူး။
အသံမေပး ဘာမေပးနဲ့ဗ်ာ။ " မင္းတို့ေကာင္ေတြ ဝုန္းဒိုင္းၾကဲၿပီးေအာက္ဆင္းသြားၾကလို့ ဘာၿဖစ္တာလဲဆိုၿပီး ငါလိုက္လာတာ " တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဆက္ေၿပာေသးတယ္။ လူငယ္ေတြမို့လို့ အလုပ္နားခ်ိန္မွာ အရက္ေသာက္တာကို ငါဘာမွ
မေၿပာဘူး။ အခုလို ဆူဆူညံညံေတာ့ မလုပ္ၾကနဲ့။ ကိုယ့္တိုင္းကိုယ့္ၿပည္မဟုတ္ဘူး တဲ့။ က်ြန္ေတာ့္အကိုက ဝင္ေၿပာပါေလေရာ... ဘၾကီး က်ြန္ေတာ္တို့ ေသာက္တာေတာ့ ဟုတ္တယ္။ ဒီမွာ ဖိုးခြား တခြက္မေၿပာနဲ့ ။ တစက္ေတာင္မွ အရက္မေသာက္တဲ့ေကာင္။ ဘာေတြၿဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သူ့ကိုေမးၾကည့္ ဆိုၿပီးေတာ့။
ဒီေတာ့မွ ေတမိဖိုးခြားက ဘၾကီး .. အေပၚမွာ ငါတို့ရွိေနတုန္း ေကာင္မတေကာင္ငါတို့နားကို လာၾကည့္တယ္။
ညေနတုန္းက ဆြဲလာတဲ့ ကားနဲ့ လိုက္လာတဲ့ ေကာင္မေလ ဆုိၿပီး လွမ္းေၿပာေတာ့တာပဲ။ ဘၾကီးလည္း သူေၿပာေတာ့မွ
အေတာ္ေလးနားရွဳပ္သြားတယ္ထင္ပါတယ္။ ဟမ္ ... ဘယ္ကေကာင္မကို မင္းတို့ ေခၚလာၾကတာလဲ။ ေဟ့ေကာင္ေတြ
မင္းတို့ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ့ ေအကိုက္ေသကုန္မယ္ေနာ္ တဲ့။ သူေၿပာမွပဲ လူက ေသခ်င္စိတ္ေပါက္လာတယ္။
ဖိုးခြားေၿပာတာကို ဘၾကီးနားမရွင္းေတာ့့ က်ြန္ေတာ္တို့ေတြ အရက္ေသာက္ၿပီးေတာ့ ေပါက္ကရလုပ္ရေအာင္လို့ မေကာင္းတာလုပ္စားတဲ့ ဟိုေကာင္မေလးအိမ္ေပၚေခၚထားတယ္ ထင္သြားတာေနမွာေပါ့။ ဒီေတာ့မွ ဖိုးခြားကဆက္ေၿပာတယ္။
ဘၾကီး ငါတို့--ာသည္မလည္း မေခၚဘူး။ အခုေရာက္လာတာလည္း လူမဟုတ္ဘူး ဆိုေတာ့မွ ဘၾကီးက မင္းတို့ မ်က္စိမွားတာလည္း ၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္မွာေပါ့။ ဒီမွာငါတို့ေနလာတာ ႏွစ္နဲ့ခ်ီေနၿပီ။ ဘာၿဖစ္ဘူးလို့လဲ။ ဘာေတြ့ဘူးၾကလို့လဲ  ဆိုၿပီး ၿပန္ေၿပာတယ္ဗ်။ သူေၿပာတာလည္း မမွားေတာ့မမွားပါဘူး။ က်ြန္ေတာ္တို့ ဒီတိုက္မွာေနတာ သံုးႏွစ္ေတာင္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။
ဘယ္တုန္းကမွ အဲ့လိုကိစၥမ်ိဳးၿဖစ္ခဲ့တာမွ မဟုတ္ပဲ။ ဒီေတာ့မွ ဖိုးခြားလည္း အေသအခ်ာဝင္ေၿပာေတာ့တယ္။

         ဘၾကီး ငါလည္း နင့္ကိုညာမေၿပာဘူး။ ကိုၿဖိဳးေတြ့တယ္ေၿပာလည္း ငါယံုခ်င္မွ ယံုမယ္။
ဘၾကီးေတြ့တယ္ေၿပာလည္း ငါယံုခ်င္မွ ယံုမယ္။ ငါ့မ်က္စိနဲ့ေတြ့မွ ငါေသခ်ာယံုတယ္။ ငါထိုးထားတဲ့ေဆးမွာ
သရဲရွိရင္ ၿမင္ရတဲ့ေဆးရွိတယ္။ ငါ ငယ္ငယ္တုန္းက မယ္ပ(ယိုးဒယားႏိုင္ငံနဲ့ ၿမန္မာနယ္စပ္နားက ၿမိဳ့ေလး၊ မဲေဆာက္နဲ့ နီးတယ္)မွာ ငါတို့ ဖထီး ထိုးေပးခဲ့တဲ့ေဆး..။ ညေနဟိုကားစုတ္ လာပို့ကတည္းက ကားေပၚမွာ ကေလးတေယာက္ရယ္၊ ေကာင္မတေယာက္ရယ္၊ အဖိုးၾကီးတေယာက္ရယ္ ပါလာတာ ငါၿမင္ေနရတယ္။
ငါေၿပာတာ နင္မယံုရင္ ဝပ္ေရွာ့ထဲဆင္းၾကည့္ၾကမယ္ ... ဆိုၿပီး ေၿပာေရာဗ်ိဳ့။ ဘၾကီးကလည္း " ေအး ဟုတ္ရင္ဟုတ္ေပါ့ကြာ မဟုတ္ရင္ေတာ့ မင္းတို့ကို နက္ဖန္ ငါထမင္းမခ်က္ေက်ြးပဲ အငတ္ထားမွာေနာ္ " ဆိုၿပီး ၿဖဲေၿခာက္တယ္။ အိမ္မွာ သူက အိုးသူၾကီးဆိုေတာ့ သူခ်က္ေက်ြးတာကိုပဲ ကြ်န္ေတာ္တို့စားတတ္တာ။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ဆိုရင္ ၾကက္ဥေတာင္ တည့္တည့္မၿပဳတ္တတ္ဘူး။ က်ြန္ေတာ့္အစ္ကိုကလည္း ဘၾကီး ေသာ့ေပး၊ က်ြန္ေတာ္တို့ ဆင္းၾကည့္မယ္ ဆိုၿပီး ဘၾကီးလက္ထဲက ေသာ့တြဲၾကီး သြားယူ တံခါးဖြင့္ၿပီး ဝပ္ေရွာ့ထဲဆင္းလာၾကေရာ။

         ဒီလိုနဲ့ က်ြန္ေတာ္တို့လူတသိုက္ဝပ္ေရွာ့ထဲေရာက္လာေရာဆိုပါေတာ့။ ဝပ္ေရွာ့ထဲမွာေတာ့ ခါတိုင္း ညလံုးေပါက္ ထြန္းထားေနက် ႏွစ္ေပမီးေခ်ာင္းတေခ်ာင္းရဲ့ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ အရမ္းေတာ့ မေမွာင္ေနပါဘူး။ ဝပ္ေရွာ့ထဲက ေနရာတိုင္းနီးပါး
ကို ေကာင္းေကာင္းၿမင္ေနရတယ္။ ဝပ္ေရွာ့ထဲမွာ ဘာေၿခရာလက္ရာမွပ်က္ေနတာမရွိပဲ ညေန က်ြန္ေတာ္တို့ ကားသြင္းၿပီး
အေပၚၿပန္တက္လာတုန္းက အတိုင္းပဲ။ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လိုက္ၾကည့္ေနရင္းၾကတုန္းမွာ ဘၾကီးက မင္းတို့ေကာင္ေတြကြာ
လူၾကီးကို အိပ္ပ်က္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္လုပ္တာပဲ....ေသာက္စရာရွိရင္ ေအးေဆးေသာက္။ မူးလာရင္လည္း
ကိုယ့္ဘာသာေအးေဆးေနၾက။ ဘယ္မလဲ မင္းတို့ေၿပာတဲ့ သရဲထီး၊ သရဲမ ဆိုၿပီး က်ြန္ေတာ္တို့ကို စိတ္မၾကည္တဲ့ ေလသံနဲ့ ေၿပာေရာ။ သူေၿပာလို့ေတာင္မဆံုးေသးဘူး။ ဟြန္ဒါကားစုတ္နားမွာရွိတဲ့ က်ြန္ေတာ္တို့ အလုပ္အားရင္
ထိုင္ေနက် ပလတ္စတစ္ခံုက ဂေလာက္ ဆိုတဲ့ အသံနဲ့ ၾကမ္းေပၚကို လဲက်ေရာ။ က်ြန္ေတာ္ကေတာ့ အေၿခအေနမဟန္ေတာ့ဘူးဆိုတာ စိတ္ထဲမွာ သိႏွင့္ေနၿပီ။ ေရွ့ကိုဆက္တိုးမယ့္အစား က်ြန္ေတာ့္ေၿခေထာက္ေတြက မသိမသာနဲ့
အေပၚထပ္ကိုၿပန္တက္မယ့္ တံခါးနားကို သြားထားႏွင့္လိုက္တယ္။ တေယာက္တည္းလည္း အေပၚထပ္ကို ၿပန္မတက္သြားရဲေတာ့ဘူး။ ကိုယ္တေယာက္တည္း ၿပန္တက္သြားကာမွ လမ္းမွာတည့္တည့္တိုးေနရင္ က်ြန္ေတာ္ပါေရာၿပီး
သရဲဘဝေရာက္သြားႏိုင္တယ္။ ထိုင္ခံုလဲက်တာကိုလည္းၿမင္ေရာ ဘၾကီးဦးလွမင္းကို ဖိုးခြားက ဘယ္လိုလဲဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ့
လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ဘၾကီးက ၾကြက္တိုးလို့ ထိုင္ခံုလဲက်တာ ၿဖစ္မွာေပါ့ကြာ၊ ေယာက်္ားေတြၿဖစ္ေနၿပီး မင္းတို့ကလည္း
ေတာေတြးေတာင္ေတြးေတြ ေလွ်ာက္ေတြးေနၾကတယ္ ဆိုၿပီး ထပ္ေၿပာေရာ။ ေက်ာမွီပလပ္စတစ္ခံုတခုလံုးလဲေအာင္
တိုက္ခ်သြားႏိုင္တဲ့ ၾကြက္သာရွိရင္ ဂရင္းနစ္မွတ္တမ္းေတာင္ ဝင္ကုန္မွာေပါ့။ ဘၾကီး က်ြန္ေတာ္တို့ေတြ ေၾကာက္မွာစိုးလို့ ေၿပာတယ္ဆိုတာေတာ့  က်ြန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ယုတၱိမတန္တဲ့ စကားကိုေတာ့
က်ြန္ေတာ္လည္း ဘယ္လက္ခံခ်င္ပါ့မလဲ။ ဘၾကီးက ဆက္ၿပီးေတာ့ လာပါကြာ ၿပန္အိပ္ၾကမယ္။ အခ်ိန္လည္း အေတာ္လင့္ေနၿပီ။ မနက္ကို ငါလည္း ငါ့သားဆီသြားရဦးမယ္။ ဘာမွအေရးမဟုတ္တာကို အေရးစိုက္မေနၾကနဲ့။
အိပ္ေရးပ်က္တယ္ကြ လို့ ေၿပာၿပီး ထပ္ေၿပာတယ္။ က်ြန္ေတာ္တို့လူငယ္ေတြအကုန္လံုး လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ မၿပႏိုင္သည့္တိုင္ေအာင္ မ်က္ၿမင္ကိုယ္ေတြ့ ၾကံဳထားၾကၿပီးသားဆိုေတာ့ ဘၾကီးစကားကိုသိပ္ေတာ့ဘဝင္မက်တာ အမွန္ပဲ။
ဒါေပမယ့္ သူ့ကိုလည္း လြန္ဆန္လို့ကမရၿပန္ဘူး။ သူက က်ြန္ေတာ္တို့အားလံုးထဲမွာ အသက္အၾကီးဆံုးကလည္းၿဖစ္ေနၿပန္၊
က်ြန္ေတာ္တို့အလုပ္မွာလည္း အုပ္ခ်ဳပ္သူၿဖစ္ေနၿပန္ေတာ့ သူ့စကားကို နားေထာင္ရံုကလြဲလို့ ဘာတတ္ႏိုင္ဦးမွာလဲ။
အားလံုးသူ့စကားအတိုင္း ၿပန္တက္ဖို့ပဲ စဥ္းစားရေတာ့တာပဲ။ ၿပန္တက္ခါနီးက်မွ ညီညီက ခဏေလးေစာင့္ၾကဦးဗ်ာ၊
က်ြန္ေတာ္အေပါ့သြားခ်င္လို့ အိမ္သာခဏဝင္လိုက္ဦးမယ္..ေဟ့လူေတြ မတက္သြားၾကနဲ့ဦးေနာ္ တဲ့။
ငၿဖိဳးလည္း စိတ္မၾကည္လို့ထင္ပါတယ္။ ခါတိုင္း ညီညီနဲ့ဆို အၿမဲလိုလို စကားေၿပာအဆင္ေခ်ာေပမယ့္ ခုက်မွ
ေ--ာက္ေရးထဲမွ မင္းကတမ်ိဳးကြာ ၿမန္ၿမန္လုပ္ ဆိုၿပီး ခပ္ေငါက္ေငါက္ လွမ္းေၿပာတယ္။ ညီညီခမ်ာလည္း
ေအးပါဟ ဆိုၿပီး ကပ်ာကယာ အိမ္သာထဲဝင္ေၿပးသြားေရာ။ သူ့ကိုေစာင့္ေနၾကရင္းနဲ့ ဟိုဟိုဒီဒီကိုလည္း မ်က္လံုးက အၿငိမ္မေနပဲ
လိုက္ၾကည့္ေနရေသးတယ္။ တေနရာရာကေန ပံုဆိုးပန္းဆိုးၾကီးနဲ့မ်ားထြက္ခ်လာေလမလားလို့ စိတ္ထဲေတြးၿပီး
ေၿပးေပါက္ၾကိဳရွာထားတာ။ ခဏေနေတာ့ အိမ္သာထဲက ေရေလာင္းသံၾကားရၿပီး ဟိုေကာင္ၿပန္ထြက္လာတယ္။
အၿပင္က ေဘစင္မွာ လက္ေဆးေနရင္းက က်ြန္ေတာ္တို့ဘက္ကိုလွမ္းၾကည့္ၿပီး အေပၚေရာက္ရင္ လက္က်န္ေလး ၿဖတ္လိုက္ၾကရေအာင္ဗ်ာ.. ေနာ္.. လို့ လွမ္းေၿပာေသးတယ္။ ေၿပာေနရင္းနဲ့ ေဘစင္က ေရဘံုဘိုင္ေခါင္းကို လွည့္ပိတ္ရင္းနဲ့ အဲ့ေကာင္ မွန္ထဲကိုလည္း ၾကည့္ၿပီးေရာ " အေမၾကီးေရ... " ဆိုၿပီး အသံၿဗဲၾကီးနဲ့ ေအာ္ၿပီး ေၿပးထြက္လာတာ။
က်ြန္ေတာ္တို့ သူ့ကို ဘာၿဖစ္တာလည္းေတာင္ ေမးခ်ိန္မရလိုက္ပါဘူး။ လမ္းမွာ ကန့္လန့္ခံေနတဲ့ လူေတြကိုလည္း
မေရွာင္ေတာ့ပဲ ၿဖတ္တိုက္ခ်ၿပီး က်ြန္ေတာ္တို့ လာခ့ဲတဲ့လမ္းအတိုင္း အေပၚကို တန္းေနေအာင္ထြက္ေၿပးေရာ။
သူတိုက္ခ်ခဲ့လို့ အင္ဂ်င္ဝုိင္အေဟာင္းေတြထည့္ထားတဲ့ ပလတ္စတစ္ခြက္လည္း ေမွာက္က်၊ ၾကမ္းေပၚခ်ထားတဲ့ တူးေဘာက္
(Tool Box) ေတြလည္း ဖရိုဖရဲေတြၿဖစ္ကုန္ေရာ။ နဂိုကမွ လူကေၾကာက္ခ်င္ခ်င္ၿဖစ္ရတဲ့အထဲ သူက အဲ့လိုၾကီး
တက္ေၿပးေတာ့ က်န္တဲ့လူေတြလည္း သူ့ေနာက္ကို ေၿပးလိုက္ၾကေတာ့တာပဲ။ သူဘာၿဖစ္တာလည္းကိုလည္း သိခ်င္။
ဝပ္ေရွာ့ထဲမွာလည္း ဘယ္သူဆက္ေနရဲဦးမွာလဲဗ်ာ။

       က်ြန္ေတာ္တို့အားလံုးအေပၚၿပန္ေရာက္ေတာ့ ဟိုေကာင္ ညီညီ ေၾကာင္စီစီနဲ့ အခန္းထဲက ဘၾကီးကုတင္ေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ေလးရယ္။ ဘာၿဖစ္တာလဲ ေမးေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ၿပန္မေၿပာႏိုင္ေသးဘူး။ ေရ.. ေရ ဆိုၿပီး ေၿပာေနလို့
ဘၾကီးဦးလွမင္း ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ေပၚက ပရိတ္ေရပုလင္းကို သြားယူၿပီး သူ့ကိုတိုက္လုိက္ေတာ့မွ တငံုႏွစ္ငံုေလာက္ တဂြပ္ဂြပ္နဲ့ ေသာက္ခ်လိုက္ၿပီး ဟင္း ဆိုၿပီး
သက္ၿပင္းခ်တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ေလွ်ာက္ၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးမွ အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့နဲ့
က်..က်ေနာ္ စကားလွမ္းေၿပာရင္း .....ေဘစင္ကမွန္... မွန္.. မွန္ကိုၾကည့္လိုက္မိတာ...မွန္ထဲမွာ မွန္ထဲမွာ
ဆိုၿပီး စကားရပ္သြားတယ္။ စိတ္မရွည္တတ္တဲ့ က်ြန္ေတာ့္အစ္ကိုက  မွန္ထဲမွာ မင္းညီမ မိလဲ့ ကိုယ္တံုးလံုးၾကီးနဲ့ lotion လိမ္းေနလို့လား  လို့ ေမးေရာ။ခါတိုင္းအခ်ိန္ အဲ့လိုသြားေၿပာမိရင္ ရန္ပြဲၿဖစ္မွာ က်ိန္းေသေပါက္ပဲ။ ညီညီက သူ့ႏွမကိုထိရင္ နည္းနည္းေလးေတာင္ သည္းခံတတ္တဲ့အစားမဟုတ္ဘူး။ ခုေတာ့ စိတ္ဆိုးဖို့ ေနေနသာသာ။ မ..မဟုတ္ဘူး ကိုၿဖိဳး ။ မွန္ .. မွန္ထဲမွာ က်ြန္ေတာ့္ေနာက္မွာ က်ြန္ေတာ့္ကို ေက်ာေပးၿပီး မေလးး မေလး မ တေယာက္ ရပ္ေနတာ...။ ညေန
က်ြန္ေတာ္တို့ လာတုန္းက ေအာက္မွာ ကိုေဝနဲ့ အတူတူေတြ့ခဲ့တဲ့ ေကာင္မ... ဆိုၿပီး ဆက္ေၿပာတယ္။ ၿပီးလည္းၿပီးေရာ
က်ြန္ေတာ္ဒီမွာ ဆက္မေနေတာ့ဘူး။ ၿပန္မယ္။ က်ြန္ေတာ့္ကို ၿပန္လိုက္ပို့ေပး ဆိုၿပီး ၿဖစ္ပါေလေရာ။ ဘယ္လိုလုပ္
သူ့ကို ၿပန္လိုက္ပို့လို့ရမလဲဗ်ာ။ အခ်ိန္ကိုလည္း ၾကည့္ဦး။ အခုမွ မနက္သံုးနာရီ။ ဒီအခ်ိန္ ဘယ္လိုင္းကား၊
ဘယ္တကၠစီရွိမွာမို့လို့လဲ။ ဟိုေကာင္ကလည္း ေခ်ာ့မရ၊ ေဟာက္မရ ၿပန္ပို့ေပးကလြဲရင္ ဘယ္လိုမွ ညွိလို့မရေတာ့ဘူး။
ငိုပါငိုေနတာ။ ေနာက္ေတာ့ ဘၾကီးလည္း ေဟ့ေကာင္ ၿပန္ရမယ္ ခဏေစာင့္၊ ၿပန္ခ်င္ရင္ ဒါကုန္ေအာင္ေသာက္ ေရာ့..
ဆိုၿပီး က်ြန္ေတာ္တို့ ေသာက္ရင္း က်န္ေနတဲ့ အရက္ပုလင္းထဲက အရက္ေတြကို  ကိုင္းခြက္နဲ့အၿပည့္ထည့္တိုက္ပါေလေရာ။
ဒါေတာ့ အဲ့ဒီႏြားက မၿငင္းရွာဘူး။ ရန္ကုန္သားမ်ား အေတာ္အေကာင္းၾကိဳက္တာ။ ပရိတ္ေရက်ေတာ့ ကုန္ေအာင္မေသာက္ႏိုင္ဘူး။
အရက္က်ေတာ့ ေသာက္လိုက္တာမ်ား တစက္ေတာင္ မက်န္ေအာင္ ေသာက္ပစ္တယ္။ ညီညီ အရက္ဝင္သြားၿပီး တေအာင့္ေလာက္ေနေတာ့ ဘၾကီးက မင္းတို့လည္းအိပ္ၾကေတာ့။ ဆက္ေသာက္မေနနဲ့ေတာ့။ မနက္က်ရင္ ငါ ခ်ရပ္စ္သြားရင္အကုန္လိုက္ခဲ့။ ဟိုမွာ ညအိပ္မယ္။ တနလၤာေန့မနက္မွပဲ တကၠစီငွားၿပီး အလုပ္တန္းလာလိုက္မယ္။ 
အကုန္လံုး အခန္းထဲမွာပဲ အိပ္။ အၿပင္မွာ မအိပ္နဲ့။ မိုးေအးတယ္။ ေတာ္ၾကာ ဖ်ားနာေနၾကမယ္ ဆိုၿပီး ေၿပာတယ္။
က်ြန္ေတာ္တို့လည္း အၿပင္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ ပုလင္းေတြ၊ ပန္းကန္ေတြေတာင္ မသိမ္းၾကေတာ့ဘူး။ အခန္းတံခါးပိတ္ၿပီး အကုန္လံုး
ၾကမ္းၿပင္ေပၚမွာ စုအိပ္လိုက္ၾကေတာ့တယ္။ က်ြန္ေတာ္ကေတာ့ အလယ္ေခါင္ကေန အိပ္တယ္။အိပ္ကာနီးမွာ ဘၾကီး
ဘုရားကန္ေတာ့ၿပီး ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္နဲ့ ပြစိပြစိရြတ္ေနတာကိုေတာ့ အခန္းထဲမွာ မီးမထြန္းထားေတာ့ က်ြန္ေတာ္တို့
ၿမင္ၿဖစ္ေအာင္ ၿမင္လိုက္ပါေသးတယ္။ က်ြန္ေတာ္ကေတာ့ ရွင္းတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ဖို့အတြက္ အေဆာင္တခုကို
ေခါင္းအံုးေအာက္မွာ ထားၿပီးအိပ္လိုက္တယ္။ ေၾကာက္စိတ္ဝင္လာတာနဲ့ အဲ့ဒါေလးကို မသိမသာဆြဲထုတ္ရင္း ေၾကာက္စိတ္ေၿဖလိုက္တာ မနက္မိုးလင္းလို့ အၿပင္သြားဖို့ သူမ်ားႏွိဳးမွပဲ ႏိုးေတာ့တယ္။
က်ြန္ေတာ့္ေခါင္းအံုးေအာက္က အေဆာင္က ဘာလဲ သိခ်င္ၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ တဝက္ေလာက္က်န္ေနေသးတဲ့ ရမ္(Rum) ပုလင္း
ၿဖစ္ေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ာ။

ကားတစီးေပးတဲ့ ဒုကၡ(ဇာတ္သိမ္း)